Over de bergen

Spanje is koud, vandaag dan toch. Hoezo? ... Spanje? We zouden toch pas morgen in Spanje zijn ... Dat was inderdaad het initiële plan, maar dit heerschap is erin geslaagd om de verkeerde datum op te geven bij reservatie, zodat we verplicht waren om de beker in één keer leeg te drinken: in één ruk tot over de Pyreneeën. Eigenlijk zoals 4/5 van alle pelgrims, en dat is niet eens zo slecht, want we komen deze morgen al aan in de herberg van Orrison om kwart na tien. Wat zouden we daar de ganse dag hebben gedaan, want er is daar helemaal niets, behalve een fenomenaal zicht op de vallei eronder. We zouden wellicht even gaan wandelen zijn en daarna teruggekeerd naar de herberg. Nu echter zijn we ook nog even gaan wandelen, maar tot aan de volgende herberg over de Spaanse grens. Nu ja, herberg ... we hebben meer het gevoel in een soort mastodonten-pelgrimsverblijf te zijn aangekomen. Waar we eergisteren nog overdonderd waren door het getal dertig, zijn we nu gelogeerd in een oude abdij met niet minder dan 183 slaapplaatsen. Je komt aan, schuift aan, krijgt een nummertje dat jouw slaapplaats aangeeft en je mag je begeven in de drukte van de tientallen afgepeigerde lotgenoten. We horen ongeveer alle West-Europese talen plus op zijn minst Japans en Koreaans.
Deze morgen nemen we een vliegende start in Saint-Jean-pied-de-Port. Het weer is veelbelovend en we hebben er zin in. We zitten in een lange en kleurrijke stoet mensen van allerlei pluimage. We hebben de indruk dat we door onze voorbije tien pelgrimsweken al wat betere fysiek hebben dan de meesten en steken velen voorbij. De huizen in de valleien worden alsmaar kleiner, het gevoel steeds prikkelender en de zin en hoop om te kunnen doorgaan tot in Santiago zelf steeds levendiger. Vandaag gaan we immers Spanje binnen!
Het gaat niet met de vingers in de neus, ook niet op één been en zelfs op twee benen is het helemaal niet evident. Ik heb gisteren de Carrix (het karretje) in bewaring gegeven bij de 'accueil pélérins' in Saint-Jean-pied-de-Port en moet nu alles dragen. Welja, niet alles, want ook nog enkele andere en overbodige spullen zijn in Frankrijk achtergebleven. Die gaan we dan ophalen op de terugweg. We moeten in totaal zo'n 1300 hoogtemeters overbruggen.Na elke bocht is een andere te zien, die iets hoger ligt. Tot op een hoogte van zo'n 1100 meter. Dan verdwijnt het landschap in de wolken en wij dus ook. Maar de bewegwijzering is zo goed gemaakt dat er van verkeerd lopen geen sprake kan zijn. Om 12.32 u komen we op Spaanse bodem. Het is er koud en mistig... Op het moment dat de hoogtemeter op 1425 staat, begint de afdaling. Een verademing, zou je dan denken, maar neen hoor. Het is zo mogelijk nog lastiger want de helling is zeer steil en de spieren zeer moe. Mieke krijgt het even benauwd, maar een poos rust brengt verlichting en omstreeks 15.00 u bereiken we de dagbestemming. Een gigantisch klooster, heel doeltreffend ingericht voor het herbergen van vele tientallen pelgrims. We zitten duidelijk in een totaal nieuw deel van onze pelgrimmage.
Nog even heel erg praktisch: vanaf nu zijn we weer te bereiken op het alom gekende gsm-nummer uit België (dat van Pieter).

De bergen in ... lastig ... mooi ... uitdagend

De grens met Spanje ligt op 1425 m ... we kunnen er nog bij glimlachen.

Een gigantische refuge voor gigantisch veel pelgrims.

Iets voor de grens met Spanje leggen we een steentje bij het beeld van Sainte-Marie d'Orisson. We dragen het op aan het gezin van Dominiek en Saray.