Bobbel moet dood

Het is een (heel) klein beetje 'thuiskomen' deze morgen, wanneer ik intrek neem in kamer 1207 van het ziekenhuis aan de Kennedylaan. Bekende gezichten, een bekende omgeving en een vertrouwd incheckritueel zorgen voor dit gevoel. Toch is het ook even slikken als men de baxter prikt en de chemopomp komt installeren. Ik heb drie dagen gevast, in navolging van de documentaire van ARTE, waar ik het in vorig bericht over had. Dat verliep vrij goed, met gisteren een paar moeilijke momenten toen ik mede aan tafel ging met dochters- en kleindochter lief. Ik had mezelf opgeworpen tot kok-van-de-dag en mezelf daarmee ook veroordeeld tot een pak niet-obligate verleidingen. Maar uiteindelijk heb ik de proef doorstaan (één heel lekkere, gebruinde en met peper, zout en look op smaak gebrachte champignon niet te na gesproken).
Intussen zijn bijna twee weken verlopen sedert het vorige geposte bericht. Hiermee is wel een heel abrupt einde gekomen aan de dagelijkse routine van schrijven, een routine waar ik mij heel goed bij voelde overigens. Deze twee weken zijn een al even abrupte verandering in het levensritme dat we sedert begin juli hadden aangehouden. De periode van avontuur, van elke dag een fikse wandeling en een ander bed om in te slapen, van nieuwe mensen ontmoeten en oude bekenden via blog op de hoogte houden, van tijd te hebben in plaats van tijd te moeten maken, die periode lijkt achter de rug. De laatste twee weken waren we vooral bezig met herkauwen en re-integreren. Voor mezelf is dit herkauwen vooral een selectie maken van foto's voor een foto-album. Dag per dag nog even alles herbekijken en me dingen herinneren die al half uit het geheugen verdwenen waren.
Mieke heeft een paar zware dagen achter de rug, want het bezoek aan de specialist plaatste ons terug met beide voeten aan de grond. Niet dat we aan het zweven waren of zo, maar de voorbije maanden zijn zo totaal anders geweest, dat de realiteit van ziekte en werkeloosheid toch meestal minder aan de oppervlakte kwamen. We hadden een paar weken van acclimatisatie voorzien na het wandelavontuur. Het lijkt erop dat dit een heel goeie inschatting was. Alleen bobbel houdt daar geen rekening mee. Hij heeft het al gepresteerd om ons vervroegd naar huis te laten komen, nu zit hij ons ook nog op te jagen en zorgt er uiteindelijk voor dat ik zit waar ik nu zit: in het ziekenhuis.
Ik heb zojuist mijn smartschool account geopend en daarna, uit nieuwsgierigheid ook mijn webmail. Iemand heeft ergens een soort campagne in gang gezet, dat is nu wel duidelijk, want ik krijg tientallen berichtjes binnen, de meeste met als onderwerp "Bobbel moet dood!". Hmmm, wie zou dat kunnen zijn? Dat zal wel duidelijk worden zeker, in ieder geval: ik zal me de komende uren niet vervelen om dit alles te lezen en mogelijks te beantwoorden. Bobbel moet dood... uiteraard wil ik ook wel meewerken aan deze campagne, zelfs zonder uitnodiging. Ik word er stil van, want eerlijk gezegd, ik was een beetje bang dat de contacten -vooral die met collega's en leerlingen- zouden vervlakken, nu ik al bijna een jaar geen les meer geef. Maar ik heb dit verkeerd ingeschat, dat is nu wel duidelijk. Getuige de tuinstunt van de leerlingenraad en nu ook de berichtjes die ik binnenkrijg op smartschool. Bobbel moet dood ... dat moet wel met zulke achterban! Dankjewel!