De kern van deze boodschap is mijn (onze) wens aan elk van de volgers van deze blog dat 2015 een jaar wordt waarin vreugde, geluk, vriendschap en liefde de hoofdtoon vormen. En dat je deze onontbeerlijke zaken kan ervaren in de dagdagelijkse omgang met de mensen om je heen, met af en toe een uitschieter zoals een mooie film of mooi boek, een fantastisch landschap of een onvergetelijke reis.
De meest onvergetelijke reis van Mieke en mezelf is intussen reeds bijna anderhalf jaar geschiedenis, alhoewel deze blog zou kunnen laten uitschijnen dat ze nog steeds aan de gang is. En dat is ze eigenlijk ook wel een beetje, want het verhaal van mijn ziekte zit er zodanig mee verweven, dat je de twee samen kan bekijken. Alleen is er een torenhoog verschil in beleving tussen het deel van drie maanden stappen en de overige maanden met wisselende mogelijkheden, afhankelijk van de gezondheid. Momenteel is daar niet al te veel goeds van te zeggen. Je kon lezen in vorig bericht dat ik op tweede kerst een buikpunctie moest krijgen om weer eens het vocht uit mijn buik te verwijderen. Men kon toen 4,5 liter vocht wegnemen, wat uiteraard wel voor wat verlichting zorgde, zowel letterlijk als figuurlijk. Maar dat gevoel was van korte duur. Slechts luttele dagen later zijn de spanning en de opgezette buik daar al terug. Ik ga er in eerste instantie van uit dat het dit keer niet kan zijn vanwege vocht, maar mogelijks van de vele eetrestanten enerzijds en anderzijds de zwelling van de organen zelf door de groei van de tumor en zijn uitzaaiingen. Ik verbijt de pijn en het ongemak tot 30 december, de dag waarop in ik de voormiddag een bezoek bij dokter Vergauwe op de agenda staan heb en in de namiddag het jaarlijkse familie-nieuwjaarsfeest met ouders, broers en aanverwanten.
De dokter ziet al direct op de echo-toestel dat er weer behoorlijk wat water in mijn buik ligt te zwabberen en ik mag op oudejaarsdag nog komen voor een volgende punctie. Bijna zes liter stroomt rijkelijk van de buik in de zak die eraan gekoppeld is. Dit keer voel ik me ook echt opgelucht, hoewel het prikwondje de volgende dagen voor ongemak blijft zorgen. Als ik gisterenmorgen even voor de spiegel sta met blote buik, verschiet ik me een bult. Want ik merk een enorme ... bult ter hoogte van het prikgaatje van de punctie. Lichtjes panikerend vraag ik aan Mieke om te bellen naar het ziekenhuis en de zaak uit te leggen. Omdat dokter Vergauwe nog steeds met verlof is, komt dokter Van Moerkerke zich over mijn buikprobleem buigen. Geruststellende woorden: het buikvocht moet ergens een weg gevonden hebben tussen het (voornamelijk spier)weefsel van mijn buikwand en zorgt voor het groteske schouwspel. In de vooravond echter blijkt de bult zich nog serieus te hebben uitgebreid naar alle lichaamsdelen te zuiden van mijn navel en ten noorden van mijn dijen. De mannetjesputters van de William Lawson's commercial -je weet wel: 'No rules, great Scotch'- lijken plots bleke watjes.
Kortom, reden genoeg om mezelf in de auto te hijsen en me naar het spoed te laten brengen. Hectische toestanden aldaar ... het is half acht als we er aankomen, twee uur later als ik het eerste contact heb met een arts en twee uur 's nachts als ik met een ambulance word overgebracht naar de Kennedylaan. Mieke is al die tijd bij me gebleven... veel plezier zal ze er niet aan gehad hebben, maar voor mij is het een heel sterk signaal! Dankjewel, mijn keppe!
Nu zit ik te wachten op dokter Van Moerkerke, die hier straks langs komt. Ik ga ervan uit dat ik naar huis mag als hij me gezien heeft en dat het een kwestie van geduld zal zijn tot het vocht uit zichzelf verdwijnt. En ik dus weer een iets meer symmetrisch uitzicht verkrijg.
Hier onder nog onze nieuwjaarswens in een wat beeldrijker taal...
De meest onvergetelijke reis van Mieke en mezelf is intussen reeds bijna anderhalf jaar geschiedenis, alhoewel deze blog zou kunnen laten uitschijnen dat ze nog steeds aan de gang is. En dat is ze eigenlijk ook wel een beetje, want het verhaal van mijn ziekte zit er zodanig mee verweven, dat je de twee samen kan bekijken. Alleen is er een torenhoog verschil in beleving tussen het deel van drie maanden stappen en de overige maanden met wisselende mogelijkheden, afhankelijk van de gezondheid. Momenteel is daar niet al te veel goeds van te zeggen. Je kon lezen in vorig bericht dat ik op tweede kerst een buikpunctie moest krijgen om weer eens het vocht uit mijn buik te verwijderen. Men kon toen 4,5 liter vocht wegnemen, wat uiteraard wel voor wat verlichting zorgde, zowel letterlijk als figuurlijk. Maar dat gevoel was van korte duur. Slechts luttele dagen later zijn de spanning en de opgezette buik daar al terug. Ik ga er in eerste instantie van uit dat het dit keer niet kan zijn vanwege vocht, maar mogelijks van de vele eetrestanten enerzijds en anderzijds de zwelling van de organen zelf door de groei van de tumor en zijn uitzaaiingen. Ik verbijt de pijn en het ongemak tot 30 december, de dag waarop in ik de voormiddag een bezoek bij dokter Vergauwe op de agenda staan heb en in de namiddag het jaarlijkse familie-nieuwjaarsfeest met ouders, broers en aanverwanten.
De dokter ziet al direct op de echo-toestel dat er weer behoorlijk wat water in mijn buik ligt te zwabberen en ik mag op oudejaarsdag nog komen voor een volgende punctie. Bijna zes liter stroomt rijkelijk van de buik in de zak die eraan gekoppeld is. Dit keer voel ik me ook echt opgelucht, hoewel het prikwondje de volgende dagen voor ongemak blijft zorgen. Als ik gisterenmorgen even voor de spiegel sta met blote buik, verschiet ik me een bult. Want ik merk een enorme ... bult ter hoogte van het prikgaatje van de punctie. Lichtjes panikerend vraag ik aan Mieke om te bellen naar het ziekenhuis en de zaak uit te leggen. Omdat dokter Vergauwe nog steeds met verlof is, komt dokter Van Moerkerke zich over mijn buikprobleem buigen. Geruststellende woorden: het buikvocht moet ergens een weg gevonden hebben tussen het (voornamelijk spier)weefsel van mijn buikwand en zorgt voor het groteske schouwspel. In de vooravond echter blijkt de bult zich nog serieus te hebben uitgebreid naar alle lichaamsdelen te zuiden van mijn navel en ten noorden van mijn dijen. De mannetjesputters van de William Lawson's commercial -je weet wel: 'No rules, great Scotch'- lijken plots bleke watjes.
Nu zit ik te wachten op dokter Van Moerkerke, die hier straks langs komt. Ik ga ervan uit dat ik naar huis mag als hij me gezien heeft en dat het een kwestie van geduld zal zijn tot het vocht uit zichzelf verdwijnt. En ik dus weer een iets meer symmetrisch uitzicht verkrijg.
Hier onder nog onze nieuwjaarswens in een wat beeldrijker taal...
Ik wil eindigen met een zinnetje uit een lied van het Kerstconcert dat het Aalbeeks koor samen met nog enkele ander koren gebracht heeft in Beveren-Leie en in Wielsbeke. Op één of andere manier heeft het me geraakt: "Never we'll know the fullness of grace..." (we zullen nooit de volle omvang van genade kennen). Misschien denk je nu wel: 'Is dit nu zo speciaal?'. Wel: ja. Want als je gelooft dat God goedheid is, dat alles goed komt, dan stort je je als het ware in een blind avontuur waarvan je misschien wel het begin kent, maar nooit het einde. En ondanks onze grote tekortkomingen en kleine kantjes komt alles goed, zo groot en nog veel groter is de genade van God!
Misschien een krakkemikkige poging om het uit te leggen, maar feit is dat het zinnetje me op dat moment heel erg diep trof!
Een gelukkig nieuwjaar!
Misschien een krakkemikkige poging om het uit te leggen, maar feit is dat het zinnetje me op dat moment heel erg diep trof!
Een gelukkig nieuwjaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten