Bobby

We liggen te zonnen in het gras van het gehucht Montigny-la-Cour, halverwege Dizy-le-Gros en La Selve, onze dagbestemming. Ons lichaam begint het stilletjes aan door te hebben dat het levensritme een wijziging heeft ondergaan, bij Mieke al wat beter dan bij mij. Vooral mijn voeten vertonen veel neiging om te protesteren tegen al die kilometers. De tweede dag al een kleine blaar tussen de tenen, maar die was eigenlijk het gevolg van een wat nonchalante nagelknipbeurt. De blaar die sinds maandag mijn rechterhiel ontluistert is van een ander kaliber en ook een stuk vervelender. Gelukkig bestaat er iets als Compeed en kan ik de zolen in mijn schoenen wisselen. Het stappen verloopt daarmee wat vlotter. De pijn in de binnenvoet komt en gaat. In dat opzicht lijkt het erg belangrijk te zijn hoe vast ik de schoenen aanbind: te vast zorgt voor problemen. Tenslotte zijn er al een paar dagen wat moeilijkheden met blaasjes op mijn tong, iets wat me regelmatig overkomt. Maar voor de rest gaat alles voor de wind, zelfs mijn ongenode gast houdt zijn manieren. Het is hem dan ook geraden!
...
Donderdagavond. We zijn misschien te gretig. Rond drie uur in de namiddag zijn we al in La Selve. Een vriendelijke mevrouw laat ons weten dat we onze tent eventueel kunnen opslaan op het plaatselijke voetbalveld en sommeert tegelijkertijd een plaatselijke BMX-kid om ons de weg te wijzen. Maar we denken dat we zelf voor beters kunnen zorgen en laten La Selve achter ons liggen. We hebben het traject ook wat gewijzigd en zullen een iets westelijker koers aanhouden om tot in Reims te komen. Daarvoor moeten we rond het militair domein van La Selve en we hopen op een mooi plaatsje om 'wild' te kamperen. We zijn voorbereid, want we hebben een doos soep, voldoende brood en wat worteltjes van onderweg verzameld. Maar van alle bijna geschikte plaatsjes is er geen enkel dat ons voldoende bekoort om er onze tent recht te zetten. Zo sukkelen we uiteindelijk het dorpje La Malmaison binnen. Een korte zoektocht brengt ons bij de vrouw van de burgemeester, die ons naar het dorpsplein stuurt en haar man ook die kant opstuurt om ons verder te helpen. We krijgen beschikking over het gemeentelijke ontmoetingscentrum om onze matten uit te rollen en bovendien ook van een avondmaal, door de burgemeestersvrouw inderhaast uit de mouw geschud. Hoe onheilspellend zijn naam ook moge klinken, het dorp La Malmaison zal in ons geheugen blijven hangen als gastvrij, met een burgemeester die zowel 'le maire' als 'la mère' kan zijn voor wie hem nodig heeft.
...

Moeilijke passage door de Franse rimboe

Een wasje elke dag zorgt voor propere pelgrims.

Vrijdagavond en ik lig in het gras voor de tent. Die staat vandaag op de camping in Guignicourt, dat is slechts een goeie 10 km ten zuiden van La Malmaison. Carlos en Annie zijn ons vandaag komen vervoegen en gaan ons vergezellen tot in Reims, morgen. Gisteren was er geen mogelijkheid om het blog bericht online te krijgen, wat uiteraard nog wel zal voorvallen, maar geen nood, we zijn goed en wel en zitten op schema. Behalve het aangename gezelschap, met medebrenging van wat nieuws uit het thuisland en wat Belgisch voedsel, valt er voor vandaag niet zo erg veel te melden. Misschien dat we de eerste velden zonnebloemen zagen, of misschien dat we nu in het departement Champagne aangekomen zijn. Misschien ook dat we vandaag nog extra gezelschap kregen van hond Bobby (zo  noemde ik hem naar aloude Hanssens-traditie). Hij (volgens Carlos is het een zij) kwam ons tegemoet lopen net buiten La Malmaison en is niet meer van onze zijde geweken tot in Guignicourt, waar we hem hebben overgedragen aan de plaatselijke autoriteiten. Zijn oor-tatoeage zal hem met zijn eigenaar herenigen. Wellicht ook de passage onder de wilde kersenbomen, een wonder dat de volgens deze bomen niet eerder gevonden hebben. Heerlijk zoete kersen!

'Le plat pays' dat hebben ze hier dus ook.

Au temps des cérises...

Déjeuner sur l'herbe met Bobby op wacht