Santiago door beginners: Happy end

Mispak je niet aan de titel, het end van onze voettocht is voorlopig nog niet in zicht. Het end van onze dagtocht daarentegen wel. En de reden om het over een happy end te hebben, zal ik nu eens haarfijn gaan uitleggen zie.
Het hotel dat we gisteren in Périgueux geboekt hadden bleek nogal groezelig te zijn. Oud geval met kleine kamers, muffige geur en uitzicht op achterafkoertjes met veel daken, antennes en elektriciteitsleidingen. Tot daar, geslapen hebben we toch en nog redelijk goed ook. Deze morgen bij het vertrek maken we voor het eerst kennis met Andy, een Duitser (weeral!), alleen op weg naar Compostella -niet op terugweg dus-, en die juist aan een koffiestop toe is. We lopen vandaag wat gelijk op en zijn verschillende malen op dezelfde plaats. De geplande route gaat tot Razac-sur-l'Isle, maar de uitgestippelde route is zeven kilometer verder dat wat ik zelf getekend had. We kiezen voor de eigen optie en willen er meteen nog een stuk van de etappe van morgen aan breien, want die is meer dan dertig kilometer. Om een lang (en saai) verhaal kort te maken: we zijn geland in Saint-Astier, in een kasteel, beste mensen, dat ook een pelgrimsgîte heeft. Niet erg bekend, want we zijn hier alleen, kunnen kiezen tussen een twintigtal bedden om in te slapen, hebben een ruime keuken, living/balzaal, badkamer, ruim gazon met tuinmeubels en zelfs een heuse sterrenkijker waar we kunnen over beschikken. Dat wordt een avondje kasteelheer spelen!
Niet overdreven dus om dit een happy end te noemen, na een kleurloze dag met twee lange en zware hellingen en -nog erger- twee kilometerslange trajecten langs een druk bereden tweevaksweg. Toch enkele heel mooie plekjes om dit weinig inspiratievol traject te vergoelijken, maar deze stopplaats zou een nog veel troostelozer dag ook meteen weer goedmaken!

Als we het mogen geloven zijn we ver aan de helft van onze wandeling. Onze kilometerteller staat op 1138 km... Maar officieel zijn we pas aan 1057 km, volgens het schema.