Even stilstaan

En wij die dachten dat we een dag koppenlopen zouden hebben vandaag in Reims! Niets is minder waar. De voormiddag van onze eerste rustdag gaat op in het bijhouden van foto's, beantwoorden van mails., nakijken van Smartschool, Facebook, Gmail en Skype, documenteren van de blog enz... Met excuses aan de volgers die iets stuurden en geen antwoord kregen. Ik denk aan Miek, aan Stijn, Steven, Betty, Jaklien, Tosca, Hanne, Stefaan, Marleen, Ginette, Francis, ... Dankjewel lieve mensen, maar vergeef het ons dat we reacties schuldig blijven.
Na de middag trekken we de stad in op zoek naar een belegd broodje. We treffen een lege stad aan. Quatorze Juillet is voor de Reimelingen (of hoe noem je die mensen) zo te zien vooral een dag om niet in de stad te komen. Alleen in de kathedraal vinden we wat toeristen die, net als wijzelf trouwens, zich vergapen aan de majestuositeit van het gebouw. Het geroezemoes van twintig verschillende talen dooreen en het nutteloze geflits van de pocketcamera's laten niet toe om tot bezinning te komen. We halen een stempel aan de infobalie en zetten onze zoektocht naar een belegd broodje verder. Dat vinden we recht tegenover de Sint-Jacobskerk, die we deze avond hopen te bezoeken, als ze open gesteld wordt.
Met een kleine omweg langs de Place de la République (geen kat), de Place Royale (geen kat) en de Place de l'Hôtel de Ville (één auto) keren we terug naar het Centre Diocésaine. In de kleine maar stijlvolle kapel van het Centre zijn we nog maar eens alleen, maar kunnen we dientengevolge wel eens tot bezinning komen en de essentie van onze pelgrimstocht in gedachten nemen. Ik neem de mensen in gedachten die een 'opdracht' mee gaven, maar ook degenen die dat niet deden, maar dat wellicht graag gewild zouden hebben. Ik denk aan Annie, aan de papa van Louis en Loulou, de mama van Zyncke, aan de zusters van Aalbeke en aan deze die we in Rwanda leerden kennen, aan 'Aagje', die een moedig besluit heeft genomen, aan onze ouders, onze kinderen, onze Louise en haar ongeboren neefje/nichtje, aan Maarten, aan Louis en Brecht, Goedele, Willem en Soetkin. Ik probeer iedereen te herinneren, maar het zal me nooit lukken. Ik ben Evelien vergeten en Simon en Charlotte. De lieve leerlingen van de eerstes en de derdes, onze fantastische buren, de collega's, broers en zussen, ... ze moeten er allemaal nog bij en ze kunnen er ook bij!
Morgen trekken we verder naar het zuiden, naar Troyes. Wellicht ontmoeten we dan al eens een collega-pelgrim, want we komen op een bekendere pelgrimsroute. We houden jullie in elk geval op de hoogte!

We hebben deze schitterende binnenkoer voor ons alleen!

Ontbijten met de tablet bij de hand ... soms ben je afhankelijk van de signaalsterkte!

Het ziet  er zelfs naar uit dat we de ganse stad voor ons alleen hebben.

Even tot bezinning komen gaat beter in deze kleine kapel dan in een kathedraal vol toeristen.