Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

zondag 1 maart 2015

Een 'gewone' zondag, of niet?

Na regen komt zonneschijn...  Als de nood het hoogst is, is de redding nabij... Het kan verkeren...
Ik vind het goede spreekwoord niet om te verwoorden hoe ik mij nu voel. Maar wat ik wel weet is dat de vermoeidheid die zich langzaam opstapelde, het gevoel van machteloosheid dat steeds meer de bovenhand kreeg, de spanning die mijn rug en schouders in zijn greep had weer plaats hebben gemaakt voor vertrouwen en hoop. Heel veel hoop. Een overweldigend gevoel van dankbaarheid, een energieboost... ik voel me het eerst sinds weken weer diep gelukkig en omgeven door een wolk van liefde.
8 uur deze zondagmorgen. Al tijdens het ontbijt merk ik dat Pieter zich heel wat beter voelt dan de laatste dagen. Hoewel hij het ontbijt nog grotendeels overslaat kunnen we in de loop van de voormiddag nog een paar zaken in orde maken in de woning. Terwijl ik de nieuwe stapelboxen vul met de lege diepvriesdoosje en ze in de berging een plaatsje geef, begint Pieter met het middageten. Tussendoor maakt hij nog een appelcake voor bij de koffie. Heidi komt met haar kroost eten. Het gaat goed. Een stukje rosbief van de koe van Louises 'pepe van de koetjes', prinsessenboontjes en gekookte aardappelen van eigen kweek. Aan tafel zie ik hoe mijn ventje geniet van een klein beetje van dat alles. Het blijft goed gaan. Geen pijn! Het middagdutje wordt overgeslagen, behalve door schoonzoon Tomas. Maar hij is dan ook een flink eind gaan lopen deze voormiddag.We gaan bij Saskia koffie drinken. Een piepklein stukje kokoschocoladetaart door Saskia gemaakt en een piepklein stukje appelcake spoelt mijn zoetje door met een kopje flink gesuikerde (calorieën!) koffie. Het gaat nog steeds goed. De pijn blijft weg. Ik geniet 'zorgeloos' van de kleinkinderen. We moeten niet noodgedwongen naar huis, maar kunnen samen met de anderen vertrekken. Bij het avondeten kan hij een tas champignonsoep naar binnen werken en daarnet nog een bordje spaghetti met eigen bereide tomatensaus. Pieter is nog steeds niet moe en de pijn blijft nog steeds weg.
En ik..., ik geniet met volle teugen van deze gewone zondag. Carpe diem!
Dat mooie liedjes niet lang duren daar hebben we vandaag geen boodschap aan.