Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

dinsdag 24 februari 2015

Seneca en Dirk Draulans

Het is nog niet veel voorgekomen dat ik zoveel behoefte voelde om iets van me af te schrijven. Wat dat iets precies is, kan ik niet nauwkeurig omschrijven, maar een aantal omstandigheden ('toevalligheden' voor wie daarmee voldoende heeft) lopen op een vreemde manier samen. Het is begonnen vrijdag met een mailtje van onze pastoor, die de Schriftlezingen voor het weekend aanhaalde: het verhaal van Noach en zijn ark en dat van Jezus die de duivel weerstaat in de woestijn. Staande blijven in de vloedgolf ... een beeld dat me wel aanspreekt.
Toen ik zaterdag in de late uurtjes nog bezig was op de computer -het was eigenlijk net zondag geworden- liep plots een mailtje binnen van 'Een dagelijkse gedachte'. Die sturen naar ieder die dat wenst elke dag een soort kernzin. Dikwijls heel mooie bedenkingen. Deze was een citaat van de Romeinse wijsgeer-politicus Seneca (zo'n beetje de Etienne Vermeersch van de Romeinen): "Men kan het onvermijdelijke niet ontlopen, maar wel overwinnen." Dat wist ik dan ook weer. Het zette me aan het denken en het deed deugd. Niet ontlopen, dat is duidelijk, maar wel overwinnen. Ervoor zorgen dat je leven er niet door in een negatieve spiraal verzeild geraakt. Antwoorden vinden op uitdagingen.
Maandag dan was er een mail van Knack met daarin de link naar een opiniestuk van Dirk Draulans, getiteld 'Dubbele pech: is kanker toeval?'. Dat trekt natuurlijk mijn aandacht. Een citaat: '...De conclusies van de studie, die wereldwijd groot nieuws werden, waren ontnuchterend: veel kankers zijn niet de vermijden, hoe hard je ook je best doet om gezond te leven. Omgekeerd kon je er een positieve kant in zien: mensen hoeven zich niet schuldig te voelen omdat ze kanker krijgen, want ze konden er niets aan doen...' Verder in het artikel worden deze conclusies wat genuanceerd omdat een aantal frequent voorkomende kankers er werden uit gelaten, maar wat blijft is dat mijn ziekte eigenlijk onvermijdelijk is en dat ik ze dus volgens Seneca kan overwinnen. Iets wat mij van vele kanten wordt ingefluisterd... Maar hoe ???
Vandaag dan. Opnieuw een mail. Dit keer van ene Jolijn Van Manshoven. Dit is de bodytekst:

"Beste,
Ik ben de dochter van Jan en heb vernomen dat u een lotgenoot bent van papa. Ik moet u helaas melden dat papa zaterdag 21 februari overleden is. We kunnen gelukkig zeggen dat hij op een draaglijke manier is komen te gaan. Zijn hart heeft beslist dat hij genoeg geleden had.

mvg,
Jolijn"
Nieuws dat mij wel even uit mijn lood geslagen heeft. Dat is een eufemisme. Ik was er eigenlijk niet goed van. Even het geheugen opfrissen: Jan is de enige lotgenoot met NET3 of NEC die ik tot nu toe in levende lijve heb ontmoet. Zijn kanker is begonnen in de thymus, die van mij op de pancreas, maar dichter in de buurt dan iemand anders met NET3 ben ik nooit gekomen. (Zie ook blogberichten van 31 juli en van 14 november). Ik heb meteen een mail en een kaartje gestuurd om onze deelname in het verdriet te betuigen. Meer kan ik nu niet doen ... vrijdag wordt Jan begraven. Hij was een raszuivere optimist, Mieke en ik hebben veel deugd gehad van onze ontmoeting deze zomer.
Al deze losse feiten nopen mij er nog meer toe om te geloven in de toekomst en vertrouwen te hebben dat wat zal komen goed is. Vreemde gedachtenkronkel misschien, maar ik blijf erbij. En de kracht schuilt in de liefde. De liefde die van alle kanten op ons afkomt en die we moeten delen en blijven delen. Dat wou ik toch nog kwijt. Vandaag!


donderdag 19 februari 2015

Records breken.

Eindelijk kan ik me weer eventjes met wat anders bezighouden dan problemen en probleempjes achterna hollen. Niet dat er geen meer zijn, ze zijn eigen aan het bouwen, maar ik kan me even permitteren om me ervan te distantiëren. Ik was al begonnen met een blogbericht - hieronder kan je het lezen, het dateert van exact een week geleden. Sindsdien was het hier een heksenketel pur sang...

Ik heb gisteren twee persoonlijke records gebroken! Het ene hangt wel samen met het andere: toen ik thuiskwam van het ziekenhuis na een zoveelste ascitespunctie (ik houd de teller al niet meer bij, maar het is nu een wekelijkse activiteit geworden) en waarbij ik 6,6 liter ascitesvocht in de Kennedylaan heb achtergelaten (eerste record), ben ik op de weegschaal gaan staan. De cijfertjes op het display van de weegschaal waren onthutsend: 64,2 kg. Da's meteen het tweede record. Het ziet er dus naar uit dat ik langzaam aan het verdwijnen ben. Het betekent dat al meer dan een derde van mijn oorspronkelijke kilootjes in CO2 zijn omgezet - mijn bijdrage tot de klimaatopwarming dus. Alhoewel: de energie die ik nu verbruik in vergelijking met pakweg twee en en half jaar terug is wellicht meer dan gehalveerd. Toen telde ik soms de calorieën om een bepaalde bovengrens niet te overschrijden. Nu moet ik dat doen om de ondergrens te bewaken... Hoe het kan keren, niet?
Mijn energiebalans moet nog steeds negatief zijn, want ik heb het constant koud en ben heel dikwijls moe en futloos. Geen ideale omstandigheden om te verhuizen, als je 't mij vraagt.
Selfie-compilatie bij ascitespunctie
(mijn buik is nogal vervormd door het aaneenplakken van de foto's...)
En toch zal dat gebeuren. Dit weekend nog. De mensen van het aannemersbedrijf zijn hard aan het werken om onze nieuwe woning (lees: keuken) gebruiksklaar te maken. Met heel veel zorg en vakkennis, dat moet ik hen nageven. Maar meer nog dan dat is er de gedrevenheid om de dingen goed, mooi en duurzaam te maken.

Dat was vorige week dus. Gisteren was ik alweer op de dagafdeling 'interne' van het ziekenhuis, maar dit keer is er ''slechts' 3,8 liter vocht verdwenen uit mijn gekwelde buik. Positief resultaat van de chemopillen? Laat het ons hopen!
Het verkassen ligt intussen achter ons, het verhuizen is nog steeds bezig. Waarmee ik bedoel dat we nu echt wonen in ons nieuwe stulpje, maar dat er nog stapels gerief in ons oude huis staan te wachten op een andere plaats, hetzij in één van de nieuwe kasten, hetzij bij één der dochters, hetzij bij andere geïnteresseerden, hetzij bij de kringloopwinkel. Wie 'begoest' is op één of ander item van bij ons, kan steeds de vraag stellen, want er zijn nog vele zaken die voorlopig het etiket 'kringloopwinkel' of 'containerpark' dragen. Ook waardevolle zaken waar we echt geen blijf meer mee weten... Waag je kans! (Liefst via mail, SMS of Facebook)
Enkele beelden van onze 'kangoeroewoning'