Extreme walking

We liggen een beetje uitgeteld op bed in het hotel Sablar in Mont-de-Marsan. We houden het stappen eventjes voor bekeken, dat wil zeggen: tot zondagmorgen. Morgen is dus rustdag, dat hebben we wel verdiend, vinden we. Het is onze derde Landes-dag, en weer eentje met lange rechte stukken en vooral veel zand. De refuge waar we de nacht doorbrachten is schitterend, evenals zijn hospitalier Henri. Grappig, to the point en empathisch. Babbelaar en clown, kok en gastheer tegelijk. We nemen afscheid om zeven uur in de morgen na een stevig ontbijt. Er is wat regen gevallen vannacht en het duurt niet lang of de eerste druppels laten zich voelen, maar we trekken het ons niet veel aan en zijn al lang blij dat de temperatuur onder de dertig graden zal blijven.
We passeren in totaal één dorpje vandaag, al de rest is heide en de laatste kilometers zijn stad. Het dorpje heet Bostens en is onze voorlopige kampioen inzake gastvrijheid. Naast de kerk is een lokaaltje heel erg gezellig ingericht, speciaal voor pelgrims. Er staat een frigo met enkele flessen fris water, een paar zetels en wat lectuur voor de vermoeide pelgrim. We vinden het haast jammer dat we nog niet moe zijn, maar blijven toch een kwartier hangen om de gastvrijheid in te ademen.
Wat daarna komt is ploegen door een zandzee. Noem het extreme walking, maak er wat hippe reclame voor en volgend jaar trekken honderden midlifers met een bepakt karretje door de Landes om hun grenzen af te tasten en zo mogelijk te verleggen. Die van mij zijn niet verlegd, maar ik ben ze wel degelijk tegengekomen, dat maken mijn kuiten mij momenteel op een onomwonden manier duidelijk. Maar dan nog liever dat, dan de finale van vandaag. We hebben niet veel andere keuze dan de D932 vijf kilometer te volgen. Druk verkeer, geen voetgangersstrook bij momenten en vervuild met de uitwassen van menselijke aanwezigheid: lelijke bedrijventerreinen, krotwoningen, leegstaande panden enz... Het centrum van Mont-de-Marsan daarentegen is verassend en veelbelovend. Morgen gaan we op verkenning.

Vandaag lieten we een steentje achter voor de collega's die ons de laatste jaren ontvallen zijn. Damienne, Johan, Katelijne,  Werner, Ellen en Wim, ... Ook voor Dries, ervaringsdeskundige, die mij in moeilijke tijden steeds met goede raad en een kwinkslag bijstaat.

Een warm welkom voor een vermoeide pelgrim in Bostens. 

Een nieuwe ontmoeting. Meneer de kikker zat opgesloten in de vuilnisbak waar wij een leeg blikje in kwijt wilden.

De aankomst in Mont-de-Marsan is veelbelovend. Morgen gaan we op verkenning.