Woensdagmorgen hebben we met velen afscheid genomen van André, de zoon van een neef van mij. André was veertien. Een hersentumor werd hem fataal amper drie weken nadat de diagnose werd gesteld. Het zet een mens aan het denken. Hoe is het mogelijk, vraag je je dan af, dat iemand zo jong afscheid moet nemen van het leven hier op aarde? Mag ik dan niet dankbaar zijn voor de tijd dat Pieter en ik nog samen konden zijn? Voor het leven dat we samen hebben beleeft? Ondanks die gapende leegte.
Vorige week kreeg ik bezoek van een meisje die jaren geleden vormselcatechese kreeg van Pieter. Het trof haar dat zovele mensen op Pieters begrafenis aanwezig waren. Op haar begrafenis zou waarschijnlijk bijna niemand zijn liet ze tijdens ons gesprek doorschemeren. Moet ik dan niet dankbaar zijn omdat ik er niet alleen voor sta? Ondanks de pijn en het akelig gevoel van het alleen zijn.
In de dorpskrant van deze maand staat een mooi artikel over Pieter, op facebook lees ik hoe een collega haar dagje werken in de tuin bestempeld als Pieter-dag. Béatrice, één van de vrouwen die een tijdje met ons meestapte tijdens ons Compostella-avontuur schrijft in haar mail: Pieter sera toujours présent dans nos coeurs. Het is zonneklaar Pieter blijft verder leven bij velen. Hoe zou ik niet dankbaar kunnen zijn als ik merk hoeveel er aan Pieter wordt gedacht hoewel ik hem liever nog bij mij had gehad.
Haast elke dag krijg ik op de een of andere manier een schouderklopje. Een briefje, een bloembak met viooltjes aan de deur, een bezorgd "Hoe is 't met jou?" in de apotheek of bij de kruidenier, een mailtje, een telefoontje. Het is duidelijk: ik word niet vergeten nu Pieter er niet meer is.
Ik kan niet anders dan dankbaar zijn daarvoor. Niet zomaar "bedankt". Het is een gevoel dat veel dieper gaat waardoor ik de moed kan opbrengen om verder te gaan. Zo kan ik weer vertrouwen in die woorden" alles komt goed" nee ... zo weet ik (al is het maar even) "alles is goed". Maar het blijft verdomd moeilijk.
Danken doet deugd! Dankjewel!
 |
| een bloembak vol gele viooltjes... |
3 opmerkingen:
Dag Mieke,
Het moet inderdaad niet gemakkelijk zijn om iedere dag opnieuw de moed samen te rapen om verder te gaan maar de kleine dingen van elke dag helpen ons om weer die stappen te zetten die nodig zijn om vooruit te kijken en door te gaan.
Je doet het goed en het lukt je wel samen met alle lieve mensen om je heen.
Liefs.
Carine en c°
Moedige vrouw,
inderdaad het blijft enerzijds pijn, anderzijds dankbaarheid. Verdriet, als keerzijde van de medaille der liefde ! En zoals Pieter moedig bleef - ondanks de pijnen, het ongemak, het voelen dat zijn geliefden ook verdriet hebben, de onzekere afloop van alles, ... - zo heb jij ook kracht om jouw deel van die medaille der liefde mee te dragen ! Onze lieve God, vele goede mensen rondom jou en je nieuwe bewaarengel Pieter zullen je niet de last en zorg en verdriet ontnemen, ze zullen wel je schouders en je hart sterker maken ! Veel moed en als ik volgende week naar Lourdes fiets en naar Compostela, dan zal ik ook in gebed met jullie verbonden zijn ! Groetjes ! Dees
Het blijft verdomd moeilijk.
Het ga je goed sterke Mieke.
Liefs Rose.
Een reactie posten