Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

zondag 20 juli 2014

Kaarsje branden

De relatie tussen het schrijven van blogberichten en de evolutie van mijn ziekte loopt een beetje mank. Meestal, om niet te zeggen altijd, schrijf ik de berichtjes wanneer ik een goed moment heb. Ik geraak er niet toe om te schrijven als het minder is, als de pijn al de rest naar de achtergrond verdringt. Dat zal een beetje moeten veranderen, want sedert ik twee weken geleden naar de spoed ben geweest omdat de pijn niet meer te harden was, is die pijn eigenlijk nog niet echt weg geweest. Soms minder, maar nooit weg. Het slechtst is als ik stilval en ga liggen. Kan je je voorstellen? Ik moet blijven bewegen om de pijn te verdrijven. Leuk misschien! Zo geraakt veel werk verzet! Dat komt goed uit: in de tuin is er de strijd tegen het onkruid, in de verbouwing moeten elektriciteitsleidingen aangelegd worden, de overvloed aan fruit en groente smeken naar transformatie in confituur, soep, diepvriesproducten, ... De houtvoorraad voor deze winter kan een boost gebruiken. Straks moeten we onze bezittingen sorteren en selecteren om alles in ons nieuwe optrekje te kunnen stouwen zonder dat het er als een tweedehandsspullenmagazijn gaat uitzien. Genoeg mogelijkheid tot bewegen dus. En toch ... een mens moet tot rust kunnen komen. En dat lukt niet. Dat doet pijn.
Maar ik mag niet klagen. Mensen sloven zich uit om het voor mij allemaal doenbaar te houden. Ik heb nood aan een manier om hen allemaal te bedanken. Een kleine geste. Betty bracht me op het idee. Zoveel mensen hebben mailtjes geschreven, gebeld, kaartjes gestuurd, kaarsjes gebrand ... Kaarsjes gebrand, ja, laat ik eens een kaarsje branden voor al die mensen. Ik heb Mieke betrokken in het idee en ze is een pak theelichtjes gaan kopen. Eergisteravond hebben we ze met de hulp van Jolien en Steven ontstoken. Ik heb ze niet geteld, maar het waren er zeker niet genoeg. En toch wil ik dat het voor elk van jullie is. Voor ieder die mee stapt, die mee begaan is, die mee bidt, die me bezoekt, die op gelijk welke manier iets doet of dat van plan is. Ik denk aan An, Annie en Annemie, aan Ignace, Joris, Jan, Carlos, Mieke, Eleonoor, Karel, Charles en Louise, Piet, Jef en Fons en ook José, aan Josée en Jan, Carlos en Annie, Tuur en Kaat, aan Stefaan en Ann, Jan en Nina, Renaat en Annemie, Pol, Toon en Katrien, Bart en Nele en natuurlijk aan Jonas, Andres, Lukas, Nicolas, Joran, Matthijs, Pieter in elk geval, Dythe, Michiel, Lowiek, Luka en Twan,Tatjana, Sylvie en Bart, Ruben en Lise, Nele en Peter, aan Ginette, Jozef, Marc en Monique, Jean-Luc en Carine, aan mijn ouders en schoonouders, aan onze kinderen natuurlijk en hun partners, en ook aan onze kabouters Louise, Cas en Arne, An en Patrick, Triene, Frederik en An, Dominiek en Saray, aan Lien, Stefan, Miek, Snir, Riet, Tom, Hanne, Stijn en Jasper en Ozanette, Simon natuurlijk ook en Geert en Brigitte, Karel, Annemie, Isabelle, Liesbet, de verpleegsters en Terence van gastro1, dokters Vergauwe, Chloë, Nancy, Stien, Ann en Bemen, Marie-Josephe, Marleen en Piet, Annemarie en Antoon, Julie, Marie-Ange en de anderen van 6B, Renaat en Katrien, Lieve en Lieven, Jan, Jos en Sofie, Lea en Wilfried, Sylvie en Emma uit Rwanda, vader abt, Louis, Philippe en Françoise, Marie-Rose, Annemarie, Véronique, Brigitte, Dominique, Bernard en Annick, Arnold, Lieven, Joris, Jan en Régine, Myriam en Hugo, An, Filip, Johan en Dorine, Kristien en Luc, mijn doopmeter, tante Marie-Thérèse, tantes Monique, Thérèse, Bernadette, Anne-Marie, Gemma, Chantal, Yvette, Anna, Mie, Agnes, Godelieve, Jacqueline, Gigi, Julia en Lut en de nonkels Marc, Willy, Serge, André, Germain, Romain, Pierre, Edgard, Géry, Jozef, Christian,Etienne en Robert, zonder Joris, Jozef, Raoul en Antoon te vergeten, Vanessa, Marleen, Nancy, Annick, Veerle en Gunther, Patricia, Jean-Paul, Geert, ook Pieterjan en Annelies, Rita en Filip, Ben, Charlotte en Frank, Chay en Marijke, Koen en Hilde, Lut en Pierre en Stefaan, Philippe en Mia, Tine en Hugo, Betty en Luc, Heidi en Luc, Matthijs, Frank, Paul, Marie, Mia, Colette, Luc, Martine, Nathalie en Sofie, Sofie, Bart, Matthias, Bjorn en Tine, Stijn en Tessa, Kurt, Frédéric en Kimberley, Charlotte en Frederik, Charlotte, Annie, Geert, Dries en Myriam, Fabienne, Annelien, Johan en Lucrèse, Stijn en Willemien, Barbara en Wannes, Mara, Philippe, Evelien en Brecht, Nicole, Lise, Katrien, Bram, Christine en Renaat, Nadine, Wim, Lieven, Myriam, Katelijne, Ignace, Sabine, Sabine, Sabrine en Bart, Luc en Rita, Frederik, Anneleen, Ingrid en Herman, Koen, Frank, Arne, Matthias, Willy (ik lag laatst op dezelfde kamer als jouw schoolmeester uit het eerste leerjaar, eveneens een Willy, Willy!), Tanguy, Siska, Magalie, Sammy, Ilse, Sofie, Remi, Hilde, Greet, Heidi, Marleen, Steven en Tine, Linda, Sarah, Filip, Ann-Sophie, Dirk, Lionel, Bernard, Lieven en Christiane, Pascale, José, Chris, Etienne en Anita, Bea, Jeanine, Rita, Christine en Johan, Francis en Rita, Frans, Bart, Peter, maar ook Bart en Lieve, Koen en Evita, Kaat en Christophe, Johan en Magda, Annie, Ann en Filip en Lotte, Mieke en Thomas, Pieter en Eline, André en Yvette, Frans, Filip en Boudewijn, Stefaan en Erna, Josefa, Roger en Lia, Jean-Luc, Henk en Lut, Rik en Sofie, Hedwig en Hilde, Fernande, Jaklien, Lieve, Kris, Marijke, Lieve, Isabelle en alle anderen van het Aalbeeks Gemengd koor, Sarah, Julie, Marianne, Ruben, Roger en Maria, Paul, zusters Rosa en Edith, Rosa, Roos, Hilda en Monique, priester Michel en diakens Kris en Kurd, leerlingen en oud-leerlingen waaronder speciaal dan toch Louis, Hanne (hier beter gekend als Aagje), Marthe, Emma, Jonas, Sander, Evelien, Héline, Amber, Nina, Paul, Henri, Niels, Jasmine, Charlotte, Hugues, en Margaux, die ook op 29 mei verjaart... Ik ben er vele vergeten en voel me daar niet zo goed bij. Ik bedoel eigenlijk: jullie allemaal. Daar zitten mensen bij die we nog niet in levende lijve gezien hebben of mensen die we op weg naar Compostella ontmoet hebben, zoals Inge, Andreas, Lucia en Mart, Marie-Béatrice en Huguette, Eline, Irn, Morgane of mensen die toevallig op de blog terecht gekomen zijn, zoals Roos, Rose, Tosca, Kristina, Paddy, Andrés, Robin en Gwy. Ook Dees en Frans, Annemie, Johan, Bert en Katrien en de vriendinnen van onze moeders die meeleven en meebidden, de vrienden en vriendinnen van onze dochters ...  Voor jullie allemaal, deze kaarsjes in onze tuin. Nu gaan we naar het trouwfeest van Miek en Snir, nichtje met een gigantisch groot hart. Sorry aan Wouter en Lieselot dat we er eergisteren niet bij waren. We wensen jullie natuurlijk een leven met liefde gevuld. En we drinken er eentje op jullie gezondheid.
We  nemen de microgolf mee. Niet om cadeau te doen, maar om bij tijds een kersenpitje op te warmen en tegen mijn rug te houden ... je moet roeien met de riemen die je hebt, nietwaar?
Niet voldoende kaarsjes, maar je snapt de bedoeling wel hé? En ook nog de groeten aan de twee getuigen van Jehovah met wie ik deze morgen een heel aangenaam gesprek had.

Even uit de bol op het trouwfeest van Miek en Snir (later toegevoegd)

5 opmerkingen:

Annie & Carlos zei

Hei Pieter en Mieke
We waren hier in Togo een weekje 'incommunicado', maar het lijkt er hier in Lomé op alsof we de warmte van de kaarsjes voelen: het doet ons deugd. Tegelijk wensen we beterschap: dagen zonder pijn en met rust (in de wetenschap dat 'werk niet wegloopt') *** Hartverwarmende wedergroeten uit Togo. Annie & Carlos

Anoniem zei

Oooooooooooh nonkel Pieter en tante Mieke
Na de drukke trouwdagen zal ik de blog eens dringend bijlezen
Super leuk om die gekke foto's te zien van jullie ge straalt erop :-)
We zijn echt blij dat jullie erbij konden zijn en hebben kunnen meegenieten van onze dag!

Dikke kussen

Miek en Snir

Anoniem zei

mijn lieve schoonbroer en zuske...
zo een reeks namen...wat eem mooie symboliek...bij elk kaarsje een naam...een kleine zee van licht...van mensen die met jullie zijn begaan...mooi is dat...maar weet je...wij zijn maar kleine lettertjes...eigenlijk zouden jullie beide namen in grote hoofdletters doorheen al die andere namen mogen prijken...omdat jullie zulke 'grote' biezonder dappere mensen zijn...omdat jullie zelf voor zovelen van ons 'lichtend' zijn...soms vraag ik me af wie wie draagt...dankjewel voor het mogen delen van jullie verhaal...dankjewel voor zoveel warme dankbaarheid...aan allen die deze blog volgen:lieve mensen,laat ons zorg dragen voor elkaar,en lief zijn en zacht...laat ons zijn zoals mieke en pieter:taai en teder...trienezus

Anoniem zei

hou kaarsjes brandend! een zee van danklicht, verbondenheid, hartverwarmend, aandacht,... Zovééééééél!
De welwillende goede wil om iets terug te sturen op blog v 6 juli steeds maar uitgesteld!
Ben bij Toon Hermans 'langs geweest' op zoek nr wat aansloot op het einde van dat blogbericht, en vond dit:
GEBED VAN DE DAG
Heer,
in de morgen
vraag ik om Uw zegen.
Misschien doe ik dat wel
omdat ik zo graag leef.
Altijd hoop ik opnieuw
dat U mijn dagen zult zegenen.
Ja ik heb het leven lief
en vul het glas tot aan de rand,
maar ik weet zeker, Heer,
dat ik dit leven
zinloos zal vinden
vanaf de dag
dat ik niet meer hopen mag
op U.

genegen
zr Rosa

Unknown zei

Ik sluit mij aan bij triene zus... Mieke en Pieter zijn inderdaad zo 'lichtend' voor elk van ôns... Een beetje een omgekeerde wereld he maar vooral dankbaar om de véle inspiratie die wij krijgen en dit dan ook koesteren!
Katrien