Morgen staan we dus weer in België. Terug naar af? Geenszins! Allee, da's toch hoe ik het nu zie. We maken een tussenstop in Kortrijk en komen terug naar dit klooster. Dit hebben we aan de zusters beloofd. Als het kan, natuurlijk. Als de dokter ermee akkoord gaat.
Waarom we het aan de zusters beloofd hebben? Wel omdat ze hun nek uitgestoken hebben, net zoals die zonnebloem enkele dagen geleden, want we zaten in moeilijke papieren. Maak je klaar voor een absurd verhaal over bureaucratie. Verzekeringsbureaucratie.
We hebben deze namiddag de verzekering op de hoogte gebracht van de moeilijkheden die zich voordoen en bellen het centrale noodnummer om te vragen wat er moet gebeuren, nu we niet meer verder kunnen. De bediende laat ons weten dat, om in orde te zijn, er eigenlijk een verklaring nodig is van een dokter in het land waar we zijn. Een Franse dokter dus. Ik probeer uit te leggen dat onze Vlaamse dokter eigenlijk al gezegd heeft dat ik naar huis moet komen bij 'vergeling'. De brave man aan de andere kant van de lijn zegt te zullen informeren als dat kan volstaan, maar een half uur later belt hij terug met de boodschap dat er echt een Franse dokter nodig is die verklaart dat ik naar huis moet en dat ik daartoe in staat ben.
Waar moet je in godsnaam op zaterdagnamiddag een Franse dokter halen? Het enige wat ik ken is het Centre Hospitalier hier in Bourges, da's helemaal aan de andere kant van de stad, zo'n tien kilometer. Maar we hebben geluk: op vijfhonderd meter van de zusters waar we verblijven is de 'Clinique Guillaume Varye', dat vind ik op het stadsplan. Wij daar te voet naartoe, maar aan de receptie krijgen we te horen dat er geen urgentiedienst is en dat ze ons dus niet kunnen helpen. Ik leg uit dat ik enkel een dokter nodig heb die kan in mijn ogen kijken en zien dat ze geel verkleuren en dat op papier wil zetten. "Il doit y avoir quand-même au moins un seul docteur dans cette clinique". Maar niets aan te doen, zegt de madam na een telefoontje, we moeten naar het Centre Hospitalier. Absurdistan dus!
Terug naar de zusters, waar we de onthaalzuster vinden en vragen of ze even een minuutje heeft om ons verhaal te horen. Ik begin met zeggen dat we tot nu toe nog niet het hele verhaal verteld hebben en leg haar alles van naaldje tot draadje uit. Ze is heel meevoelend en direct tot actie bereid. Na enkele minuten wachten duwt ze me de telefoon in handen, aan de andere kant van de lijn hangt een bevriende chirurg aan wie ik het hele verhaal mag overdoen. Hij zegt dat hij nog in het Centre Hospitalier gewerkt heeft en dat ze me zomaar geen papiertje zullen willen geven. "L'ordre des médecins est très sévère..." Ze zullen me daar willen houden en een scan nemen, bloedwaarden meten, enz... Ik bel terug naar Eddy van de VAB-reisbijstand, want ik heb het gevoel dat hij echt wel meewil, maar ook gevangene is van de regeltjes. "Uiteindelijk is het de arts van de verzekeringen die moet beslissen", zegt Eddy. Hij zal die proberen te pakken te krijgen. Nog tien minuten later gaat de telefoon, we zitten reeds aan tafel en de hele kloostergemeenschap plus de occasionele gasten zijn met spanning aan het volgen wat te gebeuren staat. Ik loop naar buiten en neem op. Het is de arts van de verzekering die vraagt om zelf eens te vertellen hoe de vork aan de steel zit. Dat doe ik blijkbaar op afdoende manier, want hij zegt al direct dat hij overtuigd is en dat ik mag afzien van verder doktersbezoek. Wanneer ik terug binnenkom in de refter, zijn alle ogen op mij gericht. Ik zeg kort "Tout est en ordre" en een collectieve zucht gaat door de zaal.
De zusters zullen ons morgen naar het station brengen. Ze hebben ons uitgenodigd voor het avondgebed en stellen dat in het teken van de verdere afwikkeling van mijn ziekte. We voelen ons gesteund en gedragen, hebben geen woorden genoeg om te danken. Alleen dit: als de tocht verder gezet kan worden, dan zal dit vanaf deze plek nabij Bourges zijn.
Waarom we het aan de zusters beloofd hebben? Wel omdat ze hun nek uitgestoken hebben, net zoals die zonnebloem enkele dagen geleden, want we zaten in moeilijke papieren. Maak je klaar voor een absurd verhaal over bureaucratie. Verzekeringsbureaucratie.
We hebben deze namiddag de verzekering op de hoogte gebracht van de moeilijkheden die zich voordoen en bellen het centrale noodnummer om te vragen wat er moet gebeuren, nu we niet meer verder kunnen. De bediende laat ons weten dat, om in orde te zijn, er eigenlijk een verklaring nodig is van een dokter in het land waar we zijn. Een Franse dokter dus. Ik probeer uit te leggen dat onze Vlaamse dokter eigenlijk al gezegd heeft dat ik naar huis moet komen bij 'vergeling'. De brave man aan de andere kant van de lijn zegt te zullen informeren als dat kan volstaan, maar een half uur later belt hij terug met de boodschap dat er echt een Franse dokter nodig is die verklaart dat ik naar huis moet en dat ik daartoe in staat ben.
Waar moet je in godsnaam op zaterdagnamiddag een Franse dokter halen? Het enige wat ik ken is het Centre Hospitalier hier in Bourges, da's helemaal aan de andere kant van de stad, zo'n tien kilometer. Maar we hebben geluk: op vijfhonderd meter van de zusters waar we verblijven is de 'Clinique Guillaume Varye', dat vind ik op het stadsplan. Wij daar te voet naartoe, maar aan de receptie krijgen we te horen dat er geen urgentiedienst is en dat ze ons dus niet kunnen helpen. Ik leg uit dat ik enkel een dokter nodig heb die kan in mijn ogen kijken en zien dat ze geel verkleuren en dat op papier wil zetten. "Il doit y avoir quand-même au moins un seul docteur dans cette clinique". Maar niets aan te doen, zegt de madam na een telefoontje, we moeten naar het Centre Hospitalier. Absurdistan dus!
Terug naar de zusters, waar we de onthaalzuster vinden en vragen of ze even een minuutje heeft om ons verhaal te horen. Ik begin met zeggen dat we tot nu toe nog niet het hele verhaal verteld hebben en leg haar alles van naaldje tot draadje uit. Ze is heel meevoelend en direct tot actie bereid. Na enkele minuten wachten duwt ze me de telefoon in handen, aan de andere kant van de lijn hangt een bevriende chirurg aan wie ik het hele verhaal mag overdoen. Hij zegt dat hij nog in het Centre Hospitalier gewerkt heeft en dat ze me zomaar geen papiertje zullen willen geven. "L'ordre des médecins est très sévère..." Ze zullen me daar willen houden en een scan nemen, bloedwaarden meten, enz... Ik bel terug naar Eddy van de VAB-reisbijstand, want ik heb het gevoel dat hij echt wel meewil, maar ook gevangene is van de regeltjes. "Uiteindelijk is het de arts van de verzekeringen die moet beslissen", zegt Eddy. Hij zal die proberen te pakken te krijgen. Nog tien minuten later gaat de telefoon, we zitten reeds aan tafel en de hele kloostergemeenschap plus de occasionele gasten zijn met spanning aan het volgen wat te gebeuren staat. Ik loop naar buiten en neem op. Het is de arts van de verzekering die vraagt om zelf eens te vertellen hoe de vork aan de steel zit. Dat doe ik blijkbaar op afdoende manier, want hij zegt al direct dat hij overtuigd is en dat ik mag afzien van verder doktersbezoek. Wanneer ik terug binnenkom in de refter, zijn alle ogen op mij gericht. Ik zeg kort "Tout est en ordre" en een collectieve zucht gaat door de zaal.
De zusters zullen ons morgen naar het station brengen. Ze hebben ons uitgenodigd voor het avondgebed en stellen dat in het teken van de verdere afwikkeling van mijn ziekte. We voelen ons gesteund en gedragen, hebben geen woorden genoeg om te danken. Alleen dit: als de tocht verder gezet kan worden, dan zal dit vanaf deze plek nabij Bourges zijn.
1 opmerking:
Heb 2 dagen niet gelezen en schrik me een hoedje bij het lezen van je blog.
Hoop dat het allemaal meevalt en dat jullie uiteindelijk de tocht mogen afmaken.
Ik duim voor jullie en hoop zo van harte dat het geluk aan jullie kant staat.
Warme groet, Rose.
Een reactie posten