Een weekendje Neerpelt

Misschien was ik op het einde van vorig bericht wel iets te optimistisch. Een aantal nevenwerkingen van de chemo lijken nu toch hardnekkiger te zijn. Vooral de keelpijn en de pijn aan de ogen (met daarbij voorhoofdspijn) zijn lastig. Maar de ervaring die we zaterdag opdeden in Neerpelt overschaduwt met gemak deze ongemakken. Eventjes alles op een rijtje.

Toen we woensdag carte blanche kregen om op zaterdag naar Limburg te trekken, kozen we er meteen voor om ’s avonds niet meer naar huis te komen en daar in de omgeving ergens een B&B te zoeken, kwestie van het niet al te lastig te maken. De donderdag en vrijdag verlopen nogal traag, maar op zaterdag zijn we al om acht uur op pad, in dit geval de autosnelweg naar Antwerpen. We blijven voor de sneeuw en ijzel uit, want rond negen uur krijgen we op de radio te horen dat er problemen zijn rond Kortrijk: ijzel is de oorzaak van veel ongevallen met blikschade. Wij rijden in de zon Antwerpen binnen en buiten. De Antwerpse ring is bijna onherkenbaar door het weinige verkeer op dat uur.

Infodag voor Compostella-pelgrims in het Dommelhof te Neerpelt

 In het Dommelhof te Neerpelt is al heel wat volk en een kwartiertje na aankomst worden we uitgenodigd om een eerste sessie bij te wonen in de theaterzaal. Verwelkoming, enkele getuigenissen en een heel sfeervolle PowerPointvoorstelling van wat een pelgrimage naar Compostella kan betekenen. Het wordt me even te machtig als ik eraan denk dat ons plan misschien wel gedwarsboomd wordt. De muziek en de prachtige beelden/teksten missen hun effect niet.

Dan middagpauze. Veel tafeltjes zijn er niet over, we vragen aan iemand die zo te zien nog alleen zit of we hem kunnen vervoegen. Iets later komt nog iemand anders erbij en algauw ontstaat een gesprek over onze wederzijdse Compostella-plannen. Onze twee tafelgenoten zijn samen afgezakt. Peter is een werknemer bij Ford Genk. Zijn vrouw is een collega van Fred, die in Sittard woont. Als ik op een bepaald moment te kennen geef dat onze plannen op de helling staan en er ook de reden bij vermeld, is Peter onmiddellijk dubbel geïnteresseerd, want hij heeft ook een kanker-verhaal. Hoe toevallig kan toeval zijn? Peter is van plan om vanuit Lourdes te vertrekken naar Santiago. De sluiting van de Ford-fabrieken is een opportuniteit 'once in a lifetime'. Fred vertrekt al in maart vanuit zijn woonplaats, hij is ook al een blog begonnen. Het wordt een geanimeerd gesprek aan onze tafel met uitwisseling van mail- en blogadressen. Alleen al deze kennismaking geeft me het gevoel dat we aanwezig moesten zijn!

In de namiddag wordt het heel erg praktisch: een lange uitleg over schoenen, thermisch ondergoed, rugzakken, tenten enz… Veel wordt duidelijk! Daarna kunnen we nog verder informatie inwinnen bij mensen uit de organisatie, die elk een eigen deelthema voor hun rekening nemen. We vervoegen eerst Koen, die ons nog wat tips geeft (niet vergeten: de trip door de Pyreneeën van Saint-Jean-Pied-de-Port in Frankrijk naar Roncesvalles in Spanje doe je best in twee etappes in plaats van in één. De uitzichten en indrukken zijn te overweldigend om die tocht als een ‘vluggertje’ af te haspelen. Wel vooraf een slaapplaats reserveren in Orisson!). Daarna spreken we even met Ria, die we ook al ontmoetten in Waasmunster, toen we een inleefdag volgenden voor Compostella-pelgrims. Zij verwijst ons voor een antwoord op onze vragen naar Paul, voorzitter van de Vlaamse Compostelagenootschap én stadsgenoot. Hartelijke gesprekken zijn het. We krijgen te horen dat men druk bezig is de verbinding tussen Menen en Reims uit te werken. Tegen deze zomer moet die stapklaar zijn en kunnen wij die misschien wel als eerste uitproberen. Misschien…

Te gast in B&B La Rose

Al bij al een super-interessante, en intense beleving, die dag in Neerpelt. De B&B die we reserveerden is eveneens een schot in de roos, ook letterlijk. De naam ‘La Rose’ en alles wat er is, echt alles, heeft met rozen te maken. De print op de lakens, het behangpapier, de boeken die er liggen, de geur… alles. Heerlijk. Gastvrouw Truce raadt ons een gezellig restaurant aan voor het avondeten. Gezellig, maar vooral lekker. De ‘Linguine come a la casa’ die ik voor mijn neus krijg is gigantisch lekker. Ik eet en geniet er zoveel mogelijk van, wat me ’s nachts zuur opbreekt. Maar het is lang geleden dat ik zo veel en met zoveel smaak at.

’s Anderendaags treedt de dooi in en is de wandeling die half op het programma staat niet haalbaar. In plaats daarvan leggen we bezoekjes af bij Renaat en Anne-Marie in Lint en bij Louise in Brugge. Louise heeft de techniek van het stappen beet en dat willen we natuurlijk in het echt zien!