Enkele versnellingen hoger

We zijn op weg naar Compostella! Jaja, dat is inderdaad al een aantal maanden het geval, morgen exact drie maanden om precies te zijn. Maar het verschil tussen vandaag en alle vorige dagen zit hem in de snelheid en de manier waarop. Mieke zit achter het stuur en ik mag passagier zijn. Rugzakken niet op, maar achter onze rug in de koffer van de auto. De gps beweert dat we om twintig na zes onze bestemming bereiken...
Een nederlaag? Een afgang? Een roemloze aftocht? Ik durf niet zeggen "niets van dat alles", maar anderzijds zou het naar ons aanvoelen niet verantwoord geweest zijn om de citroen, zijnde mijn zwaar onder druk staande gezondheid, nog verder uit te persen. Soit, de knoop is doorgehakt en we maken er het beste van.
Deze morgen laten we alle andere pelgrims voorgaan in het ontbijt. Ze zijn gehaast om op weg te gaan en zodoende een slaapplaats te bemachtigen. Eigenlijk een zottekenskermis, want wat heb je er uiteindelijk aan om een uur in het donker te wandelen en je na de wandeling en halve dag te vervelen op de bestemmingsplaats? Niet langer onze zorg. Wij verzamelen een ontbijt tussen de puinhopen van wat de hospitallero de avond voordien heeft klaargezet en waar het gros van de pelgrims zich als hongerige wolven lijkt te hebben op gestort. Er is ruim voldoende. We eten met Dory en Cynthia, moeder en dochter uit Denver, US. Voor de rest is de albergue leeg, op één uitzondering na. Om half acht vertrekken we naar de bushalte en om kwart na negen zijn we opnieuw in Burgos... Een klein uurtje wandelen door de regen en we kunnen in de auto stappen ... héhé ... we stappen in de auto!
Eerste target voor de gps: Cruz de ferro, het legendarische kruis op het hoogste punt van de Camino -hoger dan de Pyreneeëndoorgang, op 1510 m!- waar pelgrims reeds eeuwen hun steentje achterlaten. Het regent dat het giet als we er aankomen en we hebben te doen met de honderden pelgrims die we dit weer al zagen trotseren. En beetje grappig, want gisteren nog waren we zelf  deelgenoot van deze doffe ellende! We leggen twee steentjes. Het eerste is het witte steentje van de mensen van de PAG, dat meekwam in hun veelbesproken cadeaubox. We leggen het voor alle mensen van de school, voor een klimaat van verstandhouding, hartelijkheid en liefde dit schooljaar. Het tweede steentje hebben we mee van ergens in de Landes (Zuid-Frankrijk) en dragen we op aan alle mensen die ons in deze onderneming gesteund hebben. Jullie zijn met zo velen en we zijn overtuigd dat jullie onze tocht mee mogelijk hebben gemaakt, meer betekenis en meer diepgang hebben gegeven. Dankjewel!
Hmmm, dit klonk een beetje als een aanzet tot afscheid zeker? Was niet de bedoeling, we zijn belange nog niet thuis en bovendien: over anderhalf uur staan we in Compostella. Dat moet ik morgen dan maar vertellen.
(ook dit keer volgen de foto's later, ik verstuur dit met de GSM-kaart.)

Als miljoenen pelgrims elke hun steentje bijdragen, wordt dat op de duur een hele berg steentjes.

De dienst in de kathedraal. Voor een doordeweekse dinsdagavond behoorlijk vol ... of zou die Butafumeiro daar voor iets tussen zitten?