Is dit het dan? Zit mijn leven er op? Moet ik mij beginnen klaar te maken voor de grote oversteek? ...
Het zijn gedachten die de laatste weken meer en meer door mijn hoofd spoken. Dit komt doordat uit alle hoeken problemen en probleempjes de kop opsteken. Allemaal hebben ze te maken met mijn ziekte. De periodes van een goed gevoel en die met pijn, misselijkheid of ongemak wisselen in een steeds sneller wordend tempo. Meestal zijn de voormiddagen okee, de namiddagen tussen de twee en de avonden zit ik in de puree.
En toch, en toch blijf ik mezelf gedragen voelen, door alle miserie heen en meer dan ooit. Alleen al een blik op de inhoud van onze brievenbus van de voorbije weken is een afdoende bewijs. We hebben ze niet geteld, maar het moeten er wel tachtig zijn: kerstkaartjes, nieuwjaarskaartjes of gewoon ... kaartjes met wensen, met mooie gedachten, met schouderklopjes. De buffetkast was te klein om ze allemaal te plaatsen!
Ik wil niet in detail treden en zeker niet klagen of je vervelen met een opsomming van alle kwalen, pijntjes en tormenten die op mijn weg liggen, maar veel heeft te maken met het vocht dat zich alsmaar sneller ophoopt in mijn buik. Dat geeft spanning, ongemak en op het einde pijn. Ik meld me nu wekelijks aan in het ziekenhuis voor een 'ascitespunctie'. Ascites is de naam van het vocht dat zich in de buikholte bevindt. Mijn ascitesproductie lijkt op hol geslagen. Vorige punctie leverde niet minder dan zeven liter ascites op, en dat pas een week na de punctie daarvoor! Ondertussen kan je een badkuip vullen met alles wat er is afgetapt!
Intussen zitten we in de finaleronde van onze nieuwe woning. Volgende week wordt alles geschilderd, de week erna volgen dan een aantal restantwerkjes inzake afwerking en zonder tegenslagen kunnen we in februari ons boeltje beginnen verhuizen. Misschien heeft de drukte van deze eindsprint en de daarmee samenhangende onrust ook wel een nefaste invloed op mijn welbevinden. Misschien wordt alles wel weer beter eens we kunnen intrekken in onze nieuwe stek en daalt er wat rust over me neer. In elk geval zal de nieuwe chemokuur die ik sedert vorige week gestart ben eveneens zijn effect hebben. Volgens dokter Vergauwe zou de ascitesproductie heel wat trager moeten gaan.
Dit keer is het geen Etoposide en Cisplatine, maar zijn het twee soorten pillen (Themodal en Xeloda) die bobbel een uppercut moeten geven. Ik moet er niet voor naar het ziekenhuis, mijn haar zal er niet door uitvallen, enz... Maar geheel vrijblijvend is het niet. Tot nu toe ondervind ik geen van de bijwerkingen die in de bijsluiter vermeld staan, maar ik ben pas aan de vierde dag toe. Hout vasthouden! Het is eigenlijk een soort experimentele therapie, want met de 'klassieke' behandelingen voor mijn ziekte (voor zo ver die er al zijn) is men ten einde. Vandaar wellicht ook de weinig vrolijke aanhef van dit blogbericht.
Maar toch blijf ik erbij: het leven dat ik (tot op heden) gehad heb was er één om van te snoepen. Ik kan niet anders dan dankbaar zijn. Dankbaar voor de ouders die ik had, voor het gezin en de omgeving waarin ik mocht opgroeien. Dankbaar voor de ware liefde die ik op (veel te?) jonge leeftijd heb mogen ontmoeten - en die dat gebleven is tot op de dag van vandaag. Dankbaar voor de Rwanda-jaren, voor de drie dochters, voor het nest dat Mieke en ik hebben kunnen maken voor ons gezin. Dankbaar voor het geloof dat ik mocht beleven en voor de hoop, de liefde en het vertrouwen dat daarmee samengaat. Dankbaar voor de vrienden die ik heb, voor de jobs die ik met hart en ziel kon uitoefenen, voor de kleinkinderen die deze laatste jaren opfleuren en last but not least voor de niet aflatende steun van jullie allemaal in deze moeilijke tijden.
Morgen komen Jolien en Steven dozen helpen versleuren (zelf ben ik daar niet zo goed meer in). Ik heb vandaag konijn op opa's wijze gemaakt om morgen samen met hen naar binnen te spelen. Voor wat hoort wat hé? Arrivederci!
|
Het konijn staat te wachten voor verorbering... |