Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

vrijdag 14 februari 2014

In a hurry

Ik kom er maar niet toe om dit bericht te plaatsen, maar nu moet het toch maar even zonder dat er veel tijd beschikbaar is. Immers, ik wek een pak medelijden op, mensen zijn bezorgd, bidden, laten misschien van slapen en ik laat hen in het ongewisse.
De plaatsing van de stent blijkt dé oplossing bij uitstek geweest te zijn om de pijn te laten verdwijnen. Sedert dinsdagavond kan ik dus weer zonder problemen eten: de pijn keert niet terug! Als dat geen nieuws is om vrolijk van te worden ... voor mezelf in de eerste plaats. Dat hebben we gisteren dan ook uitvoerig gevierd met een dagje Gent. Al dan niet verdiend, maar dat laat ik liever in het midden. Vandaag is volledig gewijd aan de dichterbij komende bouwplannen en daarmee is dit berichtje ook niet langer dan dit en de paar nog volgende regels: we hebben een afspraak met de keukenbouwer. En als we het niet helemaal willen bederven bij die man (we zijn de vorige afspraak gewoon stomweg vergeten...!), dan moeten we binnen de vijf minuten de deur uit.
Arrivederci!

maandag 10 februari 2014

Over pijn en een Chinese dropvoet

Ik loop me nu al een viertal dagen af te vragen hoe ik dit berichtje moet schrijven... De voorbije dagen zijn er immers geen om vrolijk van te worden. Ik kan ze samenvatten in één kort woordje: pijn. Moeilijk te omschrijven wat het met je doet. Het is begonnen vorige week dinsdag met pijn in de rug. Ik ben er intussen achter dat dit soort pijn niks te zien heeft met hernia, geblokkeerde of scheef zittende wervels, noch met verkrampte spieren. Het heeft te maken met mijn falend spijsverteringssysteem. Omdat ik grotendeels alles wat dierlijk is moet bannen uit mijn dieet, eet ik nogal wat bonen en andere peulvruchten omwille van de eiwitten. Met applaus van mijn Mexicaanse diëtiste, maar blijkbaar niet van mijn op de proef gestelde darmen. Als protest produceren die massa's gas (methaan?) en dat geeft volume, dat vervolgens overal tegen drukt. Pijn dus. Remedie: gas laten ontsnappen. Niet echt een sociaal gebeuren, maar 't is voor de goeie zaak!
Was het alleen maar dat... De nacht van dinsdag op woensdag is een hel. Ook mijn maag ligt danig overhoop. Niet kunnen slapen omwille van pijn is vreselijk. Vooral als je voelt dat rondlopen het minst pijnlijke is en neerliggen het pijnlijkste. De lichte opiaat-pilletjes die ik liggen heb helpen voor geen moer. De uren kruipen voorbij en tegen de morgen ebt de pijn weg. Ik slaap met enkele onderbrekingen tot drie uur in de namiddag. Dan is het ongeveer tijd om naar de hartspecialist te gaan. Dat doe ik ieder jaar omdat in 2011 hartritmestoornissen werden vastgesteld, maar het onderzoek wijst uit dat er van die kant geen problemen (meer) zijn. Woensdagnacht verloopt vrij goed, maar donderdag herbegint alles van voor af aan. Ik begin een patroon te herkennen: twee, drie uur na een maaltijd die op het randje af niet armtierig kan genoemd worden (in casu: twee boterhammen en een kommetje soep) begint de herrie in de maag. Dat duurt twee à drie uur, ebt dan weg en een uur of zo later begint het in de onderbuik: een band met een breedte van een kleine tien centimeter rondomrond en juist onder mijn navel verkrampt. Buik, rug en zijden: het doe allemaal zo'n zeer. Ik weet niet hoe te zitten, te staan of te liggen. Het overkomt me weeral 's nachts. Vrijdag is dus weer uitslapertjesdag, maar wel met een bezoek aan de diëtiste. Ik neem me vast voor om haar instructies meticuleus op te volgen. Het helpt tot op zekere hoogte. Ik heb nog een tweetal pijn-'cyclussen' te verwerken, maar minder heftig.
In de vooravond van vrijdag staat er weer een bezoekje aan het ziekenhuis op de rol. Dit keer naar de neuroloog voor mijn dropvoet. Dropvoet? Ik vind het een schitterend woord omdat het zo plastisch zegt wat het is. Komt in het kort hierop neer: door al dat vermageren (nu al zo'n 'dikke' 25 kilo) is het vet onder mijn huid weg. Daardoor kan ik veel makkelijker mijn benen over elkaar leggen, wat ik ook (te) veel doe. Hierdoor echter kan een zenuw aan de achter-buitenkant van de knie gekneld zitten en haar functie deels verliezen. Die functie is: de spieren activeren om je voet op te trekken (tenen naar boven). Meer moet ik niet zeggen, zeker? Op een dag sta ik op van tafel en kom pardoes op de vloer terecht: gevallen over mijn eigen voet. Die hangt naar beneden terwijl hij moet opgetrokken zijn om een stap te zetten... Dropvoet dus! Maar dit onderzoek valt ook mee. Meer dan de helft van de schade is al genezen en het gaat verder de goede kant op.
Wat niet de goede kant opgaat is mijn galsecretie. Het buisje (stent), waarvoor we begin augustus speciaal onze pelgrimstocht onderbroken hebben, is verstopt. Dat is te zien aan de kleur van mijn water en intussen ook aan te kleur van mijn ogen en mijn huid. Die ziet er hoe langer hoe chineser uit. Zou dat ook een oorzaak kunnen zijn van de vele pijn die ik de laatste week heb moeten doorstaan? In elk geval: wanneer ik deze morgen in het ziekenhuis aankom voor de chemo, vraag ik om eerst even de dokter te kunnen zien. Binnen de vijf minuten staat hij in de kamer en ziet meteen wat het probleem is. Chemo moet wachten: eerst een maagonderzoek om de oorzaak van de pijn eventueel te vinden en morgen terug om de stent te vervangen. Volgende week dan een nieuwe poging voor de chemo. Ik zit nu dus thuis. Onze agenda ligt compleet overhoop, want door die verschuiving van een week kunnen een pak zaken niet doorgaan zoals gepland. Maar goed: gezondheid komt op de eerste plaats en ik ken geen mens die daar geen begrip voor opbrengt!

zondag 2 februari 2014

Met z'n allen voor Banteay Mean Chey

Op donderdag 23 januari krijg ik een telefoontje van Chay. Hij heeft bezoek uit Cambodja: de vice minister van onderwijs, jeugd en sport. Het bezoek was gepland voor een andere datum, maar is omwille van interne keuken langs ginder verplaatst. Chay vraagt of het mogelijk is om een bezoek te brengen aan de school, samen met zijn hoog bezoek. De vrijdag (de dag erop dus) of de maandag zou goed uitkomen, want op dinsdag vertrekt hij weeral. Ikke vlug wat overleg met school en op vrijdagnamiddag zitten we samen in het bureau van de directeur om wat te keuvelen over het belang van onderwijs is een samenleving en om er een 'Memorandum of Understanding' te ondertekenen waarin bepaald wordt dat het Don Boscocollege en het Ministerie van onderwijs in Cambodja geprivilegieerde partners zijn en dat ze ernaar zullen streven om contacten te onderhouden en culturele uitwisseling te promoten.
Even poseren bij het ondertekenen van het Memorandum of Understanding: Chay staat naast mij, Minister Touch Visalsok zit voor Chay. Vooraan zit ook directeur Tuur Ottevaere van het Don Boscocollege.
Waarom ik dit allemaal vertel? Moet er zo nodig, naast Compostella en bobbel nog een derde verhaallijn in deze blog? Waar gaat dit naartoe?
Het is al een hele poos dat een aantal mensen me vragen of ze iets kunnen doen in verband met mijn ziekte. Of ze eventueel een onderzoeksprogramma kunnen steunen die met de ziekte te maken heeft. Tot nu toe heb ik altijd negatief moeten antwoorden op zo'n vragen. Er is helemaal geen gericht onderzoek, het aantal gevallen is zo klein dat dit niet mogelijk is. Tenminste als je mijn specifiek geval bekijkt: neuro-endocrien carcinoom van de pancreas (ook NET3 van de pancreas genoemd). De 'ruime' groep is NET (neuro-endocriene tumoren) en daarvoor hebben ze in Nederland dat fonds gestart. Opbrengst na zes maanden: zo'n 35.000 euro. Ze hebben er een kleine honderdduizend nodig om het onderzoek alleen nog maar in gang te kunnen zetten maar ze zijn hoopvol. Ik heb sterk het gevoel dat het een beetje een maat voor niks is als er geen universiteit of overheidsinstantie positief wil meewerken.
Ik vraag me dan ook af of al dat geld niet voor een veel beter doel gebruikt kan worden... Zo kom ik naadloos bij het project van Chay. Immers: met datzelfde geld kan hij een school oprichten; Dat betekent dat jaarlijks een paar honderd kinderen op een betere toekomst kunnen rekenen. We hebben er de mond van vol dat ons land overvol raakt door de instroom van economische vluchtelingen... terwijl het zo voor de hand ligt dat de mensen veel liever in hun eigen land zouden blijven ... als ze er maar een toekomst zouden hebben. In de weken voor onze tocht naar Compostella speelden we al met de gedachte om die pelgrimage te laten sponsoren te voordele van het project van Chay, maar dat was toen te kortbij (zie ook blogbericht van 19 juni)
We naderen de vastentijd ... inkeer en bezinning ... wat uitsparen ten voordele van de armen ... een centje voor wie het minder breed hebben .... Broederlijk Delen en zo. Wij trekken  volledig de kaart van het project van Chay en vragen aan alle mensen die dat willen om daarin te helpen. Het kan op twee manieren: ofwel stort je een bedrag op het rekening nummer van vzw Banteay Mean Chey IBAN BE49 2850 4250 9671 (fiscaal aftrekbaar vanaf €40) met vermelding 'project Pieter-Mieke'. Ofwel 'sponsor' je onze solidariteitswandeling met de school op 12 maart voor een door jezelf te bepalen bedrag. Ook de school staat weer een deel van de opbrengst van haar solidariteitsactie af aan het project. Enig probleem voor mij: op 12 maart ben ik geacht in het ziekenhuis te liggen ... Wedden dat daar een mouw aan te passen valt?