Zwentibold

Dit berichtje beginnen met een stoere zin als 'Het is precies alsof we onze tocht nooit onderbroken hebben' zou je niet eens een 'dichterlijke vrijheid' kunnen noemen. We zijn aangekomen op onze pleisterplaats voor vannacht, hebben daarvoor een achttal kilometer gestapt en het is genoeg geweest. Voor vandaag toch. Maar dat heeft uiteraard hoegenaamd niets te maken met een slabbakkende fysische gesteldheid, maar veeleer met een korte nacht, een lange dag en niet in het minst een week van pijn en slaaptekort. Maar die bladzijde is nu omgeslagen, we zetten de blik weer vast op wat komen gaat en dat ziet er veelbelovend uit.
Gisteren nog samen met dochters en klein Louiseke, die alweer de show kwam stelen. Zie me daar zitten tussen al 'mijn' meisjes. Louise doet flink haar bijdrage in het gesprek, dat over vanalles en nog wat gaat, tot Zwentibold toe. Deze morgen om half zeven staan we in Wervik in een druilerig regentje en in het donker klaar om in de wagen te stappen bij Germain en Agnes, die ons zomaar eventjes rechtstreeks naar Saint-Doulchard willen brengen bij de zusters. Het weerzien is super hartelijk en enorm deugddoend. We volgend eerst het 'office' en drinken dan nog een kopje koffie met zuster Marie de la Miséricorde en de novice, die ook al de Weg is gegaan vanuit het klooster. "C'est un cadeau de la Vierge Marie, qu'elle vous nous rammène ici à son jour de fête!" Of iets in die zin. Heerlijk!
Om drie uur zijn we op de camping waar Germain en Agnes enkele dagen willen blijven en om half vijf worden we gedropt op een acht kilometer van de dagbestemming. Door het stappen word ik herinnerd aan het wondje dat wellicht gemaakt werd in mijn binnenwerk door het te lange buisje, maar ik ga ervan uit dat dit ongemak binnen enkele dagen slechts een fait divers zal zijn naast de pijnlijke voeten, de blaren, de ...
We lezen in het gastenboek van de gîte d'étappe hier in Charost dat medepelgrims Henk, Mart en Lucia hier ook waren op 5 en 6 augustus. Henk, de fitte en energieke opa, Mart en Lucia, de rustige en doordachte levenspartners-op-weg. We groeten jullie van hieruit, want we weten dat jullie ook wel meevolgen via deze blog. Henk moet nu reeds Périgueux naderen, Mart en Lucia hebben hun traject van deze zomer enkele dagen vroeger dan voorzien afgebroken, zo te zien. Dat been dat niet mee wou wellicht?...
Morgen alweer het échte werk: een kleine 30 kilometer, maar zonder de hitte die we gekend hebben. Moet lukken, denken we. Forceren doen we in geen geval want er zijn tussenstops mogelijk.

Een stukje eten langs de autostrade is niet meteen een typische pelgrimsdaad, maar daar malen we niet om. We zijn toerist tot in Bourges, en laten ons gewillig verzorgen door tante Agnes en nonkel Germain.

Weer op eigen benen. Tot in Compostella dit keer?

Bij het binnenwandelen van Charost, gelegen aan de Ardon. Mooi klein stadje.