Vertrouwen

Als er drie grote hoogtepunten zijn in onze pelgrimstocht, dan zijn dit Vézelay, Saint-Jean-Pied-de-Port en Santiago de Compostella. Ik ben aan het schrijven in een kamertje van de 'Accueil pélérins' van de 'Fraternité de Jérusalem' te Vézelay. De zaken nemen een wending en dit begon gisterenavond al met een gigantisch onweer boven de tent waarin we zaten te eten met en Frans koppel pelgrims. Een ongeziene stortbui, stormwind en bliksemflitsen alom. Dit onweer resulteert in een regenachtige nacht. De hoop is groot dat het ook een rustige nacht wordt: zachte bedden en frisse temperaturen. Maar de warmte zit binnen en dus moet het raam open. Eilaas eilaas, vandaag is er het feest  van de burgemeester en de feesttent staat op 50 meter van ons raam...
Maar de wandeling is kort vandaag. Als we op tijd vertrekken kunnen we de 12 kilometer afleggen voor de mis begint in de basiliek van Vézelay. Om kwart voor acht staan we buiten en het regent. We nemen een alternatieve weg om niet door de nauwe paden door het bos te moeten, maar treffen wel modderige wegen, dikwijls versperd door afgewaaide takken en éénmaal zelfs een volledig omgewaaide boom. De klim naar de basiliek heeft een zekere heroïek in zich en bezweet komen we boven. De regen is gestopt en we zijn op tijd voor de mis die notabene anderhalf uur duurt, maar vol is van gezang en niet verveelt. Ik onthoud eruit: "Demandez et il vous sera donné." We laten ons meedrijven op de golf van gebed en verinnerlijking die door de ruimte gaat. Ik durf niet om mijn genezing te vragen, maar wel voor een goede afloop der dingen. Ik heb vertrouwen dat het goed kan komen, om het even op welke manier. Dat is ook wat mij het meeste bezig houdt. Alleen is ons onbekend hoe dat dan wel zal gaan.
In de namiddag verkennen we nog even de basiliek en het erom liggende stadje. In tegenstelling tot de gothische pracht van de kathedralen van Reims en Troyes, is deze kerk prachtig in zijn eenvoud. Geen glasramen, geen schilderijen, nauwelijks beeldhouwwerken maar enkel de serene eenvoud van de grootse ruimte. Nadien willen we stilaan uitkijken om nog wat te eten en dan rustig de bedstee op te zoeken, morgen gaan we namelijk een serieuze wandeling maken! Niets van dat alles: Miekes zus Triene staat daar midden de straat alsof we in Aalbeke zijn! Verassing alom. En weet je wat? Ze had er vertrouwen in dat het goed zou komen, dat ze ons zouden vinden! Quod erat.

Vandaag moeten we onze paraplu eens als regenscherm gebruiken!

Een eerste groot doel is nu wel heel nabij, hoewel we onszelf ook soms afvragen wat ons drijft.

De serene eenvoud van dit romaanse bouwwerk, nodigt uit tot stilte en inkeer.

En toen was daar plots Triene, alsof we op Aalbeke plaats rondliepen.