Santiago door beginners: Gelukzakken

We zijn al voor openingsuur aangekomen bij het Office du Tourisme van Saint-Séver. Het kwartier dat we moeten wachten gaat naar een bezoekje aan de romaanse abdijkerk. Best dat we gekozen hebben voor een ingekorte etappe vandaag, ondanks het heel goede bed, de stille kamer en de rustige wederhelft was de nachtrust niet wat ik zou gewenst hebben. De twee dagen uitrusten hebben een zekere onrust veroorzaakt.
Omstreeks acht uur staan we op straat, klaar voor een twintigtal kilometer wandelen, eerst de stad uit en daarna weer een stukje door het heide-achtige landschap van de Landes. Ditmaal echter met een serieus extraatje: door de regen van de voorbije dagen is alles in vochtige nevel gehuld en hangen er overal rond miljoenen dauwdruppels als vergankelijke edelstenen in de zon te schitteren. Een weergaloos lichtspektakel ten bate van ochtendlijke wandelaars. Wij dus. En ook nog een paar andere genieters, die ons zonder uitzondering allemaal aanspreken, vragen waar we vandaan komen en ons een mooie tocht wensen. En mooi is ie, vandaag dan toch. Want ik moet nog vertellen van een wonderlijk moment deze morgen: plots zagen we tussen de bomen door heel in de verte een donkere massa, eerst ondefiniëerbaar, maar na een poos drong het door dat we de Pyreneeën onder ogen kregen. Waaw!!! Kun je dat geloven zeg? We kunnen het zelf haast niet ... we zijn zo ver geraakt dat we de Pyreneeën al kunnen zien! Toch zal het nog tot zondag duren vooraleer we er echt beginnen op te klimmen.
Intussen hebben we ook Huguette en Marie-Béatrice opnieuw gezien, de twee Franse dames met wie we de kamer in La Coquille deelden. Deze nacht delen we de gîte van Saint-Séver, in andere kamers weliswaar. Zo zijn we weer wat 'onder pelgrims' en dat is goed. De gîte is deel van het oude klooster van de Jacobins, dat heeft ons het dametje verteld dat ons de stad wat heeft getoond. Het zit zo: toen we hier aankwamen en wat ravitaillering wilden kopen, bleek in het ganse stadje geen enkele kruidenierswinkel open te zijn. We moesten uit pure noodzaak twee kilometer buiten de stad naar een supermarkt om inkopen te doen. Of honger lijden... We vroegen aan het dametje voor ons aan de kassa of ze toevallig niet naar Saint-Séver moest en dat was het geval. Ze was zodanig opgezet met het feit dat we het aan haar vroegen, dat ze ons eerst nog op een privé-sightseeing door het stadje trakteerde en ons nadien vlak voor de deur van de gîte deponeerde. Wat zijn we toch gelukzakken!