Dit is het gevoel waarmee ik deze morgen wakker wordt. De wekkerradio toont 07.39 en ik verschiet me bijna een bult. Dat betekent dat ik niet minder dan vijf en een half uur aan één stuk geslapen heb. Dit is in jaren zo niet meer geweest. Het moet te maken hebben met de nogal verregaande toestand van uitputting, die ik gisterenavond bereikt heb. Om kort te zijn: ongeveer vorige week zaterdag (14 juni) moeten mijn darmen er de brui aan gegeven hebben. Daarmee bedoel ik: zijn ze begonnen met een stipheidsactie, zijn ze in panne gevallen of zijn ze grotendeels in slaap gevallen. Dat kan ik merken aan mijn toiletbezoek op donderdag (19 juni): ik herken de spinazie van bewuste zaterdag vooraleer ik kan doorspoelen. Dit is meteen ook de enige en laatste toiletgang mét stoelgang.
Om niet al te zeer te vervallen in onwelriekende details: de peristaltiek van mijn colon (het 'schuif' in de 'dikke') is stilgevallen, waardoor de restanten van een vijftiental maaltijden geen uitweg meer krijgen. Het kan niet anders dan dat zich dit doet voelen. Vanaf vrijdag wordt dit gevoel pijn. Geen buikpijn maar rugpijn, waardoor ik niet direct het verband leg tussen de pijn en de darmperikelen. Ik vind soelaas in een warm bad, maar eenmaal uit het bad komt de pijn terug. Ik kom op het idee dat rugpijn ook te maken kan hebben met een overvolle buik, een zwangere vrouw heeft toch ook heel vaak rugklachten. Ik probeer dus de geboorte van een nieuw stuk stoelgang te bevorderen door wat laxerende middeltjes te nemen. Echter zonder resultaat. De nacht van vrijdag op zaterdag neem ik drie warme baden. Tweemaal val ik in slaap in het bad, éénmaal zelfs terwijl de warmwaterkraan nog open staat en ik wakker wordt van de warmte... maar de pijn is even onder controle. Ik neem wat meer pijnstillers dan toegestaan is, maar het helpt niet. Zaterdagmorgen loopt Mieke tot bij de apotheek: vaseline-zetpillen zullen het probleem wellicht wel oplossen. Maar ook dit valt tegen. Zaterdagmiddag hou ik het niet meer uit. Hoezeer ik het ook ontzie om nog maar eens naar het ziekenhuis te gaan, het lijkt de enig mogelijke uitweg. Mieke raapt in een haastje wat spullen bijeen en brengt mij naar 'de spoed'. Een kwartier later krijg ik een infuus met Buscopan en nog eens vijf minuten later daalt het pijnniveau van acht naar drie. Ik kan weer een beetje normaal denken. Op een RX van mijn buik kan de dokter zien dat mijn darmen inderdaad hoogzwanger zijn en dat er dringend iets moet gebeuren. Ik moet daarvoor verhuizen van de Loofstraat naar de Kennedylaan.
Allee, vooruit, is mijn idee, want ik wil liever niet moeten blijven in het ziekenhuis. Verpleegster Cecile springt voor me in de bres en begint omzeggens onmiddellijk met een behandeling ... een lavement. Ze hebben al met slangen, sondes en andere toestellen in alle openingen van mijn lijf zitten koteren (met uitzondering van mijn oren), ze hebben er zelfs een extra ingang bijgemaakt met de poortkatheder, maar dit is toch wel één van de vreselijkste behandelingen die ik al kreeg: darmen opblazen en drie liter water naar binnen kieperen. Daarna even ophouden, terwijl krampen en contracties allerhande door het ganse onderlijf gieren . Uiteindelijk de boel loslaten op het toilet. Bwèèèk. Toch is het resultaat niet bevredigend. Ik krijg nog een drankje aangeboden van het huis, zijnde één liter Moviprep-oplossing met een smaak van -volgens de bijsluiter- sinaasappelen. Sinaasappelen die een maand hebben liggen afrijpen in een beerput, denk ik.
Twee uur later nóg een lavement, zo mogelijk nóg pijnlijker. Ik moet Miekes hand zowat verbrijzeld hebben om aan de krampen te weerstaan. Maar het heeft effect. Ik bespaar je de beschrijving, maar het is een spetterend feest van verlichting. Om half tien keren we terug naar huis. De langste dag van het jaar... de pijn wordt draaglijk en ik slaag erin om in brokjes en beetjes een vijftal uur te slapen.
De dag erop is het zondag en 'fotoshoot'. Een vader- en moederdagcadeau van onze drie (b)engelen. Ik ben geen duizend man sterk, verre van, maar kan me voldoende kranig houden om zelfs te glimlachen op de foto's. De rest van de dag liggen de lege restanten van mijn corpus echter in de zetel te recupereren van deze inspanning. Om half negen versas ik van bad naar bed - de rugpijn heeft zich uitgespreid over mijn ganse rug, maar is zeker niet meer van het niveau van vrijdag of zaterdag. Omstreeks middernacht een volgende badsessie, gevolgd door een slaapje in de sofa en om twee uur terug in bed. Wanneer ik wakker wordt toont de wekkerradio 07.39 en ik verschiet me bijna een bult. Dat betekent dat ik niet minder dan vijf en een half uur aan één stuk geslapen heb. Dit is in jaren zo niet meer geweest....
Stel je voor: normaal gezien waren wij dit weekend in Cambodja. Wiens hand zit hier tussen dat we toch in België gebleven zijn? Het seculiere antwoord is: een op te richten bierbrouwerij in Cambodja (zie vorig blogbericht)! En nu komt mijn wederhelft aangelopen met deze portie vroegzomerfruit... Tand maar water!
 |
| Om te watertanden, deze portie vroegzomerfruit. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten