Suggestie van een pad

Het is tien na vijf in de namiddag, zondag, Een goed uur geleden hebben we afscheid genomen van onze tijdelijke tochtgenoten en zijn we weer op onszelf aangewezen. voorbije nacht was er niet één om over naar huis te schrijven en ik zal me daar dan ook aan houden. Laat het er ons bij houden dat het eten in de Auberge du Croisil voortreffelijk was en de hoeveelheid aanzienlijk.
De eerste opdracht is voor Tuur en bestaat erin de auto op de eindbestemming te plaatsen en met de fiets terug te keren naar onze startplaats. Na de wandeling wordt de fiets dan terug opgepikt. Het eerste deel van de dagtrip gaat verder door het Forêt Domaniale de Mormal. We ontdekken dat sommige delen van het traject de laatste tijd enkel door evers en herten gebruikt zijn, andere delen zelfs helemaal niet. Enkel de rood-witte markeringen van de GR (grande randonnée) suggereren dat er een pad bedoeld wordt, maar dat is het dan ook. We voelen ons echter sterk met de GPS en niet helemaal onterecht, want, hoe het ook zijn best doet, dit woud slaagt er niet in om ons op het slechte pad te brengen.
Het tweede deel van de wandeling start bij de brug over de Samber en brengt ons in meer open terrein. De zon wordt nu volop onze tochtgenoot en de voorraad zonnecrème wordt voor het eerst aangesproken. In Maroilles mogen we van de plaatselijke café-annex-krantenwinkel-uitbater onze boterhammetjes bij een frisse pint ("Jupiler ou Leffe, monsieur?") of een glaasje Perrier naar binnen werken. Het namiddaggedeelte is maar een kleine zeven kilometer ver meer, we hebben dus tijd om het rustig te doen, maar dat hebben de dames blijkbaar iets minder goed begrepen want hun voorsprong groeit gestaag. Begrijpelijk want wij, heren (lees 'Tuur') dragen al de ganse dag de rugzak (de andere rugzak en het karretje zijn al lang per auto op de bestemming).
Om half vier komen we aan in Prisches, om vier uur vertrekken Tuur en Kaat en om kwart na vier hebben we een slaapplaats op de camping, zo'n 200 m van het dorpsplein. Dit keer moesten we het twee keer vragen, want de eerste mensen aan wie we het vroegen waren geen autochtonen. Het vertrouwen groeit!

Als je hard genoeg gelooft dat er een pad is, is er ook één!

Passage door het abdijstadje Maroilles

Aangekomen en meteen tijd om te verpozen op het mooie en grote dorpsplein van Prisches

We zijn de enige kampeerders op het piepkleine kampeerterrein van Prisches, een residerende Italiaanse Belg niet te na gesproken.