Vis, voetbal en verre voyages.

Het is niet helemaal koosjer van me om een week te wachten alvorens een vervolg te schrijven op voorgaand berichtje. De situatie waarin ik verzeild geraakt was toen ik vorig bericht schreef was allesbehalve rooskleurig. Het ging zelfs nog van kwaad naar erger, want de dag nadien is de pijn terug gekomen. In alle hevigheid. Naast de pijn verzachtende klever kreeg ik eerst Dafalgan, daarna Oxynorm en uiteindelijk een uur voor de ingreep een morfinespuit. Dit alles zonder merkbaar resultaat. Wat was ik blij toen de anesthesist zei dat het zover was en ik twee seconden later de sterretjes zag opkomen om de derde seconde weg te zinken in het oeverloze niets. Een uur later werd ik pijnvrij wakker in de ontwaakruimte. Een heerlijk moment, ondanks de kurkdroge mond en de rauwe keel.
De vreugde werd toch nog getemperd door de boodschap dat ik nog een nachtje ter observatie moest blijven in het ziekenhuis. De bloedwaarden waren nog veel te slecht om mij al de vrijheid te kunnen schenken.
Nu ligt dit alles als in een ver verleden. In het weekend erna is het nog even spannend, want de gele kleur wil maar niet wijken uit ogen, water en huid. Alsof N-VA behalve gans Vlaanderen ook mijn eigen vege lijf heeft ingepalmd. Pas op zondagnamiddag lijkt het dubbeltje naar de goeie kant te vallen. Een serieuze opluchting is dat.
Nu zit ik aan de computer met een klein beetje pijn in de miltstreek. Heeft wellicht niks te maken met de stent, maar veeleer alles met de heerlijke vismaaltijd van gisterenavond. Veel te laat, want pas genuttigd tijdens de rust van de openingswedstrijd op het WK in Brazilië. Mensen die me kennen zullen nu al de wenkbrauwen fronsen en op hun gezicht zal de vraag te lezen zijn of ik voetbalfanaat geworden ben. Wees gerust: het antwoord is neen. De reden is dat we te gast waren bij Chay en dat daar wel naar het voetbal werd gekeken. We hadden daar afgesproken om het pak vragen, waarmee we zitten omtrent onze reis naar Cambodja, te kunnen voorleggen. De planning was immers om volgende week op het vliegtuig te stappen. Was. Verleden tijd dus. Plannen zijn 'maar' plannen en kunnen dus gewijzigd worden. Wat dan ook geschied is...
Chay zit met de handen in het haar omwille van een groot project dat hij wil realiseren: een brouwerij bouwen en opstarten in Phnom Penh (hoofdstad van Cambodja). Het project gaat dezer dagen over naar realisatie en alles moet daarvoor en beetje wijken. Wij dus ook. Het was even slikken toen tijdens zijn verhaal stilaan duidelijk werd waar het zou op uitdraaien. Het komt erop neer dat we wel zouden kunnen volgende week vertrekken, maar dat hij dan ook veel zou moeten bezig zijn met het project. De andere mogelijkheid is een maandje uitstel, maar met een rustig verloop en voor Chay meer tijd om zijn land aan ons voor te stellen...
Praktische bezwaren zijn er niet echt, en zodoende stellen we de plannen dus een maand uit. Naar iets verlangen heeft zijn charmes ... en we laten ons graag charmeren! Mijn dokter staat alvast achter de ganse onderneming, fantastische man is dat!
Intussen verschijnt naast onze woning een geheel nieuw gebouw in een razend tempo. Deze namiddag wordt de dakdichting geplaatst. De tijd die we anders in Cambodja zouden doorbrengen zal ik nu kunnen gebruiken om de elektrische installatie aan te leggen. En zo komt alles toch op zijn pootjes terecht.

Het volume staat er ... de afwerking volgt

Het lijkt wel een uit de kluiten gewassen tuinhuis. Ferme kluiten, dat wel hé.