Ultreïa

En daar heb je die dekselse Bredero weer, met zijn lijfspreuk. Gisterenavond post ik in allerijl nog een kort berichtje voor wie curieus is naar de afloop van de stentvervanging. Ik ben op dat moment zowat vrij van pijn -een bevrijding!- maar wel zeer moe en een beetje ongemakkelijk vanwege de lekkere spaghetti die ik tot mij genomen had. het klonk toen zo:
 "Voor wie vandaag nog de blog nakijkt: de stent is vervangen en de pijn is (zo goed als) verdwenen. Ik heb na een dag vasten mijn tanden gezet in een stevige portie spaghetti Bolognaise. Zo stevig, dat mijn maag wellicht even opschrok toen ze zich met deze voor haar niet meer gebruikelijke hoeveelheid geconfronteerd zag. Vandaar het '(zo goed als)' ..."
Ik kon toen nog niet weten dat de volgende nacht een verschrikking zou worden. Om half negen zit ik reeds onder de dekens, maar kan mijn draai niet vinden. Rugpijn. Ik ga terug naar beneden en probeer verstrooiing te zoeken bij Indiana Jones die zich -het mag gezegd worden- geen moeite ontziet om die verstrooiing te leveren. Maar het mag niet baten. Ik ontwikkel tal van nieuwe houdingen om TV te kijken vanuit de zetel, maar geen van alle kan de pijn verzachten. Ook na de film lukt het niet om langer dan één minuut dezelfde houding aan te houden, noch in de zetel, noch in bed. Ik slik pijnstillers tot ik niet meer durf en toch gaat de pijn niet weg. Te lange leste ga ik buiten op de strandstoel liggen om naar de (vallende) sterren te kijken - de Perseïden hebben deze nacht hun hoogtepunt. Dat is beter, maar het is veel te koud. Na tien meteoren heb ik het wel gehad en sukkel verder van tapijt naar sofa naar slaapmatje naar bed. Tot ik om ongeveer drie uur op het idee kom in bad te gaan. Een warm bad. Doet deugd. Ik val in slaap en wordt weer wakker. Om half vier ga ik in bed en slaap in. De wekker toont drie vieren als ik wakker schiet: een pijnscheut in de maagstreek. Mijn rugpijn blijft weg, maar het heeft zich zo te voelen verplaatst. Weer de sukkeltoer op. Weer naar beneden. Weer op de sofa. TV aan. TV uit. En uiteindelijk weer in bad. Geen soelaas dit keer. Rond zes uur val ik uiteindelijk van uitputting in slaap, tot acht uur, maar dan is de pijn ineens een stuk draaglijker.
Tot nu is het langzaamaan wat beter beginnen gaan. De pijn situeert zich bovenaan in de maagstreek, maar is nu wel draaglijk. Straks een pijnstiller, een bad, een bed. En morgen bellen naar de dokter. Niet om de klagen of zo, maar gewoon omdat hij het gevraagd heeft: "Bel me nog even op woensdag, als je van plan bent om donderdag te vertrekken". En dat zijn we. Nog altijd. Ultreïa!
(Ultreïa is een soort groet die pelgrims elkaar toesturen om een goede tocht te wensen. Betekent zoiets als 'tot in het uiterste'. Het lied hieronder gebruikt die groet in combinatie met de drie Franse startplaatsen voor een pelgrimstocht naar Santiago - Vézelay, Mont Saint-Michel en Le Puy en Velay. Het is ook het lied dat de scouts al stappend zongen toe we vertrokken uit Tannay op 30 juli).

.