Goed bezig.

Je wordt uitgenodigd voor een mentale oefening: stel je twee cirkels voor die elkaar raken. Neem nu van de eerste cirkel het voorste en van de tweede cirkel het achterste deel weg. Je hebt dus twee halve cirkels die buik-aan-buik staan. Nu neem je ook nog de bovenste helften van beide halve cirkels weg. Wat overblijft is zo ongeveer het dwarsprofiel van onze wandeling van vandaag: een steiler wordende klim naar een top in het midden en een zwakker wordende afdaling naar de eindmeet in Puenta la Reina met een hoogteverschil van zo'n 400 meter. Maar hier ook geldt dat het uitzicht op de top de klim ruimschoots de moeite waard maakt.
We vertrekken deze morgen na een lekker ontbijt op zijn Spaans in een nabijgelegen hotel. De dag hangt in de lucht en de mensen op straat zijn gehaast om op hun werk/school te geraken. Het zenuwslopende verkeer aan de rand van de stad staat in schril contrast met de geest van de Camino en toch trekken tientallen pelgrims door die zenuwachtige stroom heen. Gelukkig maar voor enkele kilometers, want dan wijzen de pijlen van de Camino weg van de asfaltwegen, langzaam in de richting van de berg die vandaag moet beklommen worden. Op Google Earth hadden we gisteren al gezien dat het pad eigenlijk over een doorgang tussen twee hoge toppen loopt. Op de pas zelfs staat een schitterende installatie met gietijzeren figuren die pelgrims voorstellen. (zie op de foto's)
De aankomst op die top is zo mogelijk nog indrukwekkender dan op de pas van Lepoeder in de Pyreneeën, want je hebt een verzicht van quasi 360 graden. We voelen ons enorme gelukzakken dat we dit allemaal mogen beleven, meer nog zelfs dan de honderden collega-pelgrims die in Saint-Jean-pied-de-Port gestart zijn, want zij hebben enkel de ervaring van de massa-pelgrim. Als we in een kort gesprekje met iemand laten blijken dat we in België vertrokken zijn en dat dit onze éénenzeventigste dag is, dan worden grote ogen opgezet. Toen we hier in de refugio aankwamen, maakten we kennis met een groepje jonge Nieuw-Zeelanders die hier nu hun vierde dag op stap zijn. Afgepeigerd, met de voeten omhoog en een rood gezicht proberen ze weer mens te worden. Ze kunnen haast niet geloven dat we al zo lang op stap zijn, vragen ons hoe het dan wel zit met ònze voeten, als die van hen na vier dagen al zo' n pijn doen...
Zo begint dit deel van de tocht mij ook te bevallen. Alhoewel de Camino hier business is, zijn de mensen die hem stappen één voor één de moeite waard. In het begin voelden we ons verloren in de massa, maar na een aantal dagen begin je mensen terug te zien, gesprekjes aan te knopen, voornamen uit te wisselen enz... later zien we een aantal van die mensen terug en is het alsof we oude bekenden ontmoeten. Zo is dit nu al met Andreas uit Keulen, die we voor het eerst zagen in Crozant, dit was op 20 augustus. Eergisteren voor het laatst, maar het weerzien wordt telkens een stukje hartelijker. We zijn goed bezig! (Allez, dat vinden we toch zelf!)

En zeggen dat het 'in het echt' nog zoveel indrukwekkender is.

Op de Puerta del perdon vind je dit prachtige kunstwerk dat een ode aan de pelgrim moet voorstellen.

Onverwacht, maar niet te versmaden: verse amandelnoten.

De brug (puenta) van Puenta la Reina is in het verleden de inzet van vele veldslagen geweest.