Cambodja in de frigo

Vandaag is 2 juli 2014. Dit betekent dat Mieke en ik exact een jaar geleden ergens nabij Doornik in het onooglijke dorpje Esquelmes ons aan het klaarmaken waren om de nacht door te brengen in de 'schone plaats' van de hoeve met de naam 'Ferme du Paradis'. We hadden maar aan één bel moeten trekken om onderdak te kunnen krijgen op de eerste avond van ons grote avontuur richting Santiago de Compostella. Onwetende nog wat ons boven het hoofd ging en -wat mezelf betreft- ervan uitgaande dat we al content zouden mogen zijn als we Reims en misschien Vézelay zouden kunnen bereiken.
Het werd de tocht van ons leven, waar we nu nog dagelijks op één of andere manier naar verwijzen of aan terugdenken.
Dat was 2 juli 2013. Intussen hebben we onze horizon wat verlegd naar het verre oosten. Niet om er te voet naartoe te trekken, maar om er in de eerste plaats een doel te stellen. Dat doel is niet een rondreis in het naar verwachting mooie en ongerepte land , maar wel een concrete bijdrage leveren aan een betere toekomst van een pak Cambodjaanse jongeren. Dat klinkt misschien wat raar, maar het is een houding die we moeten aannemen, nu we het bezoek aan Cambodja voor onbepaalde tijd moeten uitstellen. Na de laatste ziekenhuisperikelen kwam het herstel maar heel erg traag; In die mate zelfs dat het nog altijd aan de gang is. De half versteende darmen hebben mijn rugspieren in die mate verstoord, dat ze me nog steeds parten blijven spelen.De nachten duren eindeloos omdat ik telkens weer wakker word met rugpijn en moet pendelen tussen bed en sofa om aan wat slaapuurtjes te komen. De voorbije twee weken zien de nachten er ongeveer zo uit:
- Omstreeks tien uur in bed met een warm kersenpitje tegen de rug.
- Rond twaalf uur wakker met wat pijn, naar beneden om het kersenpitje op te warmen en terug in bed. - Om half twee opnieuw wakker met meer pijn. Naar beneden en met een warm kersenpitje in de sofa.
- Rond vier uur opnieuw wakker, maar niet altijd meer voldoende moe om de slaap te kunnen vaten. Soms lukt het nog voor anderhalf à twee uur, soms helemaal niet meer.
In ieder geval: ik heb een héél lange voormiddag met enkele uren pre-ontbijt-tijd. En ik moet zeggen: ik kan genieten van de stilte in huis. Ik zie de zonsopgang, hoor de vogels een nieuwe dag aankondigen en profiteer van de beschikbare tijd om wat te lezen of TV te kijken (gisteren was dat natuurlijk de samenvatting van de heroïsche voetbalmatch van onze Rode Duivels tegen Obamaland).
Dit ochtendlijke 'cadeau' blijft natuurlijk niet zonder gevolg. Het betekent dat ik de namiddag voor een groot stuk slapend doorbreng.
Terug naar Cambodja. Of beter: terug naar 'niet-naar-Cambodja'. In principe zouden we half juli vertrekken na het welkome uitstel van half juni. Dat is nog twee weken. 20 uur in een vliegtuigzetel zitten met een rug die geen bed verdraagt, twee weken rondzwerven in een rijstland met een verstoppingsgevoelig darmstelsel, veertien dagen ver van medische uitrusting, wetende dat ik de laatste twee maanden al drie keer onverwacht in het ziekenhuis soelaas heb moeten zoeken voor mijn kranke binnenwerk... het is allemaal een beetje miserie zoeken zeker? Je kan erop vertrouwen dat dingen goed komen, maar je moet het onheil niet zelf uitlokken. Soit: Cambodja zit in de frigo maar is zeker niet begraven. Het project gaat sowieso door. En de stylo's, Carine en Isabelle: die geraken er heel zeker hoor!

Vorig jaar op 2 juli: een toast op onze tocht in het snack-restaurantje te Dottignies - het romaanse kerkje van Esquelmes

De eerste schelp ligt voor het kerkje van Esquelmes - even relaxen op het erf van de Ferme du Paradis