Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

maandag 28 oktober 2013

Veronachtzamen

Al dagenlang zie ik op tegen dit moment: het moment om aan een nieuw blogbericht te beginnen. Het is wellicht de eerste keer sedert ik deze blog opstartte dat ik er helemaal geen zin in heb. In mijn geestesoor klinken meteen al vereende stemmen die beweren dat ik dan beter helemaal geen bericht schrijf, of dat ik er maar moet mee stoppen als de fun er af is, of dat niemand mij ooit verplicht heeft om dit te doen. Allemaal waar, maar het probleem is dat ik mezelf nog slechter zou voelen mocht ik het niet doen.
Hmmm, wat hard van stapel gelopen wellicht, maar niet helemaal uit de lucht gegrepen. Geen rook zonder vuur ... of niet soms? Enfin: waar het over gaat is het volgende. Sinds mijn opname in het ziekenhuis, nu exact een week geleden, ben ik nog niet zonder pijn geweest. Ik had grote verwachtingen door het vasten sedert de vrijdag voor de chemokuur, maar het is wat anders gelopen dan verwacht. Heeft het vasten dan meer schade berokkend dan het goed gedaan heeft? Ik durf het niet zeggen. Feit is dat ik maandagavond plots ondraaglijke buikkrampen krijg. Pijnschaal 8 tot 9. Oorzaak wellicht de pijnstillers die ik al een poos neem en die de darmwerking vertragen. Geen goede combinatie wellicht met vasten. Ik onderga achtereenvolgens een blaassondering, een lavement, twee morfinespuitjes, een spuit met Buscopan, een sterk kalmeringsmiddel in de Baxter en een laxeerdrank. Niets helpt, de pijn blijft mij verpletteren. Tot ongeveer midden in de nacht, als de laxeerdrank eindelijk zijn werk doet. Ik zit half slapend gedurende twee uur op het toilet en de pijn ebt weg.
De volgende dagen in het ziekenhuis en thuis ben ik maar een paar uur mens, de rest van de tijd slaapzombie. Op vrijdag begint er wat kentering te komen, maar nu worden de nachten een verschrikking. Pijn in de rug en soms ook in de buik storen aanhoudend mijn nachtrust. Ik ben bang om nog veel pijnstillers te nemen, maar vind wat verlichting in een warm bad. Dat bad wordt op de duur mijn vluchtheuvel voor de pijn, zowel 's nachts als overdag. Uren spendeer ik er, ik ben in mijn leven nog nooit zo geweekt geweest.
Zaterdag en zondag zet de verbetering zich verder. Heel langzaam. Ik kan al even buiten komen en als Louise zaterdag op bezoek is vergeet ik even de pijn.
Vrijdag zei de diëtiste dat ik best met de citroenkuur herbegin en op mijn voedsel let zoals ik deed voor het Compostella-avontuur. Dat de tumor wat gegroeid is, wijt ze aan de aanhoudende fysische inspanning en het gebrek aan correct voedsel, maar al bij al valt de groei mee en kunnen we weer volop ten strijde trekken. Ik schrijf bewust "we", want alleen zou het helemaal niet lukken. Om zes uur 's morgens een zure groentebouillon drinken die naar look en ajuinen ruikt is geen geschenk. Mieke zorgt ervoor dat hij klaarstaat en wie ben ik om dat te veronachtzamen? De oproep 'Bobbel moet dood' heeft meer dan tweehonderd mensen in de pen doen kruipen. Wie ben ik om dat te veronachtzamen? Mensen telefoneren, sturen kaartjes en staan klaar om het onderzoek naar NET-kanker te steunen. Wie ben ik om dat te veronachtzamen?
Ik heb een poging gedaan om mailtjes en berichtjes te beantwoorden, maar heb gezien de omstandigheden moeten afhaken. Nu is het hopeloos. Sommige mensen maakten er een ganse brief van. Ik heb gisteren de laatste gelezen. Nog steeds kijken dagelijks meer dan 150 mensen naar de blog. Kan ik het dan maken om die dood te laten bloeden? Wie ben ik om dàt te veronachtzamen?
Louise helpt nootjes rapen


maandag 21 oktober 2013

Bobbel moet dood

Het is een (heel) klein beetje 'thuiskomen' deze morgen, wanneer ik intrek neem in kamer 1207 van het ziekenhuis aan de Kennedylaan. Bekende gezichten, een bekende omgeving en een vertrouwd incheckritueel zorgen voor dit gevoel. Toch is het ook even slikken als men de baxter prikt en de chemopomp komt installeren. Ik heb drie dagen gevast, in navolging van de documentaire van ARTE, waar ik het in vorig bericht over had. Dat verliep vrij goed, met gisteren een paar moeilijke momenten toen ik mede aan tafel ging met dochters- en kleindochter lief. Ik had mezelf opgeworpen tot kok-van-de-dag en mezelf daarmee ook veroordeeld tot een pak niet-obligate verleidingen. Maar uiteindelijk heb ik de proef doorstaan (één heel lekkere, gebruinde en met peper, zout en look op smaak gebrachte champignon niet te na gesproken).
Intussen zijn bijna twee weken verlopen sedert het vorige geposte bericht. Hiermee is wel een heel abrupt einde gekomen aan de dagelijkse routine van schrijven, een routine waar ik mij heel goed bij voelde overigens. Deze twee weken zijn een al even abrupte verandering in het levensritme dat we sedert begin juli hadden aangehouden. De periode van avontuur, van elke dag een fikse wandeling en een ander bed om in te slapen, van nieuwe mensen ontmoeten en oude bekenden via blog op de hoogte houden, van tijd te hebben in plaats van tijd te moeten maken, die periode lijkt achter de rug. De laatste twee weken waren we vooral bezig met herkauwen en re-integreren. Voor mezelf is dit herkauwen vooral een selectie maken van foto's voor een foto-album. Dag per dag nog even alles herbekijken en me dingen herinneren die al half uit het geheugen verdwenen waren.
Mieke heeft een paar zware dagen achter de rug, want het bezoek aan de specialist plaatste ons terug met beide voeten aan de grond. Niet dat we aan het zweven waren of zo, maar de voorbije maanden zijn zo totaal anders geweest, dat de realiteit van ziekte en werkeloosheid toch meestal minder aan de oppervlakte kwamen. We hadden een paar weken van acclimatisatie voorzien na het wandelavontuur. Het lijkt erop dat dit een heel goeie inschatting was. Alleen bobbel houdt daar geen rekening mee. Hij heeft het al gepresteerd om ons vervroegd naar huis te laten komen, nu zit hij ons ook nog op te jagen en zorgt er uiteindelijk voor dat ik zit waar ik nu zit: in het ziekenhuis.
Ik heb zojuist mijn smartschool account geopend en daarna, uit nieuwsgierigheid ook mijn webmail. Iemand heeft ergens een soort campagne in gang gezet, dat is nu wel duidelijk, want ik krijg tientallen berichtjes binnen, de meeste met als onderwerp "Bobbel moet dood!". Hmmm, wie zou dat kunnen zijn? Dat zal wel duidelijk worden zeker, in ieder geval: ik zal me de komende uren niet vervelen om dit alles te lezen en mogelijks te beantwoorden. Bobbel moet dood... uiteraard wil ik ook wel meewerken aan deze campagne, zelfs zonder uitnodiging. Ik word er stil van, want eerlijk gezegd, ik was een beetje bang dat de contacten -vooral die met collega's en leerlingen- zouden vervlakken, nu ik al bijna een jaar geen les meer geef. Maar ik heb dit verkeerd ingeschat, dat is nu wel duidelijk. Getuige de tuinstunt van de leerlingenraad en nu ook de berichtjes die ik binnenkrijg op smartschool. Bobbel moet dood ... dat moet wel met zulke achterban! Dankjewel!

donderdag 10 oktober 2013

Een tweede rondje chemo

'Tijd kopen', hmmm, dat was wat we gingen doen. Maar na wat we vandaag te horen kregen, heb ik toch het gevoel dat je tijd niet alleen kan 'kopen', maar dat je die ook kan 'verdienen'. Het gaat als volgt:
Deze morgen om 10 u heb ik een afspraak voor een zoveelste CT-scan, want die kan nauwkeurig laten zien hoe bobbel hier binnenin zich gedraagt. Een uur na het onderzoek zijn we bij de specialist om te horen dat het gezwel een beetje groter geworden is, alsook enkele van de metastasen (uitzaaiingen) in de buikholte. Eéntje ervan ligt helemaal tegen mijn wervelkolom, wat meteen de pijn in de rug verklaart. Toch voegt hij er onmiddellijk aan toe dat ze in het team eigenlijk verwacht hadden dat de kanker na een jaar al veel groter zou geweest zijn, gezien zijn agressieve karakter. Veel andere gevallen om mee te vergelijken zijn er niet, maar een NET-graad 3, overwoekert in een jaar tijd meestal de buikholte en vormt een heel serieus obstakel voor het leven zelf...
Een duidelijke verklaring voor die onverwacht trage groei zal er niet komen, maar wij durven toch te denken in de richting van het diëeet dat ik gevolgd heb en van de wandeling die we gemaakt hebben.
In elk geval lijkt het erop dat we toegekomen zijn aan een tweede rondje chemotherapie om de groei van bobbel nogmaals te beknotten. Dit keer denken we een extra wapen achter de hand te hebben, en dat hebben we te danken aan Stephan. Stephan is de stand-in van Mao.
Haha, ik spreek in mysteries ... Voor mensen met een fenomenaal geheugen: Mao kwam niet opdagen in L'Esprit du Chemin in Saint-Jean-pied-de-Port -klik hier voor het berichtje daaromtrent- en het bed werd ingenomen door Stephan dus. Hij is een Franse man die in Engeland woont. Toen hij hoorde van mijn kanker, verwees hij naar een documentaire van ARTE op YouTube -hier klikken nu- waar beweerd wordt dat kanker ook te bestrijden valt met een regime van vasten. Jawel vasten, zoals in '40-dagentijd' of in 'hongerstaking'. Niet eten dus. Te lang om uit te leggen, kijk maar even naar de documentaire als je een klein uurtje de tijd hebt -je kan ook hier klikken of hieronder op het filmpje.
Maar ik ben er evengoed van overtuigd dat de positieve energie die voortgekomen is uit de steun, het bidden, de mails, kaartjes, brieven, telefoontjes enz... een even krachtig wapen is (geweest). Vandaag mocht ik -alweer- zo'n boost van steun oppikken. Saskia kwam hier plots binnenvallen met twee grote fotocollages waarop te zien was hoe een pak leerlingen van de huidige tweedes onder impuls van collega's Sabrine en Stijn hier zomaar eventjes onze tuin zijn komen opruimen, vlak voor onze thuiskomst van Santiago. Als dat geen super-de-luxe leuke verassing is. Britt, Andrea, Eleonoor, Margo, Marthe, Katarina, Matiz, Ann-Sofie, Eline, Pieter, Carolijn en uiteraard Sabrine en Stijn: jullie hebben er geen idee van welke mooie stimulans jullie geleverd hebben.
Op 21 oktober mag ik dan voor drie dagen op vakantie naar de Kennedylaan in Kortrijk. Samen met de oncologisch verpleegster hebben we gezocht naar een parcours waarbij ik in eerste instantie de geboorte van ons tweede kleinkindje (voorzien voor 20 december) niet vanuit het ziekenhuis zal moeten meemaken en in tweede instantie een parcours waarbij ik op 9 november naar het congres van NET-kanker in Nederland kan gaan. Toch mooi dat men daar allemaal rekening wil mee houden, nietwaar? De laatste driedaagse zou dan op 2 januari moeten starten, da's exact een jaar nadat ik de allereerste behandeling kreeg. Een andere 'toevalligheid': normaal gezien zouden we op 21 oktober te voet Santiago binnentrekken. Mooi niet dus. Toch voel ik mij niet neerslachtig of boos of onrechtvaardig behandeld. Het is wat het is en het leven heeft mij al zoveel gegeven, dat het onmogelijk is om daar ook maar een klein deel van weg te nemen!

Uit deze documentaire blijkt dat enkele dagen tot enkele weken geen voedsel innemen een zeer gunstig effect kan hebben bij de behandeling van kanker. De dokter leek echter niet overtuigd, maar raadt enkele dagen vasten voor de start van elke chemotherapie-beurt niet af.
Leerlingen die hun woensdagnamiddag in de tuin van hun leerkracht komen werken ... je ziet het niet dikwijls, maar het bestaat! Wat een verassing zeg!

Ze vonden het nog leuk ook, zo te zien! Niet op de foto, maar toch van de partij: Pieter, Eline, Ann-Sofie en Eleonoor.

maandag 7 oktober 2013

Tijd kopen

Juist terug van de dokter... Hij begon met ons te feliciteren voor de tocht die we net achter de rug hadden en mijmerde kort even terug over zijn eigen ervaring met de Camino, een aantal jaren geleden. Veel valt er verder niet te zeggen, behalve dan dat hij op de echografie niet direct aanwijzingen zag om te panikeren. Het gezwel lijkt niet gegroeid te zijn, maar toch moet er 'iets' zijn dat de vermeerderde pijn veroorzaakt. Daarom 'mag' ik donderdag nog eens onder de scanner en krijg ik een sterker medicijn ter bestrijding van de pijn, kwestie van ook eens een nachtje te kunnen slapen. Verder spreekt hij eventueel toch van een bestraling om de tumor wat te doen verschrompelen en wat tijd te 'kopen'.
Ik wil ook graag eens van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken die een mail stuurden met woorden van bewondering, aanmoediging, lof of wat dan ook (de reacties waren altijd uitermate positief!). Ik heb er nog geen beantwoord en schaam me daar een beetje voor, maar het waren er echt heel veel en deze mens is de laatste dagen heel erg moe - pijn en slaap gaan nu eenmaal niet samen. Ik maak een uitzondering voor de leerlingen van het tweede jaar aan wie ik een berichtje schreef in Compostella zelf, maar dat ik door technische problemen niet kon versturen (stomme tablet!). Ik doe dat nu binnen de vijf minuten!
Ik sluit de blog voorlopig zeker niet af. Ik zou heel graag nog een soort 'nabeschouwing' neerpennen. Want, hoe eigenaardig, ongewoon, onvoorzien of onbedoeld het einde van ons avontuur ook is (ik wil het woord 'negatief' hier niet gebruiken), op zijn geheel was het een ervaring waar we enorm van genoten hebben, waar we schitterende ervaringen rijker door geworden zijn, waar we elkaar beter hebben leren kennen, waar we nog jaren van kunnen nagenieten, over gaan vertellen en die we zullen blijven herbeleven. Het wordt één van de milestones in ons leven, net als ons huwelijk, de geboorte van de kinderen en kleinkinderen, ...
En of we terug thuis zijn ... kleine Louise is al direct in de weer om te helpen met de herfstwerkzaamheden!

Naar huis

De dingen verlopen niet altijd zoals je het verwacht. Zo ook deze laatste dagen van onze pelgrimstocht. Zoals voorzien (!) vertrekken we vrijdagmorgen uit Mont-de-Marsan in de richting van Taizé. Wat we niet weten, is dat je daar niet zomaar kan aankomen en weer vertrekken. Gelukkig zijn we gewaarschuwd en tijdens de autorit, die overigens voor de volle 100% in de regen doorgaat, belt Mieke naar de onthaaldienst van Taizé om te achterhalen of we daar het weekend wel kunnen doorbrengen. Met een korte uitleg van de afgebroken pelgrimstocht verzekert men ons dat we er welkom zullen zijn.
We komen om 17 u aan en voelen er ons meteen heel erg welkom. We krijgen een kamer toegewezen in een gebouwtje, vijf kilometer verder. Om half acht is er het avondmaal, in een tent voor de volwassenen, dus hebben we alle tijd om ons te installeren. Als we in de tent zijn, nemen we plaats aan één van de schragentafels en worden haast onmiddellijk geflankeerd door een aantal mensen, die naderhand uit Nederland blijken te komen. Toch vinden we geen aansluiting, want ze gedragen zich nogal 'vreemd'. Voor het avondmaal pas ik, maar Mieke krijgt een plastieken bord met daarop een klodder puree en twee vissticks, verder een stukje brood, een mini-peertje, een plastieken kommetje dat als drinkbeker moet dienen en een lepel. Naast mij komt iemand zitten die er precies op uit lijkt te zijn om zijn grondige kennis van Vlaanderen te bewijzen. Hij somt de hoofdsteden van alle Belgische provincies op, beweert dat Vlaamse kranten beter zijn dan Nederlandse en somt er enkele op. Wanneer Mieke even met iemand anders praat, roept hij haar tot de orde en lijkt verontwaardigd dat ze niet langer naar hem luistert... We voelen er ons niet meer zo thuis...
Daarna is er het avondgebed. Zeer sfeervol met het zingen en bidden in verschillende talen. We kunnen er rust vinden. Alleen levert het lange zitten op de harde banken wat problemen voor me op, nu ik niet langer beschik over het beschermende vetlaagje tussen huid en bekkenbeenderen.
Op zaterdag zijn we al om acht uur in de kerk terug te vinden voor het morgengebed. Ditmaal ben ik gewapend met een opblaaskussentje en we wagen ons aan een plaatsje op de trappen om wat meer tussen de jongere mensen te kunnen zitten. Mijn rug protesteert echter en nog voor de gebedswake tien minuten bezig ik moet ik verstek geven en naar buiten lopen. De pijn wil niet wijken en ik ga helemaal achteraan terug naar binnen in de kerk en leg me daar neer op mijn rug. Het helpt en ik keer terug naar mijn plaats naast Mieke. Nadien is er ontbijt. Zelfde scenario als de avond voordien. Nu moeten we ons broodje zien open te prutsen met de steel van de lepel, en die ook gebruiken voor het smeren van boter en confituur. We hebben dit keer geen tafel, want die zijn alleen voor de rappe en de assertievelingen. We willen daar niet bijhoren.
Om tien uur is er dan een Bijbelstudie. Een broeder licht het verhaal van de Emmaüsgangers wat toe in het Engels. Een heel interessante kijk op dit verhaal, dat vooral gaat over hoe Jezus terug onder de mensen komt na zijn opstanding en hoe de mensen (zijn leerlingen) daarop reageren. Op een bepaald moment verwijst hij naar Paulus (1Kor15,14): "Als Christus niet is opgestaan, dan is onze verkondiging zonder inhoud en ons geloof zinloos." Ik ben getroffen, want het sluit zo mooi aan bij wat ik wil geloven, namelijk wat Jezus steeds zegt als hij iemand geneest (vb. Lc 8, 48): "je geloof heeft je gered"! Het helpt dat je gelooft dat de dood niet het einde is, maar dat de liefde uiteindelijk alles overwint, zelfs de dood.
Om kwart na elf is het afgelopen en daar staan we dan weer. We bezoeken nog even de shop en dan zegt Mieke dat ze eigenlijk geen zin heeft om nog langer te blijven. Dat was bij mij ook al zo, maar ik had het nog niet willen zeggen. Het komt allemaal een beetje gekunsteld over om hier in Taizé in extremis nog te proberen te vinden wat we in Spanje niet konden vinden en bovendien, en dat geeft de doorslag, voelen we ons een beetje als een hond in een kegelspel. De mensen hier hebben al een week samen achter de rug en daar kom je niet zomaar bij. We beslissen om naar huis te gaan en tegen de middag zitten we in de auto, in de regen maar in de goeie stemming.
We besluiten om onze vervroegde thuiskomst niet meteen aan de grote klok te hangen om zodoende een rustige zondag met voor- en nageslacht te kunnen beleven. Maandag staat een bezoekje aan de dokter op het programma, in de hoop dat hij iets kan doen aan de pijn die hoe langer, hoe nadrukkelijker mijn handel en wandel poogt te bepalen.
Jongeren en religie, een niet voor de hand liggende combinatie, tenzij in Taizé (foto internet)

vrijdag 4 oktober 2013

Blogstilte

We zijn aangekomen in Taizé na een dag rijden in de regen. Alles lijkt veelbelovend. Bloggen van hieruit zal niet lukken... Maandag wellicht een impressie. Prettig weekend aan allen.

donderdag 3 oktober 2013

De omgekeerde pelgrim

Sahagún en Mont-de-Marsan liggen zo'n 600 kilometer uit elkaar. Die afstand hebben we in één dag afgelegd...
We hebben maar één programmapunt vandaag: onze achtergelaten spullen (Carrix, slaapmatjes, enz...) ophalen in Saint-Jean-pied-de-Port. De rest zien we wel. Deze morgen stellen we de gps dus in op Saint-enzovoort en volgen gedwee de aanwijzingen. We rijden op die manier honderden pelgrims tegemoet, zwaaien naar sommigen, claxonneren naar anderen, maar er komt niet zoveel respons en dus stoppen we daar maar mee. Misschien rijden auto's gewoon te snel en hebben de pelgrims te voet niet eens de tijd om eerst te beseffen dat we hen willen aanmoedigen en daarna nog te reageren ook. Mieke doet verwoede pogingen om vanop de passagierstoel één en ander te fotograferen. Geen sinecure aan die snelheid ... en bovendien niet met het fototoestel, maar met onderhavige tablet. Het fototoestel is namelijk op het plein voor de kathedraal in Santiago aan een schokkend einde gekomen. Toen we de finale foto van onze tocht wilden maken -wij op het plein- kwamen we op het onzalige idee om het toestelletje op mijn rugzak te plaatsen. Maar de rugzak is gewoon van steun in de rug te hebben en toen ik goed en wel klaarstond om gekiekt te worden viel hij met fototoestel en al steil achterover. De lieve vrouw die het tafereeltje had gadegeslagen en aanbood om de rol van de rugzak in deze op zich te nemen, kwam tot de vaststelling dat het fototoestel de geest gegeven had. Een schokkend einde dus. Gelukkig hebben fototoestelletjes, anders dan mensen, een geheugen dat blijft werken en zullen we de foto's van de dag in Santiago hoogst waarschijnlijk kunnen redden.
We passeren vandaag dus veel plaatsen waar herinneringen aan kleven (hier hebben we gegeten... daar hebben we met Emily en Irn de taxi genomen ... ginder hadden we ruzie ... daar hebben we die kreeft over de weg zien lopen ... enz). Alles speelt zich een beetje af alsof je een oude videofilm terugspoelt: achterstevoren en versneld. In Larasoaña -waar de toffe winkelier een oude LP van Deep Purple oplegde om indruk te maken- stoppen we aan een restaurant langs de weg. We bekijken de kaart en schrikken ons een hoedje bij het zien van de prijzen: €25 voor een menu, terwijl €10 de 'normale' pelgrimsprijs is! We bestellen iets en wachten, wachten, wachten. Na bijna een uur zonder ook maar één andere klant en hooguit driemaal iemand van het personeel in de verte gezien te hebben, vertrekken we weer ... met honger en boos.
We rijden Frankrijk binnen en stoppen in Saint-jeweetwel. Het is er 31 (lees één-en-dertig!) graden. Alsjeblief! In Spanje was het nooit boven de 23 graden. We zouden eens moeten informeren of er soms iets mis is met het klimaat. Het gaat verder, we passeren Osserain, Orthez, Saint-Sever en komen uiteindelijk in Mont-de-Marsan, waar we het hotel met de vriendelijke meneer binnenlopen. Hij herkent ons en biedt ons een kamer aan, we voelen er ons haast thuis.
Morgen trekken we richting Taizé, waar we alletwee nog nooit geweest zijn en waar we beiden heel graag ooit eens zouden geraken. De kans van ons leven dus. Wellicht ook een goeie manier om deze queeste een mooi einde te geven... Met dank aan Renaat voor de tip. De weg naar binnen, zoals ik het ooit zei. We hopen er nog wat te kunnen herkauwen en dan begin volgende week thuis te komen. Terug naar het 'gewone' leven? Of naar een leven dat nooit meer gewoon zal zijn? En hoeveel leven dan wel? Vreemde vragen, waarop we niet direct een antwoord verwachten, ook niet in Taizé of na onze thuiskomst. Maar we voelen vertrouwen ... meestal!
De autosnelweg volgt in hoofdzaak het traject van de Camino en is ernaar vernoemd.

Hier in Los Arcos leerden we van Emily dat alles beter gaat met een glimlach.
Wel, we wisten dat al, maar waren het op dat moment even vergeten.

woensdag 2 oktober 2013

Op het plein

Gezeten op het plein voor de kathedraal, begin ik aan dit laatste blogbericht, vooraleer we terugkeren. Er spelen zich allerlei tafereeltjes af voor mijn neus. Pelgrims die aankomen op het plein en elkaar met tranen in de ogen omhelzen, anderen die zich in lotushouding midden het plein zetten, maar ook enkele levende standbeelden die op een kitcherige manier de middeleeuwse pelgrim of Sint-Jacob willen uitbeelden, of een vol toeristentreintje waarop je in  vier talen kan horen hoe de apostel Jacobus hier in een bootje aan de Galicische kust is aangespoeld en hoe men na een dikke 700 jaar op deze plaats zijn graf heeft ontdekt.
Wij hebben sinds onze aankomst in Santiago gisteren toch al enkele merkwaardige zaken meegemaakt. Te beginnen met een probleem dat we de laatste drie maanden niet gekend hebben: een parkeerplaats vinden voor de auto. Geen lachertje. We nemen het gemak voor en rijden een parkeergarage in het centrum binnen. Met een ongemakkelijk gevoel halen we de rugzakken uit de koffer, nemen ze op de rug en lopen quasi stiekem de parkeergarage uit. Na 100 meter al komt een vriendelijk man ons vragen of we een slaapplaats zoeken en wijst ons de weg naar het Seminario Menor. Het is een bombastisch gebouw met honderden bedden, ruimte, stilte en veel te veel trappen. We laten er onze rugzakken achter en trekken de stad in om toch nog even de kathedraal te zien, een soort voorproevertje. Na vijf minuten komt al een eerste moment van grote verwondering. Ik hoor mijn naam roepen en daar zit niemand minder dan Eddy ... de Nederlander, de allereerste pelgrim die we ontmoetten op dit avontuur, de dag dat we met Bart, Nele en de kids naar Sézanne aan het stappen waren (18 juli) en later nog in leuke, minder leuke en twijfelachtige omstandigheden gezien hebben.
Twee minuten later zijn we aan de kathedraal. We waren niet van plan binnen te gaan, maar de zijdeur staat open en we zien dat er een dienst aan de gang is. We gaan toch even piepen. Ze zijn aan het einde van het Onze Vader en tegen dat we een plaatsje hebben is er de vredeswens. We geven elkaar de vrede en wensen nog veel veel meer voor elkaar en voor al wie met ons op tocht geweest is. Misschien overdrijven we wat, maar we zijn wellicht de allerlaatsten in de overvolle kathedraal die elkaar weer loslaten. Who cares? We gaan naar de communie en tot onze grote verbazing en vreugde zien we dat men voorbereidingen treft om de Butafumeiro te zwaaien. Dat is een reusachtig wierookvat dat heen en weer geslingerd wordt door de volledige kruisbeuk van de kathedraal.  Dit meemaken was één van de zaken die bovenaan mijn verlanglijstje staan... en ze doen dit maar één of twee keer per week.
De nacht verloopt rustig en om negen uur deze morgen staan we op het plein voor de kathedraal. We halen eerst onze 'Compostella', een officieel bewijs dat we de pelgrimstocht gemaakt hebben. We hopen dat ze niet teveel vragen zullen stellen over de laatste paar honderd kilometer, maar dat valt reuzegoed mee. We zijn nu dus officiëel erkend als pelgrims in Santiago de Compostella. We bezoeken de kathedraal, een heel heftig en emotioneel gebeuren. Bij het graf van de apostel moeten de pelgrims die na ons komen maar wat langer wachten, want we hebben en heel erg dringende vraag ... maar hoe stel je die? We doen het elk zoals de inspiratie van het moment ons dat ingeeft, wellicht is er geen echt 'juiste' manier. We ontsteken ook enkele kaarsjes voor mensen die een speciale vraag met ons meestuurden. We bekomen even van de emotie in de hoofdruimte van de kathedraal en komen terug naar het plein. Mieke zoekt enkele waardevolle souvenirs en ik geniet van de sfeer op het plein, terwijl ik dit schrijf en de zon voor het eerst in vele dagen overvloedig warmte geeft. We zijn gelukzakken!

dinsdag 1 oktober 2013

Enkele versnellingen hoger

We zijn op weg naar Compostella! Jaja, dat is inderdaad al een aantal maanden het geval, morgen exact drie maanden om precies te zijn. Maar het verschil tussen vandaag en alle vorige dagen zit hem in de snelheid en de manier waarop. Mieke zit achter het stuur en ik mag passagier zijn. Rugzakken niet op, maar achter onze rug in de koffer van de auto. De gps beweert dat we om twintig na zes onze bestemming bereiken...
Een nederlaag? Een afgang? Een roemloze aftocht? Ik durf niet zeggen "niets van dat alles", maar anderzijds zou het naar ons aanvoelen niet verantwoord geweest zijn om de citroen, zijnde mijn zwaar onder druk staande gezondheid, nog verder uit te persen. Soit, de knoop is doorgehakt en we maken er het beste van.
Deze morgen laten we alle andere pelgrims voorgaan in het ontbijt. Ze zijn gehaast om op weg te gaan en zodoende een slaapplaats te bemachtigen. Eigenlijk een zottekenskermis, want wat heb je er uiteindelijk aan om een uur in het donker te wandelen en je na de wandeling en halve dag te vervelen op de bestemmingsplaats? Niet langer onze zorg. Wij verzamelen een ontbijt tussen de puinhopen van wat de hospitallero de avond voordien heeft klaargezet en waar het gros van de pelgrims zich als hongerige wolven lijkt te hebben op gestort. Er is ruim voldoende. We eten met Dory en Cynthia, moeder en dochter uit Denver, US. Voor de rest is de albergue leeg, op één uitzondering na. Om half acht vertrekken we naar de bushalte en om kwart na negen zijn we opnieuw in Burgos... Een klein uurtje wandelen door de regen en we kunnen in de auto stappen ... héhé ... we stappen in de auto!
Eerste target voor de gps: Cruz de ferro, het legendarische kruis op het hoogste punt van de Camino -hoger dan de Pyreneeëndoorgang, op 1510 m!- waar pelgrims reeds eeuwen hun steentje achterlaten. Het regent dat het giet als we er aankomen en we hebben te doen met de honderden pelgrims die we dit weer al zagen trotseren. En beetje grappig, want gisteren nog waren we zelf  deelgenoot van deze doffe ellende! We leggen twee steentjes. Het eerste is het witte steentje van de mensen van de PAG, dat meekwam in hun veelbesproken cadeaubox. We leggen het voor alle mensen van de school, voor een klimaat van verstandhouding, hartelijkheid en liefde dit schooljaar. Het tweede steentje hebben we mee van ergens in de Landes (Zuid-Frankrijk) en dragen we op aan alle mensen die ons in deze onderneming gesteund hebben. Jullie zijn met zo velen en we zijn overtuigd dat jullie onze tocht mee mogelijk hebben gemaakt, meer betekenis en meer diepgang hebben gegeven. Dankjewel!
Hmmm, dit klonk een beetje als een aanzet tot afscheid zeker? Was niet de bedoeling, we zijn belange nog niet thuis en bovendien: over anderhalf uur staan we in Compostella. Dat moet ik morgen dan maar vertellen.
(ook dit keer volgen de foto's later, ik verstuur dit met de GSM-kaart.)
Als miljoenen pelgrims elke hun steentje bijdragen, wordt dat op de duur een hele berg steentjes.

De dienst in de kathedraal. Voor een doordeweekse dinsdagavond behoorlijk vol ... of zou die Butafumeiro daar voor iets tussen zitten?