L'esprit du chemin

Ik weet niet of het een bestaand Frans gezegde is, maar dan moeten ze er maar één van maken: "Tomber avec son cul dans le beurre." Het zou hier heel erg toepasselijk zijn en het zou kunnen gaan over onze avonturen van zowel gisterenavond, deze voormiddag als over de verblijfplaats die we hier in Saint-Jean-pied-de-Port hebben. Even verduidelijken...
We komen gisteren helemaal in de 'Esprit du chemin', de geest van de Camino, als we aan tafel zitten voor het avondmaal - met zijn dertigen dit keer, we zijn echt wel op de hoofdweg naar Compostella beland - als de gastheer in het Baskisch begint te zingen en de hele bende meeneemt in zijn gezang. Het is een vrolijke boel en iedereen vergeet even zijn persoonlijke zorgen, een soort groepsgevoel over talen en nationaliteiten heen wordt geboren. Ik slaag erin om het eten te laten voor wat het is en word beloond met een deftige nachtrust.
Na een stevig ontbijt gaat elk weer zijn gang. Wij vertrekken met de middenmoot. Niet alleen de dertig van onze gîte stappen naar Saint-Jean-pied-de-Port, maar ook de tientallen die in andere plaatsen in en rond Ostabat de nacht doorgebracht hebben. Het ochtendgloren is erg bekoorlijk, met nevelslierten tussen de bergen. Maar die gaan algauw over in mistbanken die de bergen aan het zicht onttrekken. Jammer, maar het heeft wel iets mystieks. Niet getreurd echter, rond half elf ziet het ernaar uit de de wolken het moeten afleggen tegen de zon en we worden getrakteerd op landschappen die we tot nu toe enkel in Coca-cola reclamespots en James Bondfilms zagen. We zweven bijna door het landschap met de Pyreneeën nu als een muur in het decor. We voelen door de aanwezigheid van de vele medepelgrims die we tegenkomen opnieuw 'L'esprit du chemin' en om twaalf uur dertig reeds stappen we door de legendarische 'Porte de Saint-Jacques' in Saint-Jean-pied-de-Port. Het geeft ons toch een kriebelend buikgevoel. We hebben het tweede deel van onze Camino tot een goed einde gebracht. Het was een deel met een serieuze hindernis, een deel waarin we gedacht hadden dat we de droom zouden moeten opgeven, maar we zijn er geraakt.
We eten een maaltijd kort na aankomst en kijken intussen even op de tablet waar we precies moeten zijn voor de rest van de dag en de nacht. Blijkt het huis naast het restaurantje te zijn waar we zitten te eten. Het heet - juist, ja - 'L'esprit du chemin'. We worden allerhartelijkst ontvangen en blijken samen te wonen met Engelsen, Fransen, Amerikanen, Canadezen en op het derde bed van onze kamer iemand die "Mao" heet. Nog niet aangekomen, maar we zijn toch benieuwd waar die vandaan zou komen. Morgen zullen we met nog meer dan vandaag de weg moeten delen, want de mensen komen met treinladingen naar dit stadje om van hieruit de Camino aan te vatten.
Het kriebelt om verder op weg te gaan!

Een ochtend met een vleugje mystiek in de lucht, een spel van wolken en zonlicht.

De bergen wenken, morgen is het zover en gaan we er tegenaan.

Een nieuw emo-moment dient zich aan als we door de Porte de Saint-Jacques in Saint-Jean-pied-de-Port aankomen.

"L'esprit du chemin" En daarmee is alles gezegd.