Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

dinsdag 27 januari 2015

Met pensioen!

Zo, de laatste pillen van de eerste ronde van mijn nieuwe chemotherapie zijn binnen. Twee weken geleden ben ik begonnen met de Xeloda-pillen (die worden normaal gezien ingezet tegen darmkanker) en een vijftal dagen terug kwamen daar nog Themodal-pillen bij (dat zijn er om hersentumoren te bestrijden). Vooral die laatste vijf dagen begonnen zwaar door te wegen. Mijn maag, die al tot niet veel meer in staat was, lijkt er nu helemaal de brui aan te geven. Vooral in liggende positie wordt ze heel opstandig en bezorgt mij op die manier nogal akelige nachten. Nachten die ik steevast in bed begin, maar waarin ik na een kort slaapje van dertig minuten al wakker word van pijn in de maagstreek. Ik heb de morfinepleisters al verdubbeld en neem nu ook nog 20 mg MS-Direct (ook iets uit de morfine-familie) bij het slapengaan. Meer durf ik niet goed, maar blijkbaar is het toch niet voldoende...
Mijn eerste middagmaal in zes dagen .. 't is een begin!
Eén en ander heeft natuurlijk gevolgen voor mijn dagelijks functioneren. Ik val gelijk waar in slaap: al eten aan tafel, in de zetel terwijl we TV kijken, op het toilet, aan de computer enz... Reden genoeg om niet meer alleen met de auto te rijden. Mieke offert zich dan op om overal mee te gaan, Zo ook vorige donderdag naar Brugge, waar ik moest verschijnen bij Medex, de medische controle van de overheidsdiensten. (De beschrijving van deze ervaring pluk ik uit een mail aan collega Luc, die wou weten hoe het me vergaan is omdat hij daar wellicht binnen een jaar ook moet passeren.)
Krachtig staaltje van ouderwetse staatsambtenarij, nochtans in een splinternieuwe omgeving: het reusachtige nieuwe gebouw aan de achterzijde van het station in Brugge. Je komt er binnen in een gigantisch grote hal waar een dame achter een loket zit te kletsen met enkele mensen die de publiekskant van het loket inpalmen. Bekenden van haar blijkbaar, want het gaat er vrolijk aan toe, en het blijft maar duren. Wij vallen blijkbaar niet op. Na vijf minuten wachten, wringen we ons een beetje naar voor en duwt de dame ons een toegangspasje in de handen, zonder ons ook maar één woord te gunnen. We vragen dan zelf maar waar we moeten zijn voor de medische controledienst. Ze maakt en vage aanwijsbeweging met haar hand en zegt: “Einde gang nog eens aanmelden”. Meer contact is ons niet gegund.
Bon, wij naar de aangewezen deur, daar naar binnen en we komen in een iets minder grote hal (niet gigantisch maar ‘slechts’ megagroot) . Aan het andere uiteinde van de ruimte bemerken we zowaar een ander loket. Wij ernaartoe. Als ik mezelf bekend maak weet de mevrouw direct waarover het gaat, Het lijkt wel alsof ik de enige 'klant' ben van vandaag op wie ze nu al de ganse dag zit te wachten en dan naar huis mag. Ze krijgt mijn uitnodigingsbrief en slaat er zelfverzekerd en overtuigd van het grote belang van deze handeling, een mooie stempel op. We mogen plaatsnemen op enkele stoelen die plompverloren tegen een lange en hoge muur staan. Na enkele seconden gaat een deur open en roept iemand "meneer Hanssens!", op een toon alsof hij het geluid van een overvolle wachtzaal moet overstemmen. Ik ben de enige man in de ganse ruimte (naast Mieke is er ook nog een andere dame).
De afroeper neemt me mee door de deur naar een soort kabinet waar ook nog een andere meneer als een schotelvod over de rugleuning van zijn stoel gedrapeerd hangt. Hij stelt zich niet voor en wij hoeven ons niet voor te stellen. De eerste vent blijkt dokter Vonck himself te zijn. Hij steekt zijn hand uit, niet om die van mij te schudden, maar omdat hij een bundel papier van mij verwacht, enfin dat verneem ik nadat ik bij wijze van vergissing ook eerst mijn hand had uitgestoken. De bundel papieren bevat een medisch verslag en een vragenformulier dat ik vooraf heb ingevuld. Hij leest de papieren diagonaal door, stelt nog enkele onbenullige vragen, de meeste waarvan het antwoord eigenlijk in de betreffende papieren te vinden is, en zegt “Sorry, maar ik zal niets anders kunnen doen dan je met ‘vervroegd pensioen om medische redenen’ laten gaan. Tja iets anders had ik eigenlijk niet verwacht. De schotelvod-man krijgt ook nog even de papieren in handen. Hij knikt en daarmee is de zaak beklonken.
Ik ben bij benadering drie minuten binnen geweest. Heb daarvoor 100 kilometer in de auto gezeten, een ganse namiddag tijd gespendeerd en behoorlijk wat adrenaline geproduceerd om een parkeerplaats te vinden dichtbij. Die kostte me nog eens twee euro voor een kwartiertje parkeren.
Soit, daarna zijn we gaan ontstressen bij Heidi en haar kornuiten en hebben op die manier van de nood een deugd gemaakt. Concreet betekent dit dat ik ergens eind mei bericht zou krijgen over mijn definitieve pensionering... Vreemd idee! Op mijn vierenvijftigste...

Ik geef toe: ik heb niet aan de verleiding kunnen weerstaan om het beeld wat extra kleur te geven, maar de hoofdtoon klopt zeker. Er zijn nog ambtenaren à la 'De Collega's'. De N-VA heeft nog werk te doen!

vrijdag 16 januari 2015

Ascites: awoe!

Is dit het dan? Zit mijn leven er op? Moet ik mij beginnen klaar te maken voor de grote oversteek? ...
Het zijn gedachten die de laatste weken meer en meer door mijn hoofd spoken. Dit komt doordat uit alle hoeken problemen en probleempjes de kop opsteken. Allemaal hebben ze te maken met mijn ziekte. De periodes van een goed gevoel en die met pijn, misselijkheid of ongemak wisselen in een steeds sneller wordend tempo. Meestal zijn de voormiddagen okee, de namiddagen tussen de twee en de avonden zit ik in de puree.
En toch, en toch blijf ik mezelf gedragen voelen, door alle miserie heen en meer dan ooit. Alleen al een blik op de inhoud van onze brievenbus van de voorbije weken is een afdoende bewijs. We hebben ze niet geteld, maar het moeten er wel tachtig zijn: kerstkaartjes, nieuwjaarskaartjes of gewoon ... kaartjes met wensen, met mooie gedachten, met schouderklopjes. De buffetkast was te klein om ze allemaal te plaatsen!
Ik wil niet in detail treden en zeker niet klagen of je vervelen met een opsomming van alle kwalen, pijntjes en tormenten die op mijn weg liggen, maar veel heeft te maken met het vocht dat zich alsmaar sneller ophoopt in mijn buik. Dat geeft spanning, ongemak en op het einde pijn. Ik meld me nu wekelijks aan in het ziekenhuis voor een 'ascitespunctie'. Ascites is de naam van het vocht dat zich in de buikholte bevindt. Mijn ascitesproductie lijkt op hol geslagen. Vorige punctie leverde niet minder dan zeven liter ascites op, en dat pas een week na de punctie daarvoor! Ondertussen kan je een badkuip vullen met alles wat er is afgetapt!
Intussen zitten we in de finaleronde van onze nieuwe woning. Volgende week wordt alles geschilderd, de week erna volgen dan een aantal restantwerkjes inzake afwerking en zonder tegenslagen kunnen we in februari ons boeltje beginnen verhuizen. Misschien heeft de drukte van deze eindsprint en de daarmee samenhangende onrust ook wel een nefaste invloed op mijn welbevinden. Misschien wordt alles wel weer beter eens we kunnen intrekken in onze nieuwe stek en daalt er wat rust over me neer. In elk geval zal de nieuwe chemokuur die ik sedert vorige week gestart ben eveneens zijn effect hebben. Volgens dokter Vergauwe zou de ascitesproductie heel wat trager moeten gaan.
Dit keer is het geen Etoposide en Cisplatine, maar zijn het twee soorten pillen (Themodal en Xeloda) die bobbel een uppercut moeten geven. Ik moet er niet voor naar het ziekenhuis, mijn haar zal er niet door uitvallen, enz... Maar geheel vrijblijvend is het niet. Tot nu toe ondervind ik geen van de bijwerkingen die in de bijsluiter vermeld staan, maar ik ben pas aan de vierde dag toe. Hout vasthouden! Het is eigenlijk een soort experimentele therapie, want met de 'klassieke' behandelingen voor mijn ziekte (voor zo ver die er al zijn) is men ten einde. Vandaar wellicht ook de weinig vrolijke aanhef van dit blogbericht.
Maar toch blijf ik erbij: het leven dat ik (tot op heden) gehad heb was er één om van te snoepen. Ik kan niet anders dan dankbaar zijn. Dankbaar voor de ouders die ik had, voor het gezin en de omgeving waarin ik mocht opgroeien. Dankbaar voor de ware liefde die ik op (veel te?) jonge leeftijd heb mogen ontmoeten - en die dat gebleven is tot op de dag van vandaag. Dankbaar voor de Rwanda-jaren, voor de drie dochters, voor het nest dat Mieke en ik hebben kunnen maken voor ons gezin. Dankbaar voor het geloof dat ik mocht beleven en voor de hoop, de liefde en het vertrouwen dat daarmee samengaat. Dankbaar voor de vrienden die ik heb, voor de jobs die ik met hart en ziel kon uitoefenen, voor de kleinkinderen die deze laatste jaren opfleuren en last but not least voor de niet aflatende steun van jullie allemaal in deze moeilijke tijden.
Morgen komen Jolien en Steven dozen helpen versleuren (zelf ben ik daar niet zo goed meer in). Ik heb vandaag konijn op opa's wijze gemaakt om morgen samen met hen naar binnen te spelen. Voor wat hoort wat hé? Arrivederci!
Het konijn staat te wachten voor verorbering...

zaterdag 3 januari 2015

Een nieuw jaar

De kern van deze boodschap is mijn (onze) wens aan elk van de volgers van deze blog dat 2015 een jaar wordt waarin vreugde, geluk, vriendschap en liefde de hoofdtoon vormen. En dat je deze onontbeerlijke zaken kan ervaren in de dagdagelijkse omgang met de mensen om je heen, met af en toe een uitschieter zoals een mooie film of mooi boek, een fantastisch landschap of een onvergetelijke reis.
De meest onvergetelijke reis van Mieke en mezelf is intussen reeds bijna anderhalf jaar geschiedenis, alhoewel deze blog zou kunnen laten uitschijnen dat ze nog steeds aan de gang is. En dat is ze eigenlijk ook wel een beetje, want het verhaal van mijn ziekte zit er zodanig mee verweven, dat je de twee samen kan bekijken. Alleen is er een torenhoog verschil in beleving tussen het deel van drie maanden stappen en de overige maanden met wisselende mogelijkheden, afhankelijk van de gezondheid. Momenteel is daar niet al te veel goeds van te zeggen. Je kon lezen in vorig bericht dat ik op tweede kerst een buikpunctie moest krijgen om weer eens het vocht uit mijn buik te verwijderen. Men kon toen 4,5 liter vocht wegnemen, wat uiteraard wel voor wat verlichting zorgde, zowel letterlijk als figuurlijk. Maar dat gevoel was van korte duur. Slechts luttele dagen later zijn de spanning en de opgezette buik daar al terug. Ik ga er in eerste instantie van uit dat het dit keer niet kan zijn vanwege vocht, maar mogelijks van de vele eetrestanten enerzijds en anderzijds de zwelling van de organen zelf door de groei van de tumor en zijn uitzaaiingen. Ik verbijt de pijn en het ongemak tot 30 december, de dag waarop in ik de voormiddag een bezoek bij dokter Vergauwe op de agenda staan heb en in de namiddag het jaarlijkse familie-nieuwjaarsfeest met ouders, broers en aanverwanten.
De dokter ziet al direct op de echo-toestel dat er weer behoorlijk wat water in mijn buik ligt te zwabberen en ik mag op oudejaarsdag nog komen voor een volgende punctie. Bijna zes liter stroomt rijkelijk van de buik in de zak die eraan gekoppeld is. Dit keer voel ik me ook echt opgelucht, hoewel het prikwondje de volgende dagen voor ongemak blijft zorgen. Als ik gisterenmorgen even voor de spiegel sta met blote buik, verschiet ik me een bult. Want ik merk een enorme ... bult ter hoogte van het prikgaatje van de punctie. Lichtjes panikerend vraag ik aan Mieke om te bellen naar het ziekenhuis en de zaak uit te leggen. Omdat dokter Vergauwe nog steeds met verlof is, komt dokter Van Moerkerke zich over mijn buikprobleem buigen. Geruststellende woorden: het buikvocht moet ergens een weg gevonden hebben tussen het (voornamelijk spier)weefsel van mijn buikwand en zorgt voor het groteske schouwspel. In de vooravond echter blijkt de bult zich nog serieus te hebben uitgebreid naar alle lichaamsdelen te zuiden van mijn navel en ten noorden van mijn dijen. De mannetjesputters van de William Lawson's commercial -je weet wel: 'No rules, great Scotch'- lijken plots bleke watjes.
Kortom, reden genoeg om mezelf in de auto te hijsen en me naar het spoed te laten brengen. Hectische toestanden aldaar ... het is half acht als we er aankomen, twee uur later als ik het eerste contact heb met een arts en twee uur 's nachts als ik met een ambulance word overgebracht naar de Kennedylaan. Mieke is al die tijd bij me gebleven... veel plezier zal ze er niet aan gehad hebben, maar voor mij is het een heel sterk signaal! Dankjewel, mijn keppe!
Nu zit ik te wachten op dokter Van Moerkerke, die hier straks langs komt. Ik ga ervan uit dat ik naar huis mag als hij me gezien heeft en dat het een kwestie van geduld zal zijn tot het vocht uit zichzelf verdwijnt. En ik dus weer een iets meer symmetrisch uitzicht verkrijg.
Hier onder nog onze nieuwjaarswens in een wat beeldrijker taal...
Ik wil eindigen met een zinnetje uit een lied van het Kerstconcert dat het Aalbeeks koor samen met nog enkele ander koren gebracht heeft in Beveren-Leie en in Wielsbeke. Op één of andere manier heeft het me geraakt: "Never we'll know the fullness of grace..." (we zullen nooit de volle omvang van genade kennen). Misschien denk je nu wel: 'Is dit nu zo speciaal?'. Wel: ja. Want als je gelooft dat God goedheid is, dat alles goed komt, dan stort je je als het ware in een blind avontuur waarvan je misschien wel het begin kent, maar nooit het einde. En ondanks onze grote  tekortkomingen en kleine kantjes komt alles goed, zo groot en nog veel groter is de genade van God!
Misschien een krakkemikkige poging om het uit te leggen, maar feit is dat het zinnetje me op dat moment heel erg diep trof!
Een gelukkig nieuwjaar!