In wolken gehuild

Is het je al ooit overkomen: je moet 's morgens vroeg uit de veren om één of andere reden, - een schoolreis, een dagvaardiging voor een rechtszaak aan het andere eind van het land of een tour de force op de bouwwerf van een bevriend koppel - je zet de wekker en om één of andere reden ben je een uur te vroeg. Dat overkwam mij als elfjarige misdienaar toen ik voor de vroegmis niet om kwart voor zeven, maar om kwart voor zes paraat stond aan de deur van de sacristie. Nu dus weer. Toen de slapertjes uit de ogen gewreven waren, de slaapzakken opgerold en de tanden gepoetst, drong het tot me door dat het geen zeven, maar zes uur in de morgen was. Geen wonder dat de bakkerswinkel een kwartier daarvoor nog niet open was Ik was het nochtans de avond tevoren gaan bekijken: om zes uur! Maar de man was wel aan het bakken en aangezien zijn werkplaats ook op straat uitgeeft, kon ik langs daar toch aan brood geraken. Zo ovenvers had ik het nog nooit gekocht, ik kon het niet in dezelfde hand blijven vasthouden, danig heet was het.
Om half zeven staan we dus vertrekkensklaar. Van Huguette en Marie-Béatrice nog geen spoor, maar die zouden slechts tot in Hagetmau stappen, wij nog een twaalftal kilometer verder. Het miezert en we wapenen ons met de rugzakhoezen en de paraplus. Ook het zaklampje bewijst zijn dienst, want eens het stadje uit is het pikdonker. Het is ploeteren, want de weg gaat over in aardeweg - modderweg dus, vanwege de nachtelijke regen.
Het landschap wordt wat heuvelachtiger, op een bepaald moment wanen we ons zelfs in de Vlaamse Ardennen, ook het miezerige weer en het landelijke karakter met veel bomen dragen daartoe bij. Enkel de palmbomen geven aan dat we echt wel in het Zuiden zijn, want op de akkers zie je bijna enkel maïs. Maïs, maïs en maïs. Horsarrieux is een charmant dorpje. Hagetmau is een doordeweeks stadje : we rusten er eventjes uit op een terrasje in een zeldzame zonnestraal. Labastide-Chalosse is onze pleisterplaats voor de middag, waar we eten op de dorpel van de Mairie en nadien wat uitrusten en schuilen voor de terugkerende regen op de achterste banken van het kerkje.
Daarna nog een laatste duwtje en de eindmeet voor vandaag is in zicht: het onooglijke dorpje Beyries, boven op een hoogte vanwaar men een magnifiek zicht heeft op de Pyreneeën. Maar niet vandaag, want alles is in wolken gehuld ... gehuild... het miezeren is herbegonnen.

Na een intermezzo van enkele dagen in de Landes, is het gratis fruit weer massaal beschikbaar, zoals de perziken hierboven.

Het wordt ons duidelijk waar de term 'maïskip' vandaan komt.

Het lijkt wel een wandelingetje in onze Vlaamse Ardennen...

De gîte van Beyries is geen echte gîte, maar je slaapt er in de plaatselijke feestzaal. Vooral de setting van de douche leek ons erg origineel....