Een onbedoeld verhaal (3)

Eigenlijk grappig. Nu ik weer thuis ben heb ik vorige teksten van de tablet op de computer overgeplaatst en, ordefreak als ik ben als het computer aangaat, kwam het er dus op aan onder welke map ik de bestandjes zou plaatsen. Ze staan nu onder ‘Thuis->Vakantie->Camino’… Vakantie dus J. Ze staan er goed!

Dinsdag 11 december. Nog een leuk voetreisje naar het ziekenhuis, met een omwegje langs de Leie zelfs. Ik voel me bijna schuldig omdat ik niet op school ben. Maar besef dan dat ik eigenlijk niet op school zou moeten zijn: de examens zijn begonnen! Mijn wandeling doet hoe dan ook deugd en ik kom tien minuten voor tijd aan bij het zieken huis. Mieke twee minuten later. We verwachten meer te horen over lymfeklierkanker, maar het enige wat we horen is dat dat nog niet met zekerheid gezegd kan worden. Een kijkoperatie dringt zich op om een grotere hoeveelheid aangetast weefsel te bemachtigen. Op de beelden van de PET-scan is ook te zien dat er niet alleen een gezwel op de alvleesklier zit, maar dat ook nog een vijftal lymfeknopen in de buurt zijn aangetast. “Uitzaaiingen, dus”, gaat het door ons hoofd Maar de dokter wil dat weer niet met zoveel woorden zeggen. “Eigenlijk is dat goed nieuws,” horen we een kwartier later van de chirurg die de kijkoperatie zal uitvoeren, “want dan kan ik de alvleesklier ongemoeid laten en volstaat het om een stukje van zo’n gezwollen lymfeknoop weg te nemen.” Nu, in elk geval zal tijdens de operatie zelf worden nagegaan of de hoeveelheid weggenomen weefsel voldoende is, zo niet wordt het een ‘échte’ operatie en snijdt men toch een stukje gezwel van de alvleesklier weg. Volgende maandag moet ik daarvoor opgenomen worden. De dinsdag van de week erna is het kerstmis, we maken dus voor één keer afspraak op woensdag.

In de loop van het weekend wordt Mieke ziek: bronchitis en begin van een longontsteking, volgens de huisdokter. Dat hadden we nu echt nog te kort. Ik heb met haar te doen, want nu zal ze me niet eens kunnen brengen naar, of bezoeken in het ziekenhuis. Kiezen is er echter niet bij, dus brengt Jolien me naar het ziekenhuis. Om 6.30 u in de morgen al. Alles verloopt naar wens en kort na de middag, als ik wakker geworden ben komt de chirurg me melden dat alles gegaan is zoals gepland en dat hij voldoende weefsel heeft kunnen nemen in de kijkoperatie. Dat had ik intussen ook al door, getuige de vijf relatief kleine pleisters op mijn buik. Ik moet nog twee dagen blijven voor herstel en mis het gezelschap van Mieke, die nu alleen thuis is. Woensdagmiddag komt schoonvader Arsène mij oppikken aan het ziekenhuis.

Ik stuur af en toe een update van de ontwikkelingen in een berichtje naar alle collega’s . Fantastisch hoe velen  onder hen berichtjes terug sturen om me te bemoedigen, om hun meevoelen te uiten, om gewoon hun verwondering uit te drukken dat zoiets mij nu overkomt. Eéntje treft me heel erg en duwt me een beetje met de neus op het feit dat ik in het verleden zelf niet altijd meteen reageerde op slechtnieuwsberichtjes van collega’s: “Ik vind niet echt woorden om iets zinvols te zeggen, maar het leven heeft me toch al dit geleerd dat je dan tenminste dat moet zeggen.” Al die berichtjes en ook de vele kaartjes, SMS-jes, mails, … werken echt helend. Is het niet zozeer fysisch, dan wel mentaal! Maar iedereen kent wel het ‘Mens sana in corpore sano’-principe.  Ik ben een believer!

We gaan de maandagavond samen naar de kerstmis-mis, waar we eens niet tussen de zangers staan, maar gewoon tussen de gelovigen plaatsnemen. We genieten echt van de kerstmuziek, die we nu op een gans andere manier kunnen beleven. We hadden afgesproken met de kinderen om die avond samen door te brengen. Tafelen, pakjes en zo, iedereen kent het concept.  Het was heerlijk. We kregen een zelf samengestelde CD van de kinderen met liedjes die zij voor ons gekozen hadden én met een boekje verduidelijking voor elk nummer waarom het is gekozen. Ik moest er een traan bij wegpinken.

De woensdag na kerstmis dus opnieuw naar het ziekenhuis. Mieke is voldoende hersteld om mee te kunnen. Om kort te zijn: ik heb een zeer zeldzame vorm van kanker te pakken: NET. In een berichtje aan de familie en aan de collega’s omschrijf ik het als volgt: “NET is eigenlijk de naam van het 'ding' dat me nu al een kleine twee maanden kwelt. NET is de afkorting van Neuro Endocriene Tumor. Een zeldzame vorm van kanker, die ontstaat uit een voor de doorsnee burger vrij onbekend soort cellen, waarvan de functie het midden houden tussen een hormonen producerende cel en een zenuwcel. Men onderscheidt drie soorten en ik heb blijkbaar de slechtste van de drie te pakken. Weg met de 'lymfoom-theorie' dus.
Tot zover de wetenschap. Men kan dus eindelijk met een behandeling starten. Dat wordt chemotherapie vanaf de eerste dagen van volgend jaar. Overmorgen, vrijdag dus, moet ik nog even een bezoekje aan het ziekenhuis brengen om er een port-a-cath te laten steken, een soort onderhuids reservoirtje, dat in verbinding staat met een grote ader en van waaruit men rechtstreeks medicijnen in de bloedbaan kan brengen. Volgende week dus... Ik zal wellicht om de drie weken een behandeling krijgen en ben dan telkens enkele dagen tot een week buiten strijd. De dokter verwacht dat ik dit schooljaar geen les meer zal kunnen geven.”

We zoeken op internet wat meer informatie op, maar de realiteit dringt pas echt tot ons door de vrijdag in het ziekenhuis, als de dokter wat meer uitleg geeft. Hij heeft het in het begin over kwaliteit van leven, genieten van hetgeen je nog kan genieten, enz… Tot het echt duidelijk wordt dat hij probeert te zeggen dat mijn leven korter zal zijn dan verwacht. Een termijn wil hij er echt niet op plakken en zijn juiste woorden herinner ik mij niet, maar vijf jaar lijkt overdreven optimistisch.

…

Hoe ga je in Godsnaam daar mee om? De emotie wordt voor Mieke en voor mezelf te machtig. Als de dokter verdwenen is storten we in en blijven elkaar een poos woordeloos vasthouden. Het stomme is dat er nog iemand anders op de kamer is en dat we nog moeten wachten op de chirurg om te horen dat alles in orde is met de port-a-cath. Uiteindelijk kunnen we naar huis. We hebben een afspraak op zak om op woensdag 2 januari met de chemobehandeling te starten.

De week tussen kerstmis en nieuwjaar verloopt rustig, met kerstavond als uitschieter.  Op zaterdag echter wordt Mieke precies weer zieker en Jolien heeft er ook iets van mee. Aub, niet weer! Maar keuze heb je niet, een longontsteking gaat trouwens niet zomaar in 1-2-3 voorbij. De zondag tussen kerst en nieuw is het familiefeest in Wevelgem en voelt Mieke zich voldoende fit om mee te komen, maar de maandag moet ze toch naar de dokter. Gezien de situatie met mij krijgt ze meteen zware medicatie, want ik zal na mijn chemokuur verzwakt zijn en extra gevoelig voor ziektekiemen. Oudejaarsavond zitten we allebei tegen 9.30 u. in bed en op Nieuwjaar ga ik alleen naar Miekes familie. Woensdag 2 januari is de grote dag …