Steentjes

Ik zou de kern van de dag kunnen samenvatten met een bekend citaat van Bredero, maar daarmee zou ik in herhaling vallen. Toch is het hier ook van toepassing. Gisterenavond zagen we op het TV-scherm van het hotel dat er 36 graden voorspeld werden deze namiddag. Deze morgen bij het ontbijt was dat getal bijgesteld naar 37! Gelukkig waren we vroeg uit de veren (Dythe's gsm staat ingesteld op 6.20 u en ik heb dat niet veranderd, alleen geactiveerd) en dus ook vroeg op pad. Een pad dat de eerste kilometer overigens alleen maar de hoogte ingaat. Schuim en zweet om half acht 's morgens, de muggen er gratis bij. Eenmaal boven is het uitzicht weergaloos, maar blijken we ineens op het parcours van een autorally te zitten. We stappen vlug door om van het parcours af te raken voor de rally echt uit de startblokken schiet, want de controleposten zijn al bemand. We horen en zien rondomrond de opgefokte autos, soms zo dichtbij dat horen en zien vergaat. Uiteindelijk lijkt de rivier de Cure ons te scheiden van het mallote geweld en keert de rust terug. In het dorpje Bessy-sur-Cure kunnen we zelfs onze voeten wat afkoelen en zoeken we het eerste steentje om mee te dragen tot Vézelay. Het meedragen van een steentje gedurende een deel van de tocht is een eeuwenoude gewoonte die pelgrims naar Compostella aannemen. We dragen het op aan onze beide moeders. Toeval of niet, maar nog geen kilometer verder staan we oog in oog met een kruis langs de weg waar een hoop steentjes bijliggen. Zoveel intenties van evenveel pelgrims die hier voorbijkwamen.
De afkoeling van de rivier en het feit dat het grootste gedeelte van de wandeling in de schaduw verlopen zorgen ervoor dat alles heel draaglijk blijft. Onderweg ontmoeten we nog een Duits koppel pelgrims en bij aankomst een Franse mevrouw voor wie de warmte te zwaar viel en die het laatste deel van de wandeling per taxi heeft afgelegd. Haar man volgt te voet. Het grappige is dat men het blijkbaar over ons heeft onder pelgrims, want de mevrouw wist dat we Belgen waren, ze had over ons horen vertellen vanwege het karretje!
Al bij al een leuke en deugddoende dagtocht dus. Bredero blijkt van toepassing, want we hadden het veel en veel lastiger verwacht. Nu zitten we binnen in de gîte van La Jarrie, een oud gebouw met dikke muren. Een zeer draaglijke 25 graden binnen, maar de 37 buiten zijn een feit. Deuren dicht aub!

En plots blijken we ons te bevinden op het parcours van een rally. Mieke moet eerst nog wat muggen wegslaan alvorens ze van het uitzicht kan genieten.

Even de voeten afkoelen kan een wereld van verschil maken. Uit deze rivier nemen we een steentje mee om in Vézelay achter te laten.

Vandaag zagen we voor het eerst een typisch hoopje steentjes, door Compostellapelgrims achtergelaten.

Heel dikwijls zit het mooie der dingen in een detail langs de weg.