Records breken.

Eindelijk kan ik me weer eventjes met wat anders bezighouden dan problemen en probleempjes achterna hollen. Niet dat er geen meer zijn, ze zijn eigen aan het bouwen, maar ik kan me even permitteren om me ervan te distantiëren. Ik was al begonnen met een blogbericht - hieronder kan je het lezen, het dateert van exact een week geleden. Sindsdien was het hier een heksenketel pur sang...

Ik heb gisteren twee persoonlijke records gebroken! Het ene hangt wel samen met het andere: toen ik thuiskwam van het ziekenhuis na een zoveelste ascitespunctie (ik houd de teller al niet meer bij, maar het is nu een wekelijkse activiteit geworden) en waarbij ik 6,6 liter ascitesvocht in de Kennedylaan heb achtergelaten (eerste record), ben ik op de weegschaal gaan staan. De cijfertjes op het display van de weegschaal waren onthutsend: 64,2 kg. Da's meteen het tweede record. Het ziet er dus naar uit dat ik langzaam aan het verdwijnen ben. Het betekent dat al meer dan een derde van mijn oorspronkelijke kilootjes in CO2 zijn omgezet - mijn bijdrage tot de klimaatopwarming dus. Alhoewel: de energie die ik nu verbruik in vergelijking met pakweg twee en en half jaar terug is wellicht meer dan gehalveerd. Toen telde ik soms de calorieën om een bepaalde bovengrens niet te overschrijden. Nu moet ik dat doen om de ondergrens te bewaken... Hoe het kan keren, niet?
Mijn energiebalans moet nog steeds negatief zijn, want ik heb het constant koud en ben heel dikwijls moe en futloos. Geen ideale omstandigheden om te verhuizen, als je 't mij vraagt.

Selfie-compilatie bij ascitespunctie
(mijn buik is nogal vervormd door het aaneenplakken van de foto's...)

En toch zal dat gebeuren. Dit weekend nog. De mensen van het aannemersbedrijf zijn hard aan het werken om onze nieuwe woning (lees: keuken) gebruiksklaar te maken. Met heel veel zorg en vakkennis, dat moet ik hen nageven. Maar meer nog dan dat is er de gedrevenheid om de dingen goed, mooi en duurzaam te maken.

Dat was vorige week dus. Gisteren was ik alweer op de dagafdeling 'interne' van het ziekenhuis, maar dit keer is er ''slechts' 3,8 liter vocht verdwenen uit mijn gekwelde buik. Positief resultaat van de chemopillen? Laat het ons hopen!
Het verkassen ligt intussen achter ons, het verhuizen is nog steeds bezig. Waarmee ik bedoel dat we nu echt wonen in ons nieuwe stulpje, maar dat er nog stapels gerief in ons oude huis staan te wachten op een andere plaats, hetzij in één van de nieuwe kasten, hetzij bij één der dochters, hetzij bij andere geïnteresseerden, hetzij bij de kringloopwinkel. Wie 'begoest' is op één of ander item van bij ons, kan steeds de vraag stellen, want er zijn nog vele zaken die voorlopig het etiket 'kringloopwinkel' of 'containerpark' dragen. Ook waardevolle zaken waar we echt geen blijf meer mee weten... Waag je kans! (Liefst via mail, SMS of Facebook)

Enkele beelden van onze 'kangoeroewoning'