De Camino zit vol.

Vandaag hebben we bijna het authentieke Jozef-en-Maria-gevoel. Je weet wel: alle herbergen zijn vol. Vervelende situatie is dat en dan nog te bedenken dat er toen geen GSM, geen internet en geen taxi's waren. En dat Maria bovendien een kindje verwachtte. Bij ons is dat een kleinkindje, twee zelfs, maar volgens mij is dat niet helemaal hetzelfde. Maar ik draai de klok eerst even terug naar gisterenavond, waar we in een grote en goed ingerichte albergue kennis maken met Inge uit Bertem (bij Leuven). Er zijn dus nog Vlamingen op de Camino. Aan tafel maken we kennis met Ron uit Canada, met Paul en zijn zoon Matthew uit Tasmanië (Australië) en met een dame uit Zwitserland en een groepje jongeren uit Nieuw-Zeeland. Leuke gesprekjes, weliswaar vrij oppervlakkig, maar je moet ergens beginnen, toch!
De nacht is vrij rumoerig. Jonge mensen hebben niet de gewoonte om om tien uur stil te zijn en te slapen... en om kwart na vijf zijn er al geluiden te horen van mensen die inpakken. Als om zes uur de lichten aangestoken worden zitten de eersten al klaar om te kunnen vertrekken. Gekkenwerk! Het is nog meer dan een uur stikdonker. Wij beginnen dan ook maar in te pakken, we ontbijten en zijn om zeven uur stapklaar. De hemel in het oosten begint vaag op te lichten en we zetten er meteen de pas in. Wellicht door de meer dan vijftienhonderd kilometer die we al in de benen hebben, lijkt ons tempo aan de hoge kant. Het landschap wordt merkbaar droger en we zien de eerste wijnvelden van de beroemde Rioja-wijnen. We krijgen weidse vergezichten, met mooie dorpjes op heuveltoppen te zien, we worden er zowaar lyrisch bij en de deuntjes galmen door de valleien. De mensen die we onderweg zien zijn dikwijls dezelfde als de vorige dagen en er treedt herkenning op.
Om twaalf uur al zijn we in Estella, onze dagbestemming. Te vroeg om al te eten en zeker om een Albergue binnen te gaan. We bezoeken er de mooie kerk met het romaanse klooster en trekken verder tot Ayegui, waar een refugio municipal zou zijn. Maar dat is een tegenvaller. In een sportzaal op een open platform staan een derdtigtal bedden. We besluiten om verder te gaan tot in Villamayor de Monjardin, een zevental kilometer verder. Dat zou resulteren in een dagtrip van 32 kilometer, maar dat is nog steeds haalbaar. Alleen ligt Villamayor de Monjardin zo'n 350 meter hoger en de weg daalt ook regelmatig. Kun je nagaan dat we niet erg fris meer waren toen we er aankwamen. En dat enkel om te horen dat alle plaatsen in de albergues vol zaten...
Gelukkig waren er Emily uit Canada en Irwin uit Ierland. Zij zijn net voor ons aangekomen, hebben ook bot gevangen en hebben een taxi gevraagd naar de volgende stopplaats, Los Arcos. Zonder te weten of er plaats zal zijn, gaan we mee in de taxi. De (vrouwelijke) taxichauffeur zegt dat ze wel twee matrassen in haar keuken kan leggen... Tja, als het echt niet anders kan. Uiteindelijk belanden we met zijn vieren in een overvolle privé-albergue. Ikzelf neem de matras op de vloer, Mieke, Emily en Irwin hebben nog net een bed. De Camino zit vol... overvol.
Nu zitten we dus reeds op het eindpunt van de etappe van morgen. We nemen het er eventjes van, want volgende week zaterdag hebben we een afspraak met Toon en Katrien in Burgos...

Het dorp Cirauqui baadt in het licht van de zon, die net over de achterliggende heuvel komt piepen.

Vandaag worden we wederom vergast op weergaloze vergezichten...

We wisten dat ze zou komen, maar hadden ze nu nog niet verwacht: de fuente de Irachi. Het is een gebaar van de Rioja-wijnhuizen aan de pelgrim: een kraan waaruit je zomaar wijn kan tappen.

Zomaar langs de weg: een ingangspoort van een privé-woning, vol met Camino-symboliek. Let ook op de figuurtjes boven op het volle poortgedeelte én op het mandje met vijgen linksonder.