Stappen voor Cambodja

Ik moet een record gebroken hebben . Een diepterecord weliswaar, maar toch een record; Het is vandaag immers precies drie weken geleden dat er nog een bericht kwam op deze blog. Als je van het paniekerige type bent, dan zou het misschien kunnen dat er doemscenario's opduiken in je hersenspinsels. Niets van dat alles echter zou terecht zijn: hier geldt het principe 'geen nieuws is goed nieuws'. Heel goed zelfs, want de laatste drie weken ben ik als een vlinder door het leven gevlogen: dartel en fris. Geen zere hoofden (behalve dan die kopstoot tegen het openstaande kofferdeksel van de auto), geen zere buiken (met uitzondering van die avond 'plaagske', die ik deels zittende op de wc-bril en deels rondwandelend in de buurt ben doorgekomen), geen eetstoornissen (voornoemde avond niet meegerekend) en geen andere bobbel-gerelateerde ongemakken (de nu dagelijkse spuitjes, de misselijkmakende verteringsdrankjes en de ochtendlijke limoen- en selfmade groentenbouillondrankjes eventjes terzijde gelaten).
Het is ook niet de bedoeling van deze blog om saai te worden met een wekelijks terugkomend gezondheidsbulletin waarin niks anders staat dan dat alles OK met me is, of dat ik mijn ganse leven met alle opens en toe's uit de doeken doe. Wat ik in dit verband wel kwijt kan, is dat we enkele dagen op bezoek waren bij Chay en daar nader kennis gemaakt hebben met zijn project en met Jozef. Jozef is een ex-prof van Chay, die nu op pensioen is en de taak van Kabinetschef van de Consul-Generaal op zich genomen heeft. Geheel op vrijwillige basis overigens. Hij is ook een drijvende kracht achter het project, samen met Chay's vrouw Marijke en nog enkele mensen.
In dat verband -of toch een beetje in dat verband- moet ik nog even kwijt dat er gisteren een reportage over weeshuizen was in Terzake. Weeshuizen, die eigenlijk dienen als lucratieve dekmantel van gewiekste Cambodjanen om zoveel mogelijk geld uit de zakken van toeristen los te weken door kinderen (niet noodzakelijk weeskinderen) in te zetten, die getraind zijn om zielig en aanhankelijk te lijken, op het gemoed van de toeristen te werken om op die manier zoveel mogelijk geld van hen te krijgen. Best te begrijpen dat mensen, die dat gezien hebben, serieuze vragen stellen omtrent steun aan Cambodja. Maar ook heel makkelijk om te ontkrachten, want zulke weeshuizen zijn een fenomeen van de laatste twee jaar, terwijl het project van Chay als zovele jaren (decennia) loopt. Bovendien gaat het hier niet over weeshuizen, maar over scholen en deze scholen zijn gelokaliseerd in een regio waar omzeggens geen toeristen komen (in het noordwesten van Cambodja).
Volgende week is er op school de solidariteitstocht, het 'core-vent' van de solidariteitsactie op school. Ik ben nog steeds van plan om daar te proberen in mee te stappen. En natuurlijk om me te laten sponsoren. Dus: al wie dit leest en dit wil: steun mij. Alstublieft. Twintig cent is OK, twintig euro ook. En alles wat daartussen ligt ook. Voor één keer vraag ik dit. Dan nooit meer. Niet om mijn ziekte aan te pakken, want daarvoor zouden miljoenen euro's nodig zijn en dat zou dan hoogstwaarschijnlijk toch te laat zijn. Maar om honderden kinderen in die uithoek van Cambodja een kans te geven verder te raken in het leven. Verder dan hun ouders of grootouders, die het land ten onder hebben zien gaan aan de terreur van de Rode Khmer. Ik stel die vraag hier ook een beetje om aan onze leerlingen een soort 'voorbeeld' te geven, want uiteindelijk zijn zij het die het gros van de financiële steun zullen inbrengen. Hen steunen is dus al even goed voor het project als mij steunen! Waarvoor dank. Veel dank.
Overigens: al een pak mensen zijn ingegaan op de vraag van 2 februari. Toen gaf ik op deze blog het rekeningnummer van het project. Intussen is daar al voor een bedrag van 1500 euro op gestort. Als dat niet mooi is. Weeral dank dus, aan allen die hun hart hebben laten spreken.
Voor de komende dagen (volgende maandag), staat alweer een driedaagse in het ziekenhuis op het programma. Een driedaagse tijdens dewelke ik een poging doe om op woensdagvoormiddag te ontsnappen om aan de solidariteitstocht deel te nemen (met goedkeuring van de dokter weliswaar). Vorig jaar was ik op dat moment ook in het ziekenhuis... de geschiedenis probeert zich te herhalen, maar daar stap ik niet in mee!