Een trage storm.

De voorbije week is als een storm voorbijgegaan. Niet razend vlug of superdruk, integendeel: veeleer traag en tot verveling leidend. Maar de storm komt door één enkel zinnetje dat de dokter woensdag uitsprak.
Uit het vorige berichtje kon je opmaken dat de bobbel me steeds weer in de problemen brengt. De laatste twee keren was dat doordat hij verhindert dat de gal op afdoende manier in het galkanaal geraakt. Wat ontsteking geeft en dus pijn. Deze keer is het blijkbaar niet anders. Men had mij zaterdag op de spoedafdeling al voor de zoveelste keer in de CT-scanner geschoven om een zicht te krijgen op wat nu weer loos is. En ja hoor: de galbuisjes zijn gezwollen. De oorzaak: de gal kan niet afvloeien naar de dunne darm. Verdorie toch! Nu, daarmee kunnen we weg: voor de vijfde keer zal men zich met een hoop machinerie door mond, slokdarm en maag een weg banen tot bij de papil van Vater (da's waar het galkanaal in de twaalfvingerige darm terechtkomt - ik maak van jullie allemaal nog spijsverteringstelselspecialisten!).
Dinsdag is het zover, ik ken de procedure intussen al: niet eten vanaf 's morgens vroeg, rond de middag een ritje per bed doorheen de ganse kliniek naar het operatiekwartier. Daar is men druk doende met vijf man (vooral vrouwen) om me heen, waaronder één anesthesist. Die laatste zegt op een bepaald moment: "Slaapwel, we gaan goed voor je zorgen!" en wat enkele seconden later lijkt, ontwaak je in de 'recovery' met een onaangenaam gevoel in de keel. Die enkele seconden zijn dan in werkelijkheid 30 à 40 minuten.
Dit keer is er echter een kleine wijziging in dit scenario. De 30 à 40 minuten zijn opgelopen tot vier uur en men heeft mij niet naar de recovery, maar naar de paza gebracht. Paza? Nooit van gehoord! Internet vertelt me dat dit staat voor 'post anesthesie zorgen afdeling'. Een soort tussenweg tussen intensieve zorgen en recovery. Men sluit een batterij machines op me aan om mij in de gaten te houden.Dit heeft niks te maken met en gebrek aan vertrouwen, maar met een verwikkeling die zich tijdens de operatie voordeed. Een uurtje later komt de dokter me een woordje uitleg geven. Toen hij het verstopte buisje wegnam, kwam er een stroom van etter en vuil op gang dat het niet schoon meer was. Mijn koortspieken, zweetuitbarstingen en koude rillingen hebben van de laatste dagen krijgen meteen een verklaring. Hij is anderhalf uur bezig geweest om de boel wat op te kuisen, "Maar alles is gegaan zoals het moest en nu is het in orde", verzekert hij me. Desalniettemin moet ik de nacht onder verstrengd toezicht doorbrengen op de paza. Omstreeks half elf komt de nachtverpleegster van dienst me vragen of ik het WK voetbal volg. Ik geef toe dat het me maar matig interesseert, maar wil toch weten waarom ze dat vraagt. Het nieuws is de moeite: in de halve finale staat het na een half uur in Brazilië-Duitsland 0-5! Ik heb zowaar medelijden met de Brazilianen.
Woensdagmorgen mag ik weer naar de kamer. Wanneer dokter D'heygere zijn ronde doet informeer ik of ik straks naar huis kan, maar daar valt zo te zien zelfs niet over te discussiëren. Men wil aan de hand van bloedtesten eerst zien of de besmetting onder controle geraakt. Zware antibiotica moeten mij hierbij helpen. Donderdagmorgen om vijf uur gaan plots de grote lichten in de kamer aan. Een verpleegster stormt binnen met de melding dat ze mijn bloed wil. Geen enkele vorm van empathie is haar bekend, maar ze kent haar vak, want de prik is hoegenaamd pijnloos.
Het afgenomen bloed voldoet aan alle verwachtingen, maar de pijn is teruggekeerd en dat is de reden waarom de dokter mij ook op donderdag moet ontgoochelen: "Als je morgen pijnvrij bent, dan kan ik je laten gaan." Nog een dag verveling, nog een dag gevangenschap, nog een dag op niet meer dan tien vierkante meter. Maar 't is voor de goeie zaak. En wat is nu een dag op een mensenleven. Wanneer Tuur donderdagavond even langs komt ben ik zowaar een beetje moedeloos. De pijn blijft ondanks Transtec, Paracetamol en morfine. Ik vrees dat een weekendje thuis mij niet gegund zal zijn. De dag gaat over in de nacht. De nachtverpleegster wil me graag nog een morfinespuitje geven, maar ik ben geen groot amateur. Door al die morfine verstenen mijn darmen en dat is nog minder leuk. Dan stelt ze voor om een warmtecompres tegen mijn rug te leggen. Heerlijk is dat. Ik val meteen in slaap en heb er ontzettend veel deugd van. Steeds opnieuw staat ze klaar om het compres te vervangen, fantastisch is dat! Dit alleen helpt me er een stuk bovenop. De vrijdag begint met heel wat minder pijn en wanneer de dokter langs komt kan ik zonder overdrijven zeggen dat de pijn bijna volledig weg is.
Hoezo, 'De voorbije week is als een storm voorbij gegaan'?. Wel ik heb een overdonderend detail achterwege gelaten. Dinsdagavond was er 'krans', zei dokter D'heygere. Dat is een soort conferentie van doktoren, waarop ze hun 'moeilijke gevallen' aan elkaar voorleggen. Ze zitten samen met dokter uit andere specialisaties om het probleem even vanuit hun oogpunt te laten bekijken.
Woensdag kreeg ik verslag van die 'krans'. Uit vergelijking van de oude en nieuwe CT-scans blijkt dat de tumor weinig verandert in volume. Veel minder dan dat men had verwacht volgens de pathologie van december 2012. Daarom heeft men deze pathologie nog eens over gedaan. Wat bleek nu? Wel: ze zaten er recht op. De bobbel is niet anders dan dat men zich die had voorgesteld: een snelgroeiend NEC. Maar wel een snelgroeiend NEC dat traag groeit... (Het bewuste zinnetje waarvan sprake in het begin van dit bericht). Hoe kan dat nu? Men staat een beetje voor een raadsel, maar de dingen zijn zoals ze zijn. Jolien en Mieke waren erbij toen hij dat verhaaltje vertelde, maar het veroorzaakte wel degelijk een storm in mijn binnenste. Ik denk dat ik het antwoord wel ken: honderden kaarsen die gebrand zijn, duizenden kaartjes en mails, een kuur van limoensap tot het uit mijn oren kwam, een positieve kijk op de dingen, een wandeling naar Compostella en een doorgedreven overtuiging dat alles goed komt, dat er voor je gezorgd wordt hier vanboven. Zeg nu zelf: als jij bobbel zou zijn, zou je dan ook niet een beetje temperen. Zou je je dan ook niet een beetje inhouden, het wat kalmer aan doen. Ik denk dat bobbel dat heel goed begrepen heeft: tegen zoveel power is hij niet opgewassen. Dus gaan we door op de ingeslagen weg. Toch?

Zo ziet een paza er ongeveer uit (foto van internet)