Déjà vu

Wanneer we op onze dagbestemming aankomen, ontplooit zich een soort ritueel dat uit een soort niet afgesproken afspraken bestaat. Ik ben de gelukkige die eerst mag douchen, terwijl Mieke de verse kleren klaarlegt. Na mijn douche span ik indien nodig de waslijn en begin daarna de etappe van morgen te bekijken: slaapplaats zoeken en reserveren, traject nog eens van dicht bekijken, kijken waar bevoorrading mogelijk is. Daarna vluchtig de etappe van de dag erop eens bekijken en daarna kan ik beginnen bloggen. Intussen heeft Mieke zichzelf en de bezwete kleren gewassen en te drogen gehangen (dat laatste geldt alleen voor de kleren uiteraard).
Het afscheid van Monique Richard deze morgen is even hartelijk als het onthaal gisterennamiddag. We krijgen nog een stukje pruimentaart mee als noodrantsoen! De weg verschilt weinig van die van gisteren, we volgen in hoofdlijn het traject van een spoorweg. Waar we gisteren één plaats hadden met pruimenbomen, lijkt het nu wel of men hier de voorkeur geeft aan pruimenbomen om hagen te maken. Pruimen in alle kleuren: rood, geel, oranje, blauw, paars, groen... De groene zijn nog niet rijp, maar al de andere zijn eetbaar, zij het niet altijd even smakelijk (weinig sap).
De weg beschrijft een grote boog voor het binnenkomen van Chateauroux, om door het plaatsje Déols te passeren. Daar worden we in de tijd teruggestuurd naar de middeleeuwen. Een grote abdij annex abdijkerk (113m lang) domineerden de streek. Zelfs de ruines ervan imponeren nog. Een half uurtje later hebben we een kanjer van een déjà vu: drie jaar geleden hebben we deze stad tijdens onze vakantie bezocht en we staan oog in oog met de plaats van waaruit we dit deden. Vreemde gedachte toch, dat we hier nu te voet naartoe gekomen zijn. Maar eerst even verder lopen naar het hotel.Nou ja, hotel.... Een allegaartje oude huizen die iemand ontmanteld heeft en zonder al te grote kosten her-ingedeeld in kamers-met-badkamertjes. Met behoud van het originele behangpapier en met bedden uit de Franse versie van Kringloopwinkel. Maar we klagen niet, evenals onze portemonnee...  pelgrims doen dat niet volgens Monique Richard!

Een hel voor het karretje, de voeten en de pelgrim in het algemeen, die losse keien

Eventjes bijtanken en we kunnen weer verder.

Châteauroux ligt aan de Indre, meteen ook de naam van dit departement.

Vergane middeleeuwse glorie en macht, deze abdijruïne in Déols.