Naar huis

De dingen verlopen niet altijd zoals je het verwacht. Zo ook deze laatste dagen van onze pelgrimstocht. Zoals voorzien (!) vertrekken we vrijdagmorgen uit Mont-de-Marsan in de richting van Taizé. Wat we niet weten, is dat je daar niet zomaar kan aankomen en weer vertrekken. Gelukkig zijn we gewaarschuwd en tijdens de autorit, die overigens voor de volle 100% in de regen doorgaat, belt Mieke naar de onthaaldienst van Taizé om te achterhalen of we daar het weekend wel kunnen doorbrengen. Met een korte uitleg van de afgebroken pelgrimstocht verzekert men ons dat we er welkom zullen zijn.
We komen om 17 u aan en voelen er ons meteen heel erg welkom. We krijgen een kamer toegewezen in een gebouwtje, vijf kilometer verder. Om half acht is er het avondmaal, in een tent voor de volwassenen, dus hebben we alle tijd om ons te installeren. Als we in de tent zijn, nemen we plaats aan één van de schragentafels en worden haast onmiddellijk geflankeerd door een aantal mensen, die naderhand uit Nederland blijken te komen. Toch vinden we geen aansluiting, want ze gedragen zich nogal 'vreemd'. Voor het avondmaal pas ik, maar Mieke krijgt een plastieken bord met daarop een klodder puree en twee vissticks, verder een stukje brood, een mini-peertje, een plastieken kommetje dat als drinkbeker moet dienen en een lepel. Naast mij komt iemand zitten die er precies op uit lijkt te zijn om zijn grondige kennis van Vlaanderen te bewijzen. Hij somt de hoofdsteden van alle Belgische provincies op, beweert dat Vlaamse kranten beter zijn dan Nederlandse en somt er enkele op. Wanneer Mieke even met iemand anders praat, roept hij haar tot de orde en lijkt verontwaardigd dat ze niet langer naar hem luistert... We voelen er ons niet meer zo thuis...
Daarna is er het avondgebed. Zeer sfeervol met het zingen en bidden in verschillende talen. We kunnen er rust vinden. Alleen levert het lange zitten op de harde banken wat problemen voor me op, nu ik niet langer beschik over het beschermende vetlaagje tussen huid en bekkenbeenderen.
Op zaterdag zijn we al om acht uur in de kerk terug te vinden voor het morgengebed. Ditmaal ben ik gewapend met een opblaaskussentje en we wagen ons aan een plaatsje op de trappen om wat meer tussen de jongere mensen te kunnen zitten. Mijn rug protesteert echter en nog voor de gebedswake tien minuten bezig ik moet ik verstek geven en naar buiten lopen. De pijn wil niet wijken en ik ga helemaal achteraan terug naar binnen in de kerk en leg me daar neer op mijn rug. Het helpt en ik keer terug naar mijn plaats naast Mieke. Nadien is er ontbijt. Zelfde scenario als de avond voordien. Nu moeten we ons broodje zien open te prutsen met de steel van de lepel, en die ook gebruiken voor het smeren van boter en confituur. We hebben dit keer geen tafel, want die zijn alleen voor de rappe en de assertievelingen. We willen daar niet bijhoren.
Om tien uur is er dan een Bijbelstudie. Een broeder licht het verhaal van de Emmaüsgangers wat toe in het Engels. Een heel interessante kijk op dit verhaal, dat vooral gaat over hoe Jezus terug onder de mensen komt na zijn opstanding en hoe de mensen (zijn leerlingen) daarop reageren. Op een bepaald moment verwijst hij naar Paulus (1Kor15,14): "Als Christus niet is opgestaan, dan is onze verkondiging zonder inhoud en ons geloof zinloos." Ik ben getroffen, want het sluit zo mooi aan bij wat ik wil geloven, namelijk wat Jezus steeds zegt als hij iemand geneest (vb. Lc 8, 48): "je geloof heeft je gered"! Het helpt dat je gelooft dat de dood niet het einde is, maar dat de liefde uiteindelijk alles overwint, zelfs de dood.
Om kwart na elf is het afgelopen en daar staan we dan weer. We bezoeken nog even de shop en dan zegt Mieke dat ze eigenlijk geen zin heeft om nog langer te blijven. Dat was bij mij ook al zo, maar ik had het nog niet willen zeggen. Het komt allemaal een beetje gekunsteld over om hier in Taizé in extremis nog te proberen te vinden wat we in Spanje niet konden vinden en bovendien, en dat geeft de doorslag, voelen we ons een beetje als een hond in een kegelspel. De mensen hier hebben al een week samen achter de rug en daar kom je niet zomaar bij. We beslissen om naar huis te gaan en tegen de middag zitten we in de auto, in de regen maar in de goeie stemming.
We besluiten om onze vervroegde thuiskomst niet meteen aan de grote klok te hangen om zodoende een rustige zondag met voor- en nageslacht te kunnen beleven. Maandag staat een bezoekje aan de dokter op het programma, in de hoop dat hij iets kan doen aan de pijn die hoe langer, hoe nadrukkelijker mijn handel en wandel poogt te bepalen.

Jongeren en religie, een niet voor de hand liggende combinatie, tenzij in Taizé (foto internet)