Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

maandag 25 mei 2015

Wat is goed?

Wat is goed? Een vraag die mij een dag of tien geleden werd gesteld naar aanleiding van mijn vorig blogberichtje waarin ik schreef: zo weet ik (al is het maar even) "alles is goed".
Enkele dagen daarna ging ik in een intrieste bui troost zoeken bij mijn ouders. Op dat moment was dat "alles is goed" één grote leugen. Ik huilde en snikte kwaad: Alles is niet goed. Mijn partner, mijn tochtgenoot, mijn Pieter is er niet meer. Ik moet alleen verder. Dat kun je bezwaarlijk goed noemen. 
Ik kan en wil niet altijd 'sterk' zijn. Soms moet ik triestig kunnen zijn. De pijn van het gemist moet ik toelaten. Hoe lastig en vermoeiend het ook is. Hoeveel natte zakdoeken er ook nodig zijn. Ik mag en kan en wil dat 'ongelukkig zijn' niet steeds verdringen. Gelukkig kan ik ook op zo'n momenten terecht bij mijn dochters, mijn ouders, bij vrienden... en dat is goed.
Vandaag ben ik naar de grootste rommelmarkt van 't land (Sinksenfeesten in Kortrijk) geweest samen met Saskia, Christof, Cas, Heidi, Jolien en Steven. Gezellig kuieren tussen een bonte verzameling van kraampjes, mensen, buggy's, honden, geuren en kleuren; genietend van de warme lentezon. Alles is goed. Maar straks ga ik alleen slapen en morgen sta ik weer alleen op. Is dat goed?
Ja… wat is goed en wat is niet goed? Dat is inderdaad niet zo simpel. Als ik de ene kant op kijk en de kinderen en kleinkinderen zie, mijn klein huisje, de mooie tuin die zo af en toe door kaboutertjes ;) wordt bijgewerkt (waarvoor heel erg bedankt!), de job op school ... dan is het goed. Maar als ik de andere kant op kijk en die lege plaats zie aan tafel, in de zetel, in de tuin, de onbeslapen kant van het bed, als het alleen zijn zich genadeloos opdringt dan...  ja, dan is het toch niet zo goed hé.

Ik probeer zoveel mogelijk de mooie kant op te kijken maar als je steeds dezelfde kant op kijkt dan krijg je een stijve nek en dan wordt het nog veel pijnlijker om het hoofd te draaien. Dus blijf ik naar beide kanten kijken hopend dat de pijn langzaam milder wordt. Wetend dat beide kanten samen horen.

zondag 24 mei 2015

Een pelgrimsgraf.

Hallo iedereen,
Het is ondertussen al ruim 2 maand geleden dat we afscheid namen van Pieter. Tijd om het urneveldje in orde te brengen.
Het is een gewoonte dat pelgrims soms een steentje, keitje achterlaten bij een kruis. Het kan een steentje zijn dat ze zelf voor iemand hebben meegenomen. Iemand die voor hen belangrijk is. Of een steentje dat ze van iemand meekregen. 
In die sfeer vragen wij aan iedereen die wil om op Pieters graf een steentje voor hem achter te laten. 
Je kunt er iets opschrijven, iets op schilderen of gewoon wit laten. Het kan een steentje zijn met een speciale kleur of rare vorm. Of gewoon een keitje dat je zag liggen toen je aan hem dacht.
Je mag je steentje afgeven aan mij of iemand van de familie. Wij verzamelen ze en zorgen er voor dat ze allemaal een plaatsje krijgen op de grafzerk. Wil je zelf je steentje bij Pieter leggen of vind je pas later het gepaste keitje? Geen probleem er kunnen altijd steentjes bij. Alvast bedankt.
Enkele steentjes voor Pieter.


zondag 3 mei 2015

Mieke schrijft ... dankjewel!

Dankbaarheid is een gevoel dat mij sinds het overlijden van Pieter steeds weer overvalt.
Woensdagmorgen hebben we met velen afscheid genomen van André, de zoon van een neef van mij. André was veertien. Een hersentumor werd hem fataal amper drie weken nadat de diagnose werd gesteld. Het zet een mens aan het denken. Hoe is het mogelijk, vraag je je dan af, dat iemand zo jong afscheid moet nemen van het leven hier op aarde? Mag ik dan niet dankbaar zijn voor de tijd dat Pieter en ik nog samen konden zijn? Voor het leven dat we samen hebben beleeft? Ondanks die gapende leegte.
Vorige week kreeg ik bezoek van een meisje die jaren geleden vormselcatechese kreeg van Pieter. Het trof haar dat zovele mensen op Pieters begrafenis aanwezig waren. Op haar begrafenis zou waarschijnlijk bijna niemand zijn liet ze tijdens ons gesprek doorschemeren. Moet ik dan niet dankbaar zijn omdat ik er niet alleen voor sta? Ondanks de pijn en het akelig gevoel van het alleen zijn.
In de dorpskrant van deze maand staat een mooi artikel over Pieter, op facebook lees ik hoe een collega haar dagje werken in de tuin bestempeld als Pieter-dag. Béatrice, één van de vrouwen die een tijdje met ons meestapte tijdens ons Compostella-avontuur schrijft in haar mail: Pieter sera toujours présent dans nos coeurs. Het is zonneklaar Pieter blijft verder leven bij velen. Hoe zou ik niet dankbaar kunnen zijn als ik merk hoeveel er aan Pieter wordt gedacht hoewel ik hem liever nog bij mij had gehad.
Haast elke dag krijg ik op de een of andere manier een schouderklopje. Een briefje, een bloembak met viooltjes aan de deur, een bezorgd "Hoe is 't met jou?" in de apotheek of bij de kruidenier, een mailtje, een telefoontje. Het is duidelijk: ik word niet vergeten nu Pieter er niet meer is.
Ik kan niet anders dan dankbaar zijn daarvoor. Niet zomaar "bedankt". Het is een gevoel dat veel dieper gaat waardoor ik de moed kan opbrengen om verder te gaan. Zo kan ik weer vertrouwen in die woorden" alles komt goed" nee ... zo weet ik  (al is het maar even) "alles is goed". Maar het blijft verdomd moeilijk.

Danken doet deugd! Dankjewel!
een bloembak vol gele viooltjes...