Nieuw land, andere gewoontes.

Op deze eerste volle dag in Spanje is al meteen duidelijk dat we alle opgebouwde gewoontes moeten laten voor wat ze zijn en alles opnieuw ontdekken. Niet eenvoudig als je de taal niet machtig bent en niemand daar echt rekening mee lijkt te houden. Met uitzondering van de jongedame bij wie we deze middag het menu pelegrino mochten delen en die behalve Spaans, Engels, Frans en Duits zelfs wat Nederlands spreekt. Ze was een tijd werkzaam in een hotel, vandaar.
Maar de verandering begint al gisteren in de refugio van Roncesvalles (spreek uit al Ronsisballis), in de pelgrimfabriek. Geen maaltijden daar, alleen slapen en persoonlijk onderhoud. We moeten in een nabijgelegen hotel een pelgrimsmaal gaan reserveren en dat dan om stipt zeven uur gaan verorberen. Aangezien ikzelf  's avond alleen een yoghurtje tot me neem, mag ik niet mee aan tafel, want dan neem ik de plaats in van iemand anders die wél eet. 's Morgens zelfde scenario, behalve dat ik nu wel aan tafel mag want ik eet nu met dubbele graagte mee.
De lichten gaan om stipt zes uur aan in de slaapzaal. Sommigen zijn dan al in de weer met rugzakken, maar wij zijn wat minder freak. Het is wellicht onze routine die ervoor zorgt dat we toch bij de eersten zijn om het mammoet-pelgrimshuis te verlaten, te ontbijten in het naastgelegen hotel-restaurant en de dagtocht aan te vatten. Om zeven uur is dat, net na de Koreanen, die de reputatie hebben van zeer vroege vogels (in Korea is het dan ook al middag hé). Na drie kilometer al komen we aan een 'supermarket': een plaatselijke neringdoener, die er brood in zag om de stoet van honderden al dan niet uitgeslapen pelgrims een aanvulling te bezorgen op het nogal basic ontbijt in de eetgelegenheden van Roncesvalles. De man heeft een goudmijntje ondekt! Na het bezoekje aldaar komen we in velden en bossen, het wordt langzaam klaar en de zichten op de bergen zijn wederom allerbest te smaken. Eén constante echter, en dat is eveneens een grote verandering: het blijft koud! Alleen over de middag kunnen we even in T-shirt lopen, maar voor de rest is het koud! Spanje...brrrr!
Elk dorp - wat zeg ik - elke straat in elk dorp heeft zijn slaapplaatsen voor pelgrims, gemeentelijk, kerkelijk of privé, het doet er niet toe. De streek leeft van de pelgrims, zo te zien. Als we om drie uur aankomen in Larrasoaña, is de refugio municipal reeds volzet (er waren nog twee bedden in twee verschillende kamers, maar we hebben vriendelijk bedankt). We wijken uit naar een privéhuis, waar een klein meneertje alle ruimtes in zijn huis heeft omgebouwd tot slaapplaatsen voor pelgrims, tot de garage toe! We slapen in een kamer van vier met een Québecquoise en een Spanjaard. Slaapwel.

Het is donker en koud bij de start van onze eerste Spanje-dag.

Donker...koud...bebost... het zijn woorden die we niet direct met Spanje associëren.

Dit is ook een manier om het water over te steken, maar dan heb je best geen Carrix bij!

Een typisch Noord-Spaans kerkje, hier nogal in verval.