Van noten en meloenen

Het is opmerkelijk fris in de laverie van Bazas. Niet de 32 graden van buiten, maar slechts zo'n 25. Waarmee ik natuurlijk wil zeggen dat het bloedheet is. De laatst zes kilometer hebben we puur op wilskracht afgelegd. Ook natuurlijk omdat we anders geen slaapplaats zouden hebben.
Nochtans, wanneer we deze morgen buiten komen uit het prachtige huis 'Le Martouret', is het bijna alsof iemand met een emmer koud water -correctie: koude lucht- naar ons gooit. Negen graden is het, negen!  September doet zich toch voelen. Wat zal dat zijn in oktober, als we in Galicië tot boven de 1000m hoogte zijn? Maar dat zijn zorgen voor later dan morgen... Vandaag moeten we de Garonne over en verder naar het zuidwesten tot in Bazas.
De wandeling begint met lange schaduwen langs een asfaltweggetje waar heel wat auto's voorbij rijden met daarin vader of moeder met zoon of dochter voor de eerste schooldag. Men is hier een dagje achter bij ons. De weg vervolgt aanvankelijk tussen maïsvelden in de vallei van de Garonne, tot we in Puybaran een plateau opklimmen en ons tussen bossen, weilanden en een zeldzame wijngaard bevinden. Ook teelten die we nooit tevoren zagen, passeren de revue. We vinden een eenzame meloen aan de zijkant van een meloenenveld en eigenen hem ons toe (van de camion gevallen wellicht!) We komen voorbij plantages hazelnoten, waar de nootjes al aardig naar beneden komen, lekkere versnaperingetjes voor onderweg! De okkernoten houden zich blijkbaar wat steviger vast aan de takken van hun bomen.
Tegen twaalf uur hebben we zo een twintigtal kilometer afgelegd en dan moeten we kiezen: ofwel het uitgestippelde pad volgen ofwel de D12, waarbij we maar acht in plaats van tien kilometer meer moeten. De stijgend hitte doet ons voor de tweede optie kiezen. We zullen nooit weten of het de goeie keuze is, maar het is ongetwijfeld de warmste. Sylvies thermometertje stijgt opnieuw tot 35 en we hebben geen schaduw. De Camino kan ook hard zijn ... of hebben we het onszelf aangedaan door net van de Camino af te wijken?
Al bij al toch een leuke etappe, we hebben geen van beide nog pijn in de voeten en het neusje van de zalm kwam op het einde. Bazas is en provinciestadje met wellicht een vrij glorieus verleden, aan de gebouwen te zien. De kathedraal is er een stuk eenvoudiger dan de zes andere die we op onze tocht al bezochten, maar heeft een heel eigen charme die kan bekoren. De refuge is net en eenvoudig.
De avond gaat vlug voorbij dankzij een scheerbeurt van een half uur. Ik wil mijn baard kwijt omdat die te warm is, maar de tools die we daarvoor hebben zijn slecht:  een zakmesschaartje en een simpel scheermesje. Tja, de meeste haartjes zijn op zijn minst een stuk korter. Sommige hebben het scheergeweld volledig kunnen ontwijken, andere zijn helemaal voor de bijl gegaan. Ik zie er niet uit, maar niemand die ons hier kent hé!

We vragen ons af of de reeds gevallen nootjes nog gebruikt worden, maar nemen alvast een beperkte voorraad mee.

Ik weet wel, in België zie je dit ook, maar dat neemt niets weg van de eenvoudige pracht van zo'n bloemenveld.

Puur op wilskracht...

De kathedraal van Bazas is vrij primair, maar het orgel én z'n klank zijn schitterend!