Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

woensdag 2 oktober 2013

Op het plein

Gezeten op het plein voor de kathedraal, begin ik aan dit laatste blogbericht, vooraleer we terugkeren. Er spelen zich allerlei tafereeltjes af voor mijn neus. Pelgrims die aankomen op het plein en elkaar met tranen in de ogen omhelzen, anderen die zich in lotushouding midden het plein zetten, maar ook enkele levende standbeelden die op een kitcherige manier de middeleeuwse pelgrim of Sint-Jacob willen uitbeelden, of een vol toeristentreintje waarop je in  vier talen kan horen hoe de apostel Jacobus hier in een bootje aan de Galicische kust is aangespoeld en hoe men na een dikke 700 jaar op deze plaats zijn graf heeft ontdekt.
Wij hebben sinds onze aankomst in Santiago gisteren toch al enkele merkwaardige zaken meegemaakt. Te beginnen met een probleem dat we de laatste drie maanden niet gekend hebben: een parkeerplaats vinden voor de auto. Geen lachertje. We nemen het gemak voor en rijden een parkeergarage in het centrum binnen. Met een ongemakkelijk gevoel halen we de rugzakken uit de koffer, nemen ze op de rug en lopen quasi stiekem de parkeergarage uit. Na 100 meter al komt een vriendelijk man ons vragen of we een slaapplaats zoeken en wijst ons de weg naar het Seminario Menor. Het is een bombastisch gebouw met honderden bedden, ruimte, stilte en veel te veel trappen. We laten er onze rugzakken achter en trekken de stad in om toch nog even de kathedraal te zien, een soort voorproevertje. Na vijf minuten komt al een eerste moment van grote verwondering. Ik hoor mijn naam roepen en daar zit niemand minder dan Eddy ... de Nederlander, de allereerste pelgrim die we ontmoetten op dit avontuur, de dag dat we met Bart, Nele en de kids naar Sézanne aan het stappen waren (18 juli) en later nog in leuke, minder leuke en twijfelachtige omstandigheden gezien hebben.
Twee minuten later zijn we aan de kathedraal. We waren niet van plan binnen te gaan, maar de zijdeur staat open en we zien dat er een dienst aan de gang is. We gaan toch even piepen. Ze zijn aan het einde van het Onze Vader en tegen dat we een plaatsje hebben is er de vredeswens. We geven elkaar de vrede en wensen nog veel veel meer voor elkaar en voor al wie met ons op tocht geweest is. Misschien overdrijven we wat, maar we zijn wellicht de allerlaatsten in de overvolle kathedraal die elkaar weer loslaten. Who cares? We gaan naar de communie en tot onze grote verbazing en vreugde zien we dat men voorbereidingen treft om de Butafumeiro te zwaaien. Dat is een reusachtig wierookvat dat heen en weer geslingerd wordt door de volledige kruisbeuk van de kathedraal.  Dit meemaken was één van de zaken die bovenaan mijn verlanglijstje staan... en ze doen dit maar één of twee keer per week.
De nacht verloopt rustig en om negen uur deze morgen staan we op het plein voor de kathedraal. We halen eerst onze 'Compostella', een officieel bewijs dat we de pelgrimstocht gemaakt hebben. We hopen dat ze niet teveel vragen zullen stellen over de laatste paar honderd kilometer, maar dat valt reuzegoed mee. We zijn nu dus officiëel erkend als pelgrims in Santiago de Compostella. We bezoeken de kathedraal, een heel heftig en emotioneel gebeuren. Bij het graf van de apostel moeten de pelgrims die na ons komen maar wat langer wachten, want we hebben en heel erg dringende vraag ... maar hoe stel je die? We doen het elk zoals de inspiratie van het moment ons dat ingeeft, wellicht is er geen echt 'juiste' manier. We ontsteken ook enkele kaarsjes voor mensen die een speciale vraag met ons meestuurden. We bekomen even van de emotie in de hoofdruimte van de kathedraal en komen terug naar het plein. Mieke zoekt enkele waardevolle souvenirs en ik geniet van de sfeer op het plein, terwijl ik dit schrijf en de zon voor het eerst in vele dagen overvloedig warmte geeft. We zijn gelukzakken!

6 opmerkingen:

krantenhuisje zei

Dag Pieter en Mieke,

We leven met jullie mee, we bidden met jullie mee, we vragen met jullie mee, we hopen met jullie mee, we genieten met jullie mee en nog zoveel meer ...
Mooie dagen in compostella. Jullie verdienen het dubbel en dik.

Knuffel.

Carine

Unknown zei

Inderdaad, Pieter, hoe stel je de juiste vraag?
Maar bij God steekt het niet op een komma of een punt ... zelfs niet op een d of een t.
Het belangrijkste is ... jullie hebben jullie vraag kunnen stellen en wel op de plaats waar jullie al zo lang van dromen.
Nee, dromen zijn geen bedrog .. jullie zijn in Compostella .. dit is jullie grote werkelijkheid, jullie grote paradijs, jullie hof van Heden.
Mieke en Pieter, geniet samen van deze mooie tijd .. zodat jullie straks kunnen zeggen ... daar hebben we als echtgenoten ... echt genoten.
Terwijl ik dit schrijf, schijnt ook hier de zon..... ik wens jullie beiden nog heel veel zonnige dagen, maanden, jaren...
In verbondenheid ... Francis

greet zei

Lieve Pieter en Mieke
mooier dan Cis kan ik het niet verwoorden. Ik leef mee met het verdriet dat tussen de regels te lezen is en glimlach over de woorden die jou zo mooi typeren, Pieter. 'We zijn gelukzakken.' Je moet het maar kunnen! Jullie zijn absoluut een inspiratie en niet alleen voor mij.
Geniet van Compostella! Tot binnenkort (jou terug op school zien rondlopen, is ook tof, hoor, Pieter ;))
Greet

Anoniem zei

Dag Lieve mensen,
Ik ben een vriend van Toon en Katrien.
Heb jullie blog graag gevolgd en mooie dingen mogen mee-ervaren met jullie. Zelf heb ik ook de tocht gedaan.
Mag ik eraan toevoegen dat onderweg zijn belangrijker is dan aankomen, want daar heeft het verhaal zich gevormd. Het uitroepteken aan de hemel werd krom door het leven, maar doorheen jullie verhaal meen ik toch te lezen dat er ondertussen heel wat aanhalingstekens, komma's en drie puntjes werden gevormd door jullie stappen .... Heel mooi vind ik dat. Onderweg wordt misschien wel een w-onderweg.
Hartelijke groetjes
Simon en proficiat

Unknown zei

dag Pieter en Mieke, heel fijn dat jullie er zijn. Goed van jullie dat je toch tot Burgos gekomen bent en knap en moedig dat je de moeilijke beslissing hebt kunnen nemen per auto verder te gaan.
Jullie 'Compostela' is zeker verdiend!
We blijven graag op de hoogte hoe het met jullie verder gaat, groet van Lucia en Mart uit Rosmalen.
martvandeveeweij@gmail.com

Anoniem zei

Mieke en Pieter, Compostella! Pelgrimstocht! Emoties!...
Een zee van tijd om te laten bezinken, te herbeleven, te lieven, te mijmeren, te danken, te...
Vandaag feest vd engelbewaarders!
De christelijke traditie beschrijft de engelbewaarders als machtige vrienden, door God naast ieder mens geplaatst, opdat zij hem op zijn paden begeleiden.
Een bidden opdat jullie engel u beschermt en behoedt op jullie verdere levenstocht, en bewaart in Gods Liefde. Zonnige herfstgroeten, zr Rosa