Bondig maar niet zo kort

Er zijn van die dagen dat er hoegenaamd niks te melden valt, en dan blaas je een verhaaltje dat het vermelden nauwelijks waard is, op tot groteske proporties (zeg nu zelf, het sleutelverhaal van gisteren was niet meer dan een fait-divers, toch?). Maar er zijn ook dagen dat er eigenlijk te veel gebeurt om te vertellen. Vandaag is er duidelijk één van de tweede soort! Ik neem me voor kort en zakelijk te zijn, je merkt wel als het lukt.
De gîte in Velles is schitterend. Alleen de bedden wat zacht. Oplossing: matrassen op de grond. Ik maak een limoensapbouillonneke in de hoop dat de maag het dit keer wel houdt (in Charost was dat een probleem). Om half negen in bed. Om twaalf uur weer wakker tot half drie, dan bouilloneke binnengieten. Zelfde effect als in Charost. Om half zeven weer in slaap gesukkeld voor nog en half uurtje.
Doodmoe naar de gouden Geneviève, waar we ontbijten, we krijgen de koffie zelfs gratis. Dat helpt, want de moeheid neemt af.
Na vijf kilometer wil Mieke absoluut eens wisselen: zij de kar en ik de rugzak. Ik had er al een paar keer over geklaagd dat de schokken van het karretje geen goed doen voor de buik. De schat! Het gaat in elk geval veel beter met de rugzak en we beginnen erover te denken om het karretje ergens achter te laten, samen met de slaapmatjes en het gasvuurtje (geen limoenen meer de eerstkomende weken).
Intussen gaat het landschap over van plat en saai naar golvend, groen en mooi. Vanaf Chavin zitten we in de vallei van de Creuse. Het gaat van mooi naar mooier naar schitterend. In Badecon le Pin eten we één van de smakelijkste malen van onze tocht. Achteraf blijkt dat de uitbaters mensen uit Komen (Comines) zijn. We krijgen er meer en meer schik in.
De weg verrast ons nu om de 100 meter met mooie dorpjes, pittoreske boerderijen, prachtige vergezichten, landelijke tafereeltjes, ... Maar als we plots oog in oog staan met Gargilesse vallen onze monden toch echt open. Deze verblijfplaats van George Sand heeft het allemaal. Alleen de coördinatie voor het ontvangen van pelgrims laat te wensen over. We landen uiteindelijk bij Madame Bambi! En ja: ze is bruin, maar zonder witte stippen. Haar Chambre d'hôtes is weergaloos mooi. We krijgen een studio toegewezen met alles op en aan. Geen echt pelgrimsverblijf, maar ik verlang er nu al naar om te kunnen slapen in het heerlijke bed.
Ik heb me vandaag ook ingeschreven voor een symposium over NET- en NEC-kanker in Amersfoort, Nederland. Een organisatie van de Nederlandse organisatie die mensen met de ziekte wil verenigen, en waar ook Marc Sweitzer bij was. Het symposium is op 9 november, het wordt een dag om naar uit te kijken. Bij het inschrijven had ik Carmen aan de lijn, de duivel-doe-'t al die het internetforum en de hele organisatie draagt. Het was een leuke babbel met een dame voor wie ik enorm veel respect heb.
Hmmm ... kort is anders. Maar er was dan ook veel te zeggen! En dan heb ik het nog niet gehad over wat mijn gedachten doorkruiste vandaag: op school zijn de 'die-hards' alweer van start gegaan. Respect!
We dragen ook een aantal steentjes met ons mee, op zoek naar een zinvolle plaats om ze achter te laten, je hoort er nog wel van.
Aan wie vandaag nog vakantie heeft: geniet ervan!
Aan wie vandaag weer aan het werk ging: geniet er evenzeer van!

Het staat haar wel hé, dat karretje ... :-)

Soms kan je aan de koeien zien waar je bent: we naderen Limoges. Dit lichtbruine koeienras heet Limousin.

Heel dikwijls kunnen we ons al eens te goed doen aan bramen...
Zo te zien had ik beter mijn korte broek al vroeger beginnen dragen.

Gargilesse ... een kunstenaarsdorp zoals er wel meer zijn in Zuid-Frankrijk. We krijgen er zowaar een 'Provence-gevoel' bij.