Aalbeke-Castrojeriz is ook mooi

Wie een beetje tussen de regels door leest, zal gemerkt hebben dat onze onderneming meer en meer een strijd wordt om de eindstreep te halen. Van in het begin hebben we echter gesteld dat Compostella niet het einddoel is van onze tocht. Als er al een einddoel zou zijn, dan is dit de confrontatie met onszelf, elkaar en de wereld rondom ons. Een beter inzicht krijgen, dichter bij elkaar, bij de mensen rondom ons en bij God te geraken. Dit doe je niet door jezelf kapot te stappen, koste wat het kost. Ik had het zelf nog niet helemaal door, maar een lange mail van het thuisfront en de klare kijk van Mieke hebben dat inzicht bijgebracht. Het komt er dus op neer dat hier in Castrojeriz onze voettocht een einde neemt. Morgen keren we met de bus terug tot in Burgos (er is maar één bus per dag), pikken er de auto op en rijden naar Santiago de Compostella. Zo zullen we uiteindelijk toch nog de stad bereiken, zij het niet helemaal zoals het hoort.

We hebben deze beslissing deze middag genomen, na aankomst in de albergue van Castrojeriz. Ik ben hier vrij uitgeput aangekomen, na een wandeling van slechts een kleine 20 kilometer. Een mooie wandeling overigens, alle omstandigheden in acht genomen. Ze begint in de complete duisternis van een zwaar bewolkte, maanloze hemel met geen ander licht dan dat van ons koplampje en van nog enkele dergelijke lampjes voor en achter ons. Een miezerige regen en een strakke tegenwind maken het plaatje compleet. Als het licht wordt zijn we midden een desolaatstuk landschap met enkel lege velden, enkele iele boompjes en zicht op een lange weg naar het westen met mensjes die tegen weer en wind opboksen. Wij zijn er twee van, een beetje verschillend van de anderen omdat we de enigen zijn met paraplu's.

En ook de enigen met fluohesjes, want die hebben we van Isabelle en Pascale van de XIU-actie, met de bedoeling om van hieruit wat promotie te maken voor hun nobele doel: scholieren op de fiets een hesje laten dragen (XIU staat uiteraard voor 'k zie u). Iets verder zien we een mooi pelgrimskruis met een hele hoop stenen en steentjes in deze verlaten vlakte. Een ideale plaats voor het steentje van Jelle, dat hij wil opdragen aan zijn opa en oma die allebei veel de vroeg aan kanker gestorven zijn, maar natuurlijk ook voor papa en mama, Lise en Marthe!

De laatste vijf kilometer gaan over asfalt, een verschrikking voor de voeten, maar de regen is opgehouden. We lopen nog door de ruïnes van wat ooit een groot klooster moet geweest zijn. Het is een heel vreemde situatie, er loopt zomaar een asfaltweg door wat ooit één van de kloostergebouwen moet geweest zijn. Wie dat zou willen kan zomaar één van de beeldhouwwerkjes uit het portaal loswrikken en meennemen. Het ziet er trouwens naar uit dat velen dat al geprobeerd hebben.

We komen al om 12 uur aan ter bestemming, douchen en huren de computer een half uurtje om wat mails te lezen en eventueel te beantwoorden. maar het lukt me niet om zo lang recht te zitten. Mieke leest de mails en komt verslag uitbrengen. Eéntje heeft haar heel erg geraakt en gaat naar de kern. Het wordt duidelijk dat we niet meer bezig zijn met een deugddoende pelgrimage, maar met een gevecht om in Compostella te geraken. Dag na dag na dag... En dan rijst uiteraard de vraag wat er nog zal overblijven, mocht het lukken om er binnen drie weken aan te komen. Kan ik niet veel beter de tijd die ik heb gebruiken om met al wie dierbaar is door te brengen? Moet ik niet dankbaar zijn dat we Spanje hebben gehaald? Uiteraard ben ik daar dankbaar voor, want bij de start vond ik dat helemaal niet vanzelfsprekend. Nu nog altijd niet, integendeel!

Wat promotie tussendoor, met dank aan de Tsjechische fotograaf-van-het-moment.

Het steentje van Jelle krijgt zijn plaats tussen vele andere...

Vele pelgrims, veel regen en veel kilometers te gaan.

Een abdij in de weg van de weg? Dan maar de weg dwars door de abdij!

Op dat moment wist ik het nog niet, maar dit dorp wordt uiteindelijk het laatste van onze Grote Wandeling.