Genoeg gepalaverd ... het monster, de berg, de hindernis zoals verschillende mensen het 'ding' noemen in reacties en mails. Hoe is het daarmee? Wel, we zijn nu de zesde dag van de cyclus. Die begint telkens op de eerste dag van een chemo-behandeling. In de begeleidende papieren staat dat rond de zesde dag van de cyclus de nevenwerkingen het sterkst zijn. Vandaag is dus de zesde dag en er gebeurt nagenoeg niks. Neen, ik ben niet ontgoocheld, want er staat ook dat de ernst van de nevenwerkingen in generlei in verhouding staat tot de werking van de behandeling.
Op vrijdag word ik dus 'afgekoppeld' van de infusen en mag naar huis. De eigenlijke behandeling - ik noem het graag 'gifaanval'- bestaat uit etoposide en cisplatine, mochten die woorden voor iemand iets betekenen. Drie dagen na elkaar met infusen het bed houden. Er zijn leukere dingen. De woensdag worden de beide stoffen toegediend, de dagen daarna enkel cisplatine. Tussendoor krijg ik infusen met cortisone, met iets tegen misselijkheid, iets tegen vochtophoping en massa's vocht om de nieren te spoelen. Ze plaatsen me telkens 's morgens én 's avond op de weegschaal met de bedoeling te controleren of ik al dat vocht wel weer naar buiten krijg. Het is een soort anti-examen: als je voor het slapengaan meer dan anderhalve kilo zwaarder bent, dan krijg je als straf een injectie (in de port-a-cath weliswaar) met een vocht afdrijvend middel. Ik ben geen van beide keren geslaagd! De verpleger verontschuldigt zich, maar voert zijn plicht onverbiddelijk uit.
 |
| Ok, ik zie er wat bleekjes uit, maar in zo'n ziekenhuiskamers hebben ze alleen maar TL-licht |
 |
| Louise wil een high five |
Op maandag ga ik kort even langs op school om de papieren in orde te brengen. De dokter had me aangeraden om nog niet in groepen mensen te komen. Volgende week mag dat wel. Nu, met die zieken in huis -Jolien loopt ook te snotteren en te blazen- heb ik wellicht toch al wat antistoffen gevormd. Morgen of donderdag ga ik ook nog langs, om de preventie wat op te rakelen. Donderdagnamiddag wil ik graag de vergadering bijwonen.
2 opmerkingen:
Lijftekst van een pelgrim...
Moed houden, eenvoudig voortgaan,
als je kunt.
En als je niet kunt, niet meer kunt,
wachten,
of uitrusten bij een vriend,
als die er is.
En, als die er niet is,
tóch wachten, – dan maar alleen – wachten tot het weer gaat:
straks.
Eenvoudig voortgaan, de weg nemen
zoals die komt
met z’n vóór en z’n tegen,
je oog helder als een lamp
die je lijf verlicht.
Doen wat ter hand is.
En intussen voelen
de tik van je stok,
niet teveel omzien – want de weg gaat dwars door je hart –
en niet teveel ook vooruit.
Eenvoudig voortgaan en weten:
deze weg is niet alles,
en is niet van deze wereld alleen.
De wolken zien die aandrijven
uit eeuwige verten – wie trok er hun grens? – en je hart voelen inkloppen
op de eeuwige heuvels – wie heeft ze gegrond? – en van de dingen
de stille kant zien…
waar ze grenzen aan
de Eeuwige…
Zo mooi en waardevol!
En zo toepasselijk!
Dank je wel, Nele
Een reactie posten