Een medaille met twee kanten

Ik begrijp niet goed meer hoe ik vroeger alles kon fiksen in de mij toegemeten tijd. Lessen voorbereiden, toetsen opmaken en verbeteren, lessen geven, administratief schoolwerk, thuis kokerellen, tuin onderhouden, klusjes, … Nu ben ik geacht zeeën van tijd te hebben en slaag er maar niet in om mails afdoende te beantwoorden, wat licht huishoudelijk werk te doen én voldoende te rusten om mezelf gemakkelijk te voelen. Zeeën van tijd zouden er moeten zijn … ze blijven echter verborgen achter stapels boeken die ik nog wil lezen. Achter anderhalf jaar foto’s die ik nog wil sorteren, printen en in albums kleven. Achter stapels DVD’s en een digicorder vol films en series die ik nog wil zien. Achter duizenden fotonegatieven die ik nog wil inscannen. En achter een voettocht van 2300 km die wij nog willen uitstippelen en afhaspelen.

Geen tijd voor verveling dus, alhoewel er van die dagen zijn dat al die leuke dingen opzij geschoven worden om gewoon te zitten niksen met de muts over de ogen om zo weinig mogelijk licht naar binnen te krijgen. Want licht kan pijn doen en lijkt meer en meer de grote boosdoener. Als ik ergens ga zitten, is dat steevast met de rug naar het raam en als het buiten donker wordt, zet ik de pet op om het plafondlicht te weren. Maar dikwijls is zelfs dat beetje licht te veel en zit er niks anders op dan gewoon de ogen te sluiten en naar muziek te luisteren. Een soort herontdekking is dat, van jazz, van klassieke muziek of van muziek met een vleugje nostalgie. Nieuwe ontdekkingen ook, zoals ‘The Bony King of Nowhere’,  Israel  Kamakawiwoʻole en (zelfs) Jessie J (Price Tag) – met dank aan Carlos, Annemie en Marjolein. En bij deze misschien ook een verdoken vraag naar wie muzikale ‘ontdekkingen’ gedaan heeft. Er moet ergens een spreekwoord zijn dat betekent dat aan iedere tegenslag ook een positief kantje zit!
Maar er is er ook één dat beweert dat een ongeluk nooit alleen komt. Misschien niet de ideale uitdrukking voor wat ik bedoel, maar het komt toch in de buurt. Ik heb het hier over de papierwinkel die mijn toestand met zich meebrengt. Ik krijg het gevoel dat ik telkens opnieuw moet kunnen bewijzen dat ik ziek ben. Elk ziekenhuisverblijf (en dat zijn er nu een zevental in totaal) lijkt een apart dossiernummer te krijgen met een aparte behandeling, aparte formulieren in te vullen, enz … Ik overdrijf wel een beetje hoor, maar het lijkt wel zo. Ik krijg stilletjes aan veel goesting om de telefoon te nemen, te vragen naar een verantwoordelijke en in de telefoon te schreeuwen dat ik kanker heb!

Een kleindochter met pit.

Zo’n aanvallen van verontwaardiging duren echter nooit lang. Er zijn ook zoveel mooie zaken. Neem nu gisteren, toen we op bezoek waren bij Louiseke. Hoe de kleine pagadder rondhuppelt achter haar autootje of met haar schaap op het hoofd. Je wordt er zowaar weekhartig van.

Ook de vele bezoekjes en de gesprekken die er zijn, zelfs de rustige momenten met een boek in de hand of gewoon het luisteren naar muzikale (her)ontdekkingen zijn koester-momenten die er anders niet geweest zouden zijn. Mijn ziekte laat me toe om veel verborgen maar mooie eigenschappen in de mensen om me heen te leren kennen. Ze bracht zelfs een oude vriendschapsband opnieuw tot leven!

Morgen maandag moet ik voor de verandering naar het ziekenhuis. Ditmaal niet voor een chemo-behandeling, maar voor een kleine ingreep aan een teennagel die ingroeit. Tot nu toe was dat niet zo’n probleem, maar met die verminderde weerstand blijft die maar ontsteken en nu moet er een stuk af. Meteen een zorg minder als we er ooit toe komen om één of andere voettocht te ondernemen. Dus, waarom nog uitstellen? Ik zal een tweetal weken immobiel zijn, en drie dagen daarvan zijn toch maar ziekenhuisdagen. Ideaal moment dus voor zo’n bagatellen.

Intussen hebben we de ‘Dag van de pelgrim’ aan ons voorbij moeten laten gaan. Ik had ernaar uitgekeken, maar voorlopig moet de drukte wat ingeperkt worden. Het had een dag vol ontmoetingen en vol van pelgrimsgevoel kunnen zijn. Zo eentje om zich in onder te dompelen en dan met een frisse geest (ziel?) weer op te duiken. Of met een leeg gevoel naar huis te keren in de overtuiging dat het aan je voorbij zal gaan. Ik kreeg gisteren nog een berichtje van een collega met de boodschap dat hij verwacht dat er binnen afzienbare tijd een postkaart uit Santiago in de leraarskamer aan het prikbord zal hangen. Het is onze sterke wens dat hij uiteindelijk gelijk krijgt! Het wachten op en evaluatie van de chemobehandeling heeft een aanvang genomen. We weten nog niet precies wanneer dat zal zijn, maar binnen een week start de voorlopig laatste beurt en daarna is het weer tijd voor onderzoeken…