Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

dinsdag 1 oktober 2013

Enkele versnellingen hoger

We zijn op weg naar Compostella! Jaja, dat is inderdaad al een aantal maanden het geval, morgen exact drie maanden om precies te zijn. Maar het verschil tussen vandaag en alle vorige dagen zit hem in de snelheid en de manier waarop. Mieke zit achter het stuur en ik mag passagier zijn. Rugzakken niet op, maar achter onze rug in de koffer van de auto. De gps beweert dat we om twintig na zes onze bestemming bereiken...
Een nederlaag? Een afgang? Een roemloze aftocht? Ik durf niet zeggen "niets van dat alles", maar anderzijds zou het naar ons aanvoelen niet verantwoord geweest zijn om de citroen, zijnde mijn zwaar onder druk staande gezondheid, nog verder uit te persen. Soit, de knoop is doorgehakt en we maken er het beste van.
Deze morgen laten we alle andere pelgrims voorgaan in het ontbijt. Ze zijn gehaast om op weg te gaan en zodoende een slaapplaats te bemachtigen. Eigenlijk een zottekenskermis, want wat heb je er uiteindelijk aan om een uur in het donker te wandelen en je na de wandeling en halve dag te vervelen op de bestemmingsplaats? Niet langer onze zorg. Wij verzamelen een ontbijt tussen de puinhopen van wat de hospitallero de avond voordien heeft klaargezet en waar het gros van de pelgrims zich als hongerige wolven lijkt te hebben op gestort. Er is ruim voldoende. We eten met Dory en Cynthia, moeder en dochter uit Denver, US. Voor de rest is de albergue leeg, op één uitzondering na. Om half acht vertrekken we naar de bushalte en om kwart na negen zijn we opnieuw in Burgos... Een klein uurtje wandelen door de regen en we kunnen in de auto stappen ... héhé ... we stappen in de auto!
Eerste target voor de gps: Cruz de ferro, het legendarische kruis op het hoogste punt van de Camino -hoger dan de Pyreneeëndoorgang, op 1510 m!- waar pelgrims reeds eeuwen hun steentje achterlaten. Het regent dat het giet als we er aankomen en we hebben te doen met de honderden pelgrims die we dit weer al zagen trotseren. En beetje grappig, want gisteren nog waren we zelf  deelgenoot van deze doffe ellende! We leggen twee steentjes. Het eerste is het witte steentje van de mensen van de PAG, dat meekwam in hun veelbesproken cadeaubox. We leggen het voor alle mensen van de school, voor een klimaat van verstandhouding, hartelijkheid en liefde dit schooljaar. Het tweede steentje hebben we mee van ergens in de Landes (Zuid-Frankrijk) en dragen we op aan alle mensen die ons in deze onderneming gesteund hebben. Jullie zijn met zo velen en we zijn overtuigd dat jullie onze tocht mee mogelijk hebben gemaakt, meer betekenis en meer diepgang hebben gegeven. Dankjewel!
Hmmm, dit klonk een beetje als een aanzet tot afscheid zeker? Was niet de bedoeling, we zijn belange nog niet thuis en bovendien: over anderhalf uur staan we in Compostella. Dat moet ik morgen dan maar vertellen.
(ook dit keer volgen de foto's later, ik verstuur dit met de GSM-kaart.)
Als miljoenen pelgrims elke hun steentje bijdragen, wordt dat op de duur een hele berg steentjes.

De dienst in de kathedraal. Voor een doordeweekse dinsdagavond behoorlijk vol ... of zou die Butafumeiro daar voor iets tussen zitten?

6 opmerkingen:

krantenhuisje zei

Héhé,

Jullie klinken lichter dan de vorige dagen. Ik denk dat jullie de juiste beslissing hebben genomen.

Een fijne rit verder. We komen samen met jullie aan in het langverwachte Santiago.

Groetjes.

Carine

Anoniem zei

Voila, ik wilde net hetzelfde schrijven als Carine. De toon van de blog is anders dan de voorbije dagen! Het beste bewijs dat dit de goede beslissing was! We blijven meereizen op jullie tocht!
Groetjes vanuit het verre Aalbeke!
Eveline en Brecht

Anoniem zei

Ja, al sedert Spanje konden we iets voelen door de woorden heen. Maar zoals zovelen en samen met jullie bleven we erin geloven. We sluiten ons aan bij de zovele andere reacties: een ongelooflijke prestatie, een moedige maar juiste beslissing, ook wij blijven jullie volgen en aanmoedigen en ook al stiekem een beetje uitkijken naar jullie komst in Aalbeke
An & Philippe

Pol zei

'Point n'est besoin d'espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer'

naar Willem van Oranje


Pol

Anoniem zei

Liefste Mieke en Pieter

in ons huis hangt er een boeddhistische spreuk: there is no way to happiness, happiness is the way"...hoe waar voelt dit nu aan...het eindresultaat van jullie tocht is niet zozeer van tel, maar wel de tocht zelf, al die ervaringen die jullie opdeden, zijn zoveel intenser dan die aankomst alleen!
Bovendien zijn jullie niet alleen een weg gegaan, jullie hebben vele wegen gebaand: jullie lieten ons nadenken, verstillen, komen tot de essentie. Bedankt hiervoor! We zien het zeker niet als een opgave, eerder overgave aan een nieuw appèl: de zorg voor jezelf en jullie dierbaren die staan te popelen om jullie weer te kunnen omhelzen!Tot gauw

Peter en Nele

Unknown zei

Pieter en Mieke

Als dit geen mooie dag is om aan te komen in Compostella.
1 oktober ...
de eerste dag van de rozenkransmaand ... en ook het
naamfeest van de H Theresia van Lisieux.
Geniet van de mooie momenten ...uren ... dagen in Compostella.
Het kan geen toeval zijn dat jullie juist op 1 oktober - de ROZENKRANS maand - aankomen.
Je weet wel hé Pieter ....
Geniet samen van jullie verblijf daar.
Rozenkransgroet uit Waregem ... Francis