De top komt na het dal.

Wie gisteren een beetje tussen de regels las, zal zich misschien afgevraagd hebben of het allemaal niet wat teveel aan het worden was: de vele honderden kilometers in de benen, niet aan voldoende slaap geraken, de ietwat koude Spaanse kermis en de bobbel in de buik daar bovenop. Niet helemaal onterecht, maar nu en dan door een dal moeten is des mensen. Vandaag lijkt dit dal eventjes achter ons te liggen, met dank aan Morgan, een pelgrimvriendelijke albergue,een Spaanse schoonbroer, een skypesessie en een geslaagde namiddagdut. Morgan is een Canadeese jongedame van 29 die, tussen studie en werk, eventjes met haar vader is afgezakt vanuit Newfoundland naar Spanje. We zaten toevallig samen aan de tafel in de keuken van de albergue. Ze was een kaartje aan het schrijven en toen ik daar iets over opmerkte, stak ze eerst haar hand uit, met de boodschap " Morgan, Canada" en antwoordde toen, het begin van een leuk gesprek. Onmiddellijk daarna lukte het om een skypelijn te leggen tussen onderhavige tablet en de computer van mijn ma in Wevelgem. Met assistentie van broer Toon, die daar onze auto kwam ophalen om er vrijdagmorgen richting Spanje mee te rijden. Ma vond mij er wat vermoeid uitzien, maar vandaag zou dat wellicht al niet meer zo zijn. Later op de dag zat Mieke nog bij Morgan, haar vader en een voor mij onbekend Zweeds figuur aan tafel.
Alles lijkt sindsdien weer de goede kant op te gaan. Alleen het slapen in een slaapzaal met luidruchtige kamergenoten is iets wat we niet echt onder de knie krijgen. Maar dit keer zijn we voorbereid: een namiddagdut levert ons de extra slaap die we 's nachts ontberen. Toch zijn we nog de allerlaatsten om ons bed te verlaten deze morgen, het is dan 6.15 u. Voor het eerst krijgen we ook een stevig ontbijt. In deze albergue lijkt men echt wel te weten wat een pelgrim van doen heeft om een dag wandelen door te komen. Niet zomaar wandelen dit keer, we moeten over een top van 1150 m hoogte zien te geraken. We starten weliswaar op een kleine 800 m, maar toch. Maar wie maalt daarom, de saaie rechte wegen van gisteren maken plaats voor wegen die kronkelen, stijgen en dalen. We gaan door bos en hei en aan de andere kant van de beboste bergen komen we in een landschap dat totaal anders is. De uitgestrekte tarwevelden maken plaats voor een soort savanne-achtig landschap met hier en daar een veld zonnebloemen, als was het om een eigen identiteit voor dit landschap te creëren. We staan ons met open mond te vergapen aan de pracht van de sublieme vergezichten die versierd/ontsierd worden met/door honderden moderne windmolens. Niet helemaal onterecht, want op dit open plateau is de wind een element dat heel nadrukkelijk aanwezig is.
We schieten ons doel letterlijk voorbij, want de voorziene dagbestemming, San Juan de Ortega, verlaten we na 'dos cervezas por favor' en een WC-bezoekje al vlug. We hadden gelezen in onze gids dat de sanitaire voorzieningen in de plaatselijke albergue er te wensen overlaten en verwachtten dat de 60 bedden rapper bezet zouden zijn dan wij er konden geraken. Dus hebben we onze joker ingezet. Die heet Dominiek, is Miekes broer, en heeft (van uit België) met zijn Spaanse flair, overredingskracht en taalkennis een bed voor ons weten te boeken in een albergue 3,5 km verder op de Camino, in het dorpje Agés. Proper geval als je 't mij vraagt, dit is immers de plaats waar ik mij nu bevind en waar Mieke 75 cm boven mijn hoofd voorbeeldig een middagdutje aan het maken is. Ik volg haar goede voorbeeld met onmiddellijke ingang. Tot morgen!

Na een uurtje stappen komt de zon op en krijgen we dit te zien...

Wie dit gekund heeft, is verantwoordelijk voor duizenden échte smiles! Bravo!

Dit houten kader smeekt om een foto, dus maken we er ééntje.

Gewoon te mooi om niet te tonen.