Klaar

Nog minder dan tien keer slapen nu … de tijd van de laatste keren is gekomen. Zo was het gisteren de laatste keer om te oefenen. Met pak en zak op, naast en over de Kluisberg. En dat na een nachtje in de tent. Er zijn betere omstandigheden, vooral als regen en wind ook van de partij willen zijn. Maar niet geklaagd, een goed bed en een stevig maal zetten veel recht.

In Nederland heeft de dood van Mark Schweitzer heel wat beroering gebracht bij de mensen van de Facebook-groep. Die man heeft echt iets op gang gebracht, maar ikzelf was misschien wat voortvarend om al direct met het idee te spelen om ook op de kar te springen. De reacties die ik kreeg waren ook in die zin: ‘Zorg maar dat je niet te veel hooi op de vork neemt’, ‘Denk  nu maar in de eerste plaats aan jezelf en Mieke’. Wellicht is dat juist en moet ik deze laatste week gebruiken om goed uit te rusten in plaats van een nieuwe last op te nemen.

We voelen er ons klaar voor. Of beter gezegd: we voelen dat we gedaan hebben wat moet. We hebben zo’n 350 km gewandeld, hebben onze rugzak al tweemaal herschikt. De routeplannen zijn klaar, de lijst met ziekenhuizen onderweg ook. We hebben kampeerwinkels bezocht in Antwerpen, Hamme, Lochristi en Kortrijk. We kennen het verhaal van Sint-Jacob de meerdere en de namen van de te bezoeken steden onderweg. (Dat verhaal van Sint-Jacob de meerdere is een pareltje van wat men de mensen kan/kon wijsmaken, lees maar na op de website van het Compostelagenootschap). Er staan zelfs een aantal basislessen Spaans op de tablet om onderweg nog wat verder voor te bereiden. Maar er kan nog zoveel mis gaan, niet in het minst met de interne toestand van mijn buikholte, maar natuurlijk ook met de voeten, de knieën, de rug …. Ik voel af en toe de achillespees waarvoor ik ooit drie weken gipsverband nodig had, ik voel ook de knie die twee jaar geleden geopereerd werd, maar evengoed de andere knie. Mieke wordt tijdens het stappen soms  herinnerd aan de anti-malaria-injecties van 27 jaar terug en ook aan de slechte heupen van haar moeder. Maar anderzijds zien we dan andere mensen die eenzelfde avontuur tot een goed einde brengen. Mensen die geen supermensen zijn. Als zij dat kunnen waarom wij dan niet? Als we na een week al terug thuis zijn, tja, dan is dat zo. We zullen het toch geprobeerd hebben.

Volgende zaterdag de laatste keer in België naar de mis. Toevallig een mis die we helpen verzorgen met JoPa. Onze pastoor vroeg of we het zinvol zouden vinden om een zegen te ontvangen voor we op stap gaan. Natuurlijk, uiteindelijk hebben we de intentie om een kleine vier maand pelgrim te zijn. Dus krijg ik een vijftal minuutjes op het einde van de mis om wat te vertellen over wat ons drijft om deze tocht aan te vatten, waarna we een zegen krijgen. Een ritueel, waarvan ik niet verwacht dat het ons zal behoeden voor tegenslagen onderweg, maar dat van onze tocht wel iets meer maakt dan enkel een heeeeeel erg lange wandeling…

 

Het zwembrilletje heeft alles te maken met het ochtendlijke uur...