Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

donderdag 17 april 2014

Zevenkerken

Alles lijkt door elkaar te lopen deze laatste week. Maar het begint eigenlijk een half jaar geleden: toen ik in Burgos een telefoontje kreeg van broer Renaat (verkeerd verbonden, hij moest zoonlief Pieter hebben), overtuigde hij me om niet tot het uiterste te willen gaan met de queeste. "Het doel van de tocht is de weg, niet de bestemming..." weet je nog wel? Wel toen opperde hij het idee om later eens -als een soort afsluiter- een paar dagen in Taizé of in de abdij van Zevenkerken te verblijven (hij heeft daar in vroegere tijden nog les gegeven in de abdijschool). Dat eerste deden we, maar de omstandigheden waren allerminst ideaal. Dat tweede ... wel: hier zijn we, in de Sint-Andriesabdij van Zevenkerken. Om alles eens te laten bezinken en tegelijk de dagen voor Pasen op een wat intensere manier te beleven.
Alles leek in deze richting te wijzen. Reeds in januari, toen nicht Lieve een bezoekje kwam brengen met tante Monique en haar man Lieven. Hij duwde me een boekje in de handen vooraleer ze vertrokken "om eens te lezen als 't past". Het boekje draagt de titel 'De smaak van de stilte' en is geschreven door ene Bieke Vandekerckhove. Zij kreeg op haar negentiende te horen dat de ziekte A.L.S. de rest van haar leven zou bepalen en uiteindelijk haar dood zou worden. Stel je voor NEGENTIEN jaar oud! Tegen de prognose in stabiliseert haar ziekte na enkele jaren. Ze blijft zoeken en vindt een weg. Een weg met twee kanten, ze noemt het in haar boek 'twee oren om te luisteren naar de stilte': de Benedictijnse spiritualiteit en het Zenboeddhisme. De Benedictijnse spiritualiteit vindt ze onder andere in de abdij van Zevenkerken. Verder ben ik niet geraakt tot nu toe. Alles was zo dichtbij en toch ook niet.
Een aantal weken geleden kreeg ik plots een mail van Chay, mijn Cambodjaanse vriend met de vraag om aanwezig te zijn op een vergadering met vertegenwoordigers van nog een tweetal andere scholen die ook een link met Cambodja hebben: de Heilige Familie in Ieper en ... de abdijschool van Zevenkerken. Op die vergadering zat ik naast Vader Abt van Zevenkerken. Ik had toen bijna het gevoel dat er sturing zit achter al deze toevalligheden. Ik sprak hem na afloop dan ook aan en vroeg of er mogelijkheid was om hier met Mieke enkele dagen door te brengen. Hij trok me mee naar een ander lokaal en legde uit wat we moesten doen daarvoor. En hier zijn we nu dus. Op zoek naar een sleutel. Een weg. Een opening... en dit is maar het begin van mijn verhaal. Maar toch het einde voor deze Witte Donderdag.

Geen opmerkingen: