Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

zondag 7 september 2014

Een gepland weekend

Loop ik te hard van stapel? Stel ik de zaken te rooskleurig voor? Probeer ik de ernst van mijn aandoening te ontkennen door ze te minimaliseren of door alles wat rooskleuriger voor te stellen dan het in feite is? Ik weet het allemaal niet meer. De meeste mensen, vooral de mannelijke helft van de bevolking, heeft van nature uit de reflex dat men zich sterk moet houden, niet mag toegeven aan pijn of verdriet, want dat zijn tekenen van zwakheid. Het romantische beeld van de dappere ridder uit de middeleeuwen, die alle pijn de baas kan en blijft doorvechten voor de goede zaak, ook al is deze volkomen uitzichtloos. Dit beeld is met de paplepel ingegeven en bepaalt wellicht voor een deel de houding die ik nu aanneem. Het is een positieve houding, door velen bewonderd, maar ze heeft ook haar schaduwzijde, een schaduwzijde die ik dit weekend van dichtbij heb leren kennen.
Het is vrijdagnamiddag, ik ben op school. Om de eerste schoolweek af te ronden, hebben de leerlingen van het eerste jaar een aparte programma, dat eindigt met een viering in de kapel. Ik zou normaal gezien les hebben, maar volg de viering mee en ga erna nog even mee met de collega's om iets te drinken. We hebben het over Levensloop, een groots evenement dat dit weekend doorgaat op de Lange Munte, ten voordele van de strijd tegen kanker. De school neemt deel, ondanks het moeilijke moment, zo kort na de vakantie. Ikzelf ben zo een beetje de man in de kijker op school. Ik ben een 'vechter' - dat is de naam die Levensloop geeft aan de mensen die met de ziekte te maken (gehad) hebben. Ik zal zaterdagnamiddag naar de startceremonie gaan en 's avond naar het stiltemoment met de duizenden kaarsjes.
Het is vrijdagavond. Tijd om te gaan slapen. Mijn buik is wat lastig en ik besluit om nog even een warm bad te nemen alvorens te gaan slapen. Het bad doet deugd, maar brengt niet veel verlichting. Al na vijf minuten horizontaal in bed, krijg ik het gevoel dat het een moeilijke nacht zal worden. Ik ga naar beneden en probeer rechtop in de zetel wat slaap te vinden. Alhoewel ik doodmoe ben, lukt het niet. De pijn wordt erger en ik neem 10 mg Oxynorm, later nog een Targinact en uiteindelijk een morfine-shot. Rond twaalf uur houd ik het niet meer uit, ga naar boven en maak Mieke wakker. Ik heb het gehad, weet niet meer van welk hout pijlen maken en schiet in een onbedaarlijke huilbui. Mieke belt het noodnummer en vraagt om een ambulance te sturen. Zelf kan ze me niet naar het spoed brengen omdat er een zak intraveneuze sondevoeding aan me gekoppeld is.
De weg naar het ziekenhuis in de ambulance is een hel. Elk putje of bultje in de straat veroorzaakt een pijnscheut, die tot in het merg gaat. Het is half één als ik er aankom en een kwartier later krijg ik een eerste injectie. Helpt niet. Ik lig op een brancard, helemaal niet comfortabel, weet niet hoe me te draaien om de pijn wat te verlichten. Ik hoop stilletjes om buiten westen te geraken, zodat het allemaal aan me voorbij gaat, maar dat gebeurt niet. De wijzers van het uurwerk kruipen gemeen traag vooruit. Mijn herinnering houdt even op. Ik weet alleen nog dat er een zwaar dronken vrouw binnengebracht wordt, die dreigt alles kort en klein te slaan, ook een gezin dat ruzie maakt en bij wie een jongetje van een jaar of vier overal in de kamertjes een kijkje gaat nemen. Een tweede prik ... een flesje pijnstiller in het infuus ... een derde prik. De pijn luwt wat en ik slaap een kwartier. Dan is de pijn terug. Ik probeer op de vloer te liggen, op mijn ellebogen en knieën, hangende op mijn buik over de brancard. Niets helpt.
Tegen vier uur, na een zoveelste prik, daalt de pijn even. Men heeft een kamer geregeld in de Kennedylaan en zal mij er heen brengen. De verpleegster van de spoedafdeling is aan het einde van haar dienst, maar is zodanig om me bekommerd, dat ze nog mee wil met de ambulance om erover te waken dat alles in orde komt. Ik ben haar erg dankbaar, ken niet eens haar naam. Ik kom terecht in een echt ziekenhuisbed en het lijkt alsof ik op een wolk lig. Alles wordt wat waziger en ik kan wat slapen, maar word nog een paar keer wakker door de pijn. Nog meer morfine. Zo gaat het tot over de middag, dan lijkt de pijn bedwongen. Ik kan weer normaal denken en handelen. Eén van de gedachten is dat ik nu wel helemaal een kruis kan maken over het idee om weer les te geven. Hoe kon ik zo ijdel zijn om te denken dat het alleen een kwestie van geloven en vertrouwen was? Hoe kon ik het zo lang volhouden om de werkelijkheid te ontkennen en te negeren? Die werkelijkheid is dat ik kanker heb, een agressieve kanker bovendien, die me naar het leven staat en die dat leven uiteindelijk ook zal opeisen. Maar ik mag wel vechten tegen de pijn. Die is nergens goed voor!
Straks is er een groot familiefeest voor alle nakomelingen van de ouders van mijn ma. Het aantal genodigden moet de tweehonderd benaderen. Ik was erop gevierd om veel mensen te ontmoeten en te bedanken voor de steun die ze geven, maar ook dat zal nu niet kunnen doorgaan want ik zit vast in de Kennedylaan. Ik moet misschien, zoals velen als raad geven, toch beginnen met een selectie te maken in wat ik nog wil doen. Ik dacht dat ik sterk genoeg was om met deze situatie om te gaan. Uiteindelijk blijk ik geen ridder te zijn, maar gewoon Pieter, leerkracht aardrijkskunde, die graag bezig is met zijn moestuin, houdt van mooie foto's en nog veel meer van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen.
Aangenaam!
Een (deel van) de Don Bosco-delegatie op Levensloop Kortrijk (foto Facebook)

's Avonds wordt de looppiste in een feeërieke sfeer gebracht met duizenden kaarsjes. Evenveel mooie wensen voor mensen die met kanker te maken kregen.
De sterke schouders onder het project Levensloop in het Don Boscocollege.


4 opmerkingen:

Anoniem zei

In jouw ogen ben je misschien geen ridder maar voor ons ben je de dappersten der dapperen en kan je alles zijn wat je maar wil zelfs een stoere ridder met een bobbel in zijn lijf! Laat de moeilijke momenten je hoop en dromen niet wegcijferen en blijf vechten ... We staan er voor je - jullie! Dikke warme pijn wegnemende knuffel Miek en Snir

Anoniem zei

Pieter ik heb al dikwijls je berichtjes gelezen en die verschrikkelijke onmacht gevoeld maar deze keer krijgt het zo een uitgesproken vorm die verdomde agressieve kanker!!! T is verdomd niet eerlijk! Jouw verhaal doet me wat Pieter en ik denk onmiddellijk ook aan Mieke .. Er zijn geen woorden voor! Deze nm was je bij iedereen diep aanwezig merci azn Renaat voor het brengen van de aangrijpende test.. Zo recht uit het hart geschreven .. Een geschenk van verbondenheid met heel de familie! Die verbinding voel ik ook zo bij jullie Pieter, maar ook het gevoel van onmacht... Weet dat jouw verhaal voor velen deuren opent! Jij bent zoveel meer dan die ridder

Karel en Katrien

krantenhuisje zei

Goeie morgen,
Wat je ook doet voor ons zal je altijd, de menslievende Pieter zijn, de moedige vechtende ridder blijven. We blijven jullie steunen al is het dan alleen met woorden, gedachten en gebeden. Het vlammetje in het kapelletje houd ik voor jullie brandend.
Liefs.
Carine en J.L.

Anoniem zei

hallo Pieter en Mieke,
langs deze weg: weet dat ik meevolg en meeleef met wat jullie allemaal meemaken, ook zonder tekentje zijn jullie in onze gebedsmomenten dikwijls in gedachten,
groetjes roos